DİKENLER MEZARLIĞI | Azize 2

3.Bölüm ♛ Beyazı Boyayan Altınlar

Üzerime atılan kalın ve yumuşak kürklerin, kalın çoraplarımı saran sağlam çizmelerin beni dışarının can yakıcı ayazına karşı koruyacağını düşünmüşlerdi. Bu düşüncelerinde haklılardı fakat dudaklarımı geren ve ağzımdan çıkan her soluğun buharlaşıp beyaz duman haline gelmesinin sorumlusu hâlâ beni alaşağı eden soğuktu.

Yumuşak, pembe damask kumaşlı at arabası koltuğunda rahatsız hissetmemi sağlayan tek şey Morth'un bir arka arabada gelmesiydi. İçten içe beraber gitmek istiyor oluşumuzu dışarıya çıkarmamız tehlikeliydi çünkü bu bir sürü dedikoduya yol açardı. Ayrıca uygun kaçacağını da pek düşünmezdim. Bu yüzden yolculuğumu iki yanımdaki muhafızla ve karşımdaki Hatullo ve Yilly'yle sürdürüyordum.

Yilly benim sayemde saraydaki sıradan bir kızın sıradan hizmetçisinden daha yukarı bir mertebeye terfi etmişti çünkü o artık Ravozski Ceylanı'nın hizmetçisiydi. Eskiden çıplak olan tombul ellerinde artık siyah eldivenler vardı. Yağlı ve kalın olmasına rağmen şen şakrak ve hareketli olan vücudunda kahverengi korsajlı bej elbise yerine daha düzgün, şık duran; ayrıca eldivenleriyle uyan kadife bir elbise vardı. Alışık olmadığım şekilde dudakları koyu pembe boyalıydı. Her zaman olduğundan daha güzel görünüyordu gözüme.

Şehirlinin, halkın beni görmesi için ve ayrıca zaferin bir sonucu olan, insanlara altın dağıtma olayına başlamaya çalışıyorduk. Önce atları sarayın ilerisindeki, patikaya ulaşmamızı sağlayan altı göl, taş köprüden geçmiştik ve sonra dar patikadan ilerlemiştik. Atlar, altlarını karları ezerek ormandan geçmişlerdi ve şehre, insanlara çıkan yolda yürüyorlardı. Kardan dolayı tekerlekler biraz zorlansa ve yavaş hareket etse de çok bir engel oluşturduğu söylenemezdi. Kısraklarla ve aygırlarla direkt gitme fikrine konvoydakiler karşı çıkmış ve Ravozski Ceylanı'nı bu açık tehlikeden uzak tutma konusunda büyük bir direnç sağlamışlardı. Ya hasta olursa Ravozski Ceylanı, o zaman ne olacaktı?

Onların bu düşüncelerine içten içe gülmeden edemiyordum. Beni önemsiyorlar ve üzerime düşüyorlardı fakat sanki kırılabilecek bir vazoymuşum gibi davranmaları ara sıra canımı sıkıyordu. Bazen de tahammül edemiyordum buna ve en ufak hücreme kadar sinirleniyordum. Bu olanlara karşı yapabileceğim tek şey banyo teknesine doldurulan sıcak suyun içerisine girip suyun etimi yumuşatmasını sağlamaktı. Ardından ise çarşafları yeni yıkanmış mis gibi yatağa kalın geceliklerimle girmekti. Evet, bu kesinlikle tüm sinirlerimi yatıştırıyordu.

"Daha ne kadar kaldı tahminen?" diye sordum Hatullo'ya bakarak.

Hatullo geniş pencerenin perdesini çekti ve başını uzatıp dışarıya baktı. "Biraz sonra topluluğa ulaşırız, leydim. Hatta bakın! İnsanları görebiliyorum."

Kalbimdeki gümbürtüyü kulaklarımda hissederek pencereyi açtım ve soğuk havanın yüzüme zalimce çarpmasını, yanımdaki muhafıza çullanmayı umursamayarak ileriye baktım. İnsanlar iki yana doğru yoğun bir şekilde uzanıyorlardı ve bizi bekliyorlardı. At arabalarını görenlerin heyecanla ileriye doğru adım attığını gördüm. Ardından pencereyi kapatmadan, yüzümdeki gülümsemeyle Yilly'ye ve Hatullo'ya baktım.

"Beni bekliyorlar."

"Evet, leydim," dedi Yilly gururla. "Dünyanın kahramanını bekliyorlar."

Derin bir nefesi ciğerlerime doldurarak, yüzümdeki gülümseme silinmeden at arabasından indikten sonra diyeceğim şeyleri, sarayda boş odamda tekrar tekrar ettiğim sözleri kafamda yineledim. Onca göz benim üzerimdeyken bir Ravozski Ceylanı nasıl konuşabiliyorsa ben de öyle konuşacaktım ve heyecanı içimden silip süpürecektim. Yani öyle umuyordum.

Araba, topluluğa yaklaştıkça insanların heyecanlı haykırışlarını ve seslerini duyabiliyordum. Atlar her hareket ettiğinde bu sesler daha da yaklaşıyordu ve kalbimin sesi kulaklarımda nüksediyordu. İnsanların sevgisini, bana karşı olan minnettarlığını hissetmem tuhaf geliyordu; bunu nasıl hissedebilirdim ki sonuçta, değil mi? Fakat bu tür şeylerde bunun mümkün olabileceğini görmüştüm. Bunu içimde bir kitle halinde debdebeli bir halde hissetmek zihnimi huzurla dolduruyordu.