How to kill a king | DUTCH

34. Gebundelde gaven

Kats hart roffelde panisch in haar borstkas. De figuren aan de horizon waren nu nog vage vlekken, afgetekend door de felle zon die zich achter hen bevond, maar ze zouden spoedig dichterbij komen.

Ze moesten hier weg.

Caelum, die hetzelfde had bedacht, wierp Kat een blik toe. Na de spreuk waarmee ze Mara hadden gered waren hun gaven uitgeblust. Caelum zou niet meer dan een zuchtje wind kunnen creëren en Kat nauwelijks een kleine vlam. Ze waren hulpeloos.

'Laat mij maar.' zei Mara. Ze grijnsde vastberaden en hurkte. Haar handen duwden zich in de vochtige aarde. 'Er is geen betere plek voor Aardemagie dan in een bloemenveld, nietwaar?'

Ze had de woorden nog niet uitgesproken, of er schoten honderden wortels uit de grond. Ze begonnen klein, maar het duurde niet lang voor de stammen zich in elkaar verstrengelden en de wortels een beschermende koepel om hen heen vormden. De wortels sloten al het licht buiten, en er was niets dan duisternis in de ruimte waarin ze zich bevonden. Buiten klonken de kreten van de bewakers.

'En nu?' klonk Mara's stem. 'We kunnen hier niet eeuwig blijven.'

'Er is iets dat ik kan doen.' mompelde Caelum, meer tegen zichzelf dan tegen de anderen. 'Maar ik weet niet of het zal werken.'

'Wat is het?'

'Ik kan een portaal maken.' zei hij.

Kat snoof. 'We reizen heel Ravendal rond, en nu pas vertel je me dat je gewoon een portaal had kunnen maken!?'

'Ik weet niet of het zal werken.' zei Caelum zacht. 'Ik heb het al lang niet meer geprobeerd, en mijn magie is veel minder sterk dan die zou moeten zijn.'

'Als wij je nou helpen?' opperde Nox. 'Gebundeld zijn onze gaven krachtiger.'

Caelum was stil. Overwoog het idee. Het was Kat die voor hem antwoordde.

'Dat doen we.' klonk haar vastberaden stem door het duister. 'Richt je magie op het midden van de koepel.'

Ze spande haar vingers en sloot haar ogen, vurig hopend dat haar gaven nog sterk genoeg waren. Ze voelde het vuur door haar aderen stromen. Het veroorzaakte een tintelend, vertrouwd gevoeg in haar vingertoppen toen een kleine vlam uit haar handpalm schoot.

Buiten klonken de woedende schreeuwen van de soldaten, terwijl hun zwaarden op de koepel inhakten. Ze vloekten.

'Landverraders!' riepen ze. 'Landverraders!'

'Ze weten dus wie we zijn.' mompelde Caelum.

'Ik zei toch dat het nieuws zich als vuur verspreid?' reageerde Mara, terwijl ze een heldergroene lichtstraal uit haar hand liet schieten. Haar gezicht baadde in het groene licht. 'We moeten opschieten.'

Caelum knikte en volgde haar voorbeeld met een hemelsblauwe straal uit zijn vingers, en Nox sloot de cirkel, met een inktzwarte straal, nauwelijks zichtbaar vergeleken bij het licht van de anderen. De lichtstralen kwamen samen in het midden, en creëerden een ware explosie van kracht. Ze moesten hun schoenen in het zand schuiven om niet weggeblazen te worden.

Het geschreeuw van de soldaten vervaagde naar de achtergrond.

'Weet je zeker dat dit gaat werken?!' schreeuwde Mara boven het geraas van het licht uit.

'Dat moet.' mompelde Kat. Haar gemompel ging verloren in het geluid. 'Dat moet wel.'

Na enkele seconden, die als uren leken te duren, leek de cirkel van licht uiteen te wijken, als een deur die openging. Op de grond verscheen een duistere cirkel. Een diep, zwart gat, waar geen van hen graag in zou springen.

Maar ze moesten.

Kat was de eerste die sprong. Ze zette af, en liet zich in het gat vallen. Ze moest een kreet onderdrukken toen ze door de eindeloze diepte viel. Het voelde alsof al haar organen naar een andere plek verschoven toen ze met een razende vaart naar beneden vloog.

Met een klap zo hard dat ze al haar botten wel gebroken moést hebben landde ze. Haar hoofd stootte tegen iets hards, en de wereld draaide voor haar ogen. Ze steunde op haar handen, misselijk van de druk die het portaal op haar had uitgeoefend. Zuur gal borrelde in haar maag.

Haar maaginhoud kwam omhoog, en ze gaf over op de stenen. Ze rolde zich weg van haar braaksel en bleef liggen, haar ogen gesloten, en haar hand op haar luid bonzende hart. Ze voelde een plakkerige vloeistof in haar haar. Het was bloed, dat wist ze. Ze wist ook dat ze de wond zou moeten verzorgen, en er absoluut geen bacteriën in moest laten komen.

Ze had er de kracht niet meer voor. Bewegingsloos bleef ze liggen, genietend van de rust die haar gebroken lichaam eindelijk gegund werd. Ze keek niet op toen ze een harde klap hoorde, en ook niet toen er nog een klap volgde.

Ze keek pas op toen er een panische stem klonk.

'Waar is Caelum?'

Mara en Nox keken om zich heen. De ernst was van hun gezichten af te lezen.

Kat kreunde. Moeizaam kwam ze overeind. Haar hoofd bonsde pijnlijk. Er was geen tijd om te rusten. Niet nu.

Pas als de koning in een plas bloed op de paleistrappen lag.

Ze stond op en klopte het vuil van haar dieprode jurk, die ze al aanhad sinds ze Nox uit de gevangenis van Valderi had bevrijd. Hoelang was dat wel niet geleden? Het leek maanden, maar ze wist dat het slechts een week moest zijn geweest.

'Caelum komt vast.' zei Kat. Ze veegde haar zwarte haar, dat bij sommige punten grijs begon te worden, uit haar gezicht.

'En wat als dat niet zo is?' Mara draaide zich naar haar om. 'Wat als de soldaten hem hebben, of er iets misging in het portaal?'

Het portaal.

Kat sloeg een hand voor haar mond. Haar ogen flitsen angstig heen en weer. 'O nee.' mompelde ze in haar hand. 'O nee.'

'Wat?' Mara zette een stap in haar richting. 'Wat is er, Kat? Zeg het.' Haar stem klonk dwingend, maar ze kon een lichte trilling niet onderdrukken.

'Ik denk...' ze zuchtte. 'Dit is mijn schuld. Caelum zei al dat het een slecht idee was. Ik had gewoon naar hem moeten luisteren-'

'Wat is er met Caelum gebeurd, Kat? Geef antwoord!'

Een kort moment zweeg ze. Ze wendde haar blik af en beet op haar lip tot die begon te bloeden.

'Een portaal is slecht voor een lichaam. Al helemaal voor een oud lichaam. Jullie zijn nog jong, en zullen er geen last van hebben. Maar Caelum...' Ze huiverde en liet een korte stilte vallen.

'Het portaal zou hem gedood kunnen hebben.'