In Ravendal is magie een zonde. Een zonde die je zal bekopen met de dood. Een zonde die met de dag gevaarlijker wordt om te begaan.
Luchtmagiër Caelum Venturius beseft dit maar al te goed, en weet dat er maar één persoon verantwoordelijk is voor de...
Hoppla! Dieses Bild entspricht nicht unseren inhaltlichen Richtlinien. Um mit dem Veröffentlichen fortfahren zu können, entferne es bitte oder lade ein anderes Bild hoch.
'Ik heb jullie verraden,' fluisterde Samuel.
Kat schudde haar hoofd. Ze stelde zich voor hoe ze hem martelden, toen zij nog veilig in Criot zat. Hoe ze met hete tangen zijn huid verbrandden, vragend waar de verraadster genaamd Katherine zich bevond.
Een zucht rolde over haar lippen.
'De koning had me toch wel gevonden.'
Hij antwoordde niet.
Ze liepen door de gangen van het paleis, op zoek naar iets dat hen zou kunnen wijzen op de koning, of in ieder geval een teken dat hij er geweest was.
Maar er was niets.
Geen omgevallen vazen. Geen voetstappen of zwaarden die op de grond lagen. De vloeren, muren en het meubilair was grondig schoongemaakt.
De koning leek haast van de aardbodem verdwenen te zijn.
'Hij is in zijn vertrekken,' zei Alice weer. 'Ik weet het zeker. Zijn kamer is de best bewaakte ruimte hier. Het zou logisch zijn.'
Kat bestudeerde haar dochter met pijn in haar hart. Ze wist dat ze moest boeten voor wat ze gedaan had. Ze wist dat de gevolgen altijd al op de loer lagen, wachtend tot ze zou stoppen met vluchten voor het onvermijdelijke. Ze had gehoopt dat Alice het zou begrijpen.
Maar ze begreep het zelf niet eens. Hoe had ze zo egoïstisch kunnen zijn? Hoe had ze kunnen vertrekken zonder haar dochter mee te nemen? Beter een leven op de vlucht dan een leven hier, toch?
Het was te laat voor spijt. Te laat om te wensen dat ze verstandiger was geweest.
Te laat.
Die twee woorden galmden door haar gedachten toen Alice en Ryu de deur van de koninklijke vertrekken openden.
Ze snelden naar binnen. Kat hield een vuurbal in haar uitgestoken hand, en Alice deed hetzelfde. Ook Nox hief zijn handen. De bloeddorst die in zijn gitzwarte ogen schemerde was nu sterker dan ooit te voren.
Alice was de eerste die de kamer in stapte, samen met Ryu. Nox en Samuel volgden, en Kat stapte er aarzelend achteraan.
Vreemd genoeg was het geen verrassing voor haar toen Alice meldde dat de kamer leeg was.
De koning was altijd al sluw geweest. Gestoorde spelletjes waren zijn favoriet. Het uitrekenen wat de plannen van de tegenstander waren, en er altijd op voorbereid zijn.
Dat was wat hij deed.
Wat ze niet had verwacht was de punt van een zwaard dat in haar rug prikte. Ze hapte naar bij de kille stem die achter haar klonk.
'Katherine.'
Het was meer een gesis, zo woedend klonk het. Ze slikte.
