Deminki olaydan sonra ikimizde koltuğa oturup öylece birbirimize bakıyorduk. Az önce aynı bir çocuk gibiydi. Bazen ne yapacağı hiç belli olmuyordu. Ama artık ondan korkmuyordum. Aslında o kötü değildi. Onu kötü biri yapan annesiydi. O nasıl bir anneydi. Kim evladına böyle pislik bir şeyi yaptırır.
"Affet beni. "
Sessizliği Alp bozmuştu. Bi anda affet beni demesi şaşırtmıştı beni. Artık onun yanında olmalıydım. Böyle hissediyordum. Bir süre en azından. O çok yalnızdı. Sevgi görmemişti hiç.
"Affettim."
Şaşkın şaşkın bana bakmaya başladı. Şaşkınlığı geçtikten sonra bana gülümsedi, ve yanıma gelip sarıldı.
"Teşekkür ederim. Bir daha seni üzmeyeceğim. Asla seni üzmeyeceğim. Seni hep koruycam. Artık herşey başka olucak sevgilim."
Onu yavaşça ittirerek konuşmaya başladım.
"Alp. Seni affettim. Ama biz sevgili değiliz artık. Affettim ama artık biz olamayız. Sadece bir süreliğine yanında kalıcam. Sen bu pis işlerden vazgeçene kadar. "
Gülümsemesi anında solmustu. Bu kararımdan hiç bir zaman vazgeçmeyecektim. Onu sevsem bile.
🌟🌟
Uyumaya çalıştım ama olmuyordu. Kendimi burda huzursuz hissediyordum. Ve annemi çok özledim. Ne zaman bitecek bu özlem. Umarım Alp hemen düzelir. Aşağıdan silah sesler duymamla beraber koşarak aşağıya indim. Elinde silahla Alp'in üzerine giden biri vardı. Kim olduğunu bilmiyordum. Beni görünce bana doğrulttu silahı.
"Ecem'den uzak tut o silahı" deyip Alp önüme geçti. Adamın ateş etmesiyle Alp yere düştü.
"Alp!!"
Onu kollarımın arasına alıp "sana bişey olmuycak Alp dayan." Diyebildim sadece, adamları gelip bizi böyle görünce üzerimize doğru geldiler.
"Ambulans'ı arayın! Ne bakıyorsunuz öyle"
Hemen telefonu çıkarıp ambulansın numarasını tuşladı.
"Ecem bir kere gülümser misin? Son kez."
Ağlamaklı gözlerle ona baktım.
"Son kez?"
"Son kez."
Zorda olsa gülümsedim. Sonra 'seni seviyorum' diyip tuttuğu elimi bıraktı gözleride kapanmıştı.
"Alp!"
Bayadır atmıyordum işlerim yüzünden. Umarım bölümü beğenmişsinizdir. 💞
