In Ravendal is magie een zonde. Een zonde die je zal bekopen met de dood. Een zonde die met de dag gevaarlijker wordt om te begaan.
Luchtmagiër Caelum Venturius beseft dit maar al te goed, en weet dat er maar één persoon verantwoordelijk is voor de...
Hoppsan! Denna bild följer inte våra riktliner för innehåll. Försök att ta bort den eller ladda upp en annan bild för att fortsätta.
Het plan was al tientallen keren doorgenomen, voor zover dat mogelijk was. Iedereen had zijn taak in het ondoordringbare paleis van de koning, en de plattegrond van het kasteel -dat De Bewaarder hen geleend had- stond in hun geheugen gebrand.
Maar was het genoeg?
Hoe dichter ze bij het paleis kwamen, hoe meer Nox ervan overtuigd raakte dat dit zou mislukken. Ze hadden niet eens een volledig plan.
Nox zou Kat bevrijden. Dat was deel één van het plan, en daar zaten al honderden risico's in. Wat als ze hem gevangen zouden nemen? De koning was vast voorbereid met monnikskap. Wat als Kat niet meer leefde? Bovendien had hij geen idee waar hij haar moest zoeken.
Terwijl Nox Kat zou bevrijden zou Mara de wachters in de paleis tuinen uitschakelen, en op haar teken zouden Ryu, Alice en Samuel naar binnen gaan, waar ze stuk voor stuk wachters zouden uitschakelen. Ook hier zaten honderden risico's aan.
En tenslotte zouden ze bij elkaar komen in de troonzaal, voor het laatste en meest gevaarlijkste gevecht. De koning.
Over de risico's die aan dat deel van het plan vastzaten wilde hij niet eens nadenken.
Hij boog zijn hoofd en liep verder. Tussen de mensenmenigte zocht hij naar Mara. Ze waren opgesplitst, in een poging zo min mogelijk op te vallen, iets wat hem verschrikkelijk slecht afging. In de schaduwen van een duister bos, of een inktzwarte grot zou hij zich makkelijk kunnen verbergen, maar hier? Op de drukke markt? Het bruisende hart van Ravendal? Al die mensen verstikten hem haast. Wat als hij één van hen zou aanraken?
Hij versnelde zijn pas. Hij wist hoe hij het kasteel in kwam; Alice had hem over een geheime ingang verteld, vanwaar je directe toegang had tot de kerkers. Ze hadden geen idee of Kat zich daar bevond, maar ze moesten ergens beginnen.
Nog één keer keek hij om, en hij ving een glimp van Mara's speelse groene ogen en vastberaden glimlach op. Dat was alles wat hij kreeg, want ze verdween alweer tussen de mensen.
Hij haalde diep adem en keek voor zich. Het kasteel rees in al zijn glorie boven hem uit, met sterke muren en onverslaanbare bewaking. Soldaten stonden langs elke muur, elke toren en elke mogelijke ingang, hun zwaard in hun handen geklemd.
Maar er was één plek, één klein plekje dat de koning gemist had te bewaken.
En dat was precies wat hem naar binnen zou leiden.
Hij sloop langs de muren. Hij duwde tegen de ijzersterke bakstenen, wetende dat één ervan nep moest zijn. Één ervan zou de deur naar het paleis openen.
Na enkele angstvallige seconden opende zich een deur in de muur van het paleis. Met een schurend geluid schoven de stenen langs elkaar, om de ingang te onthullen waar hij naar gezocht had. Hij krulde zijn lippen tot een grijns en stapte de deur door.
Hij was binnen.
~*~*~*~*~*~
Kat zat tegen de muur aan, nog steeds in dezelfde positie als dagen eerder, haar armen om haar knieën geklemd, terwijl de wanhoop haar elke seconden steviger vastgreep, tot het haar zou verstikken.
