Acquiescence of Diamond

Chapter 2

Warning: Explicit Content (Bad Language)

             Silence made it to my senses first before the coldness enveloped my whole body. Sobrang lamig na wala na akong maamoy dahil lamig na lang ang nasasagap kong hangin. Nakakunot ang noong napamulat ako at nasilaw sa puting liwanag ng ilaw na parang kukuhanin na ako. Too bad di ako bagay sa itaas. Nasaan ba ako—

             Dumagundong ang kaba sa dibdib ko saka kinakabahang nilibot ang mga mata habang kinakapa ang kumot para itabing iyon sa akin. I frowned when I see the room empty and clean. Parang hotel—si Rosson. Muling dumagundong ang kaba sa dibdib ko sa kung ano ang nangyari.

             I gulped and think of a way to escape. I can't feel the lower half of my body, it's so numb na hindi ko alam kung makakatakbo o kahit tayo man lang sa kamanhidan iyon. But I should try, habang wala pang tao, kailangan ko ng umalis.

             At the verge of crying, nakaupo ako ng dahan-dahan at tahimik pero nanginginig na ang kamay sa kumot na hawak. I can escape from here. This might be Rosson's room or what. Hindi dadampi ang kahit anong putanginang balat ni Rosson sa akin. Fucking no.

             "Don't!" my chest contracts at the sudden voice at pagkabig ng malaking kamay sa balikat ko pabalik sa kama dahil sa akma kong pagtayo. The thump on my chest doubled upon seeing the face of who it was. 

             The door of the room opened and revealed some people catching their breath. "Why did you leave the patient alone?! Aren't you all here to look after the patient?!" hindi matago ang inis sa mga salita ni Erj Almaz sa mga taong nakatingin lang sa amin. 

             A tear escaped from my eyes when the thought sinked in me, wala si Rosson dito. Bumalik ang paningin ko kay Erj na hawak parin ang mga balikat ko at bakas ang magkahalong inis at pag-aalala sa mukha. 

            His features soften upon seeing my wet eyes, "I'm sorry," malumanay nitong sabi saka tinulungan akong umupo ng maayos at kumportable sa kama. I sighed in relief. I thought he was Rosson. "Here," abot nito sa basong may lamang kaunting tubig saka huminga ng malalim. Wala pang minuto ay pinalis nito ang dinaanan ng luha ko. "May I know what you are planning to do?" ibinulsa nito ang kamay niya. Hula ko ay kararating rin lang nito.

            "She's obviously trying to escape because she figured out that we won't give her cash compensation. She's the criminal friend of Chad afterall." nabaling ang paningin ko sa sosyaling babae sa may pinto. She raised a brow and smirked at me. Sino naman to?

            "Qadi, stop it. Erj, aalis na lang siguro kami." a woman with eyeglasses said and nodded at me, "Sorry." 

            Tinitigan ko lang ang mga ito hanggang sa makalabas. I gave Erj the empty glass and cleared my throat, "Kulang."

            "You can't drink a lot of water, you might vomit," Erj placed the glass on the side table and sighed. "Sorry about my cousin. What do you feel?"

            I nodded and frowned to my hand, ngayon ko pa lang nakita ang linyang nakakabit doon. "I can't feel the lower half of my body." then what really happened shoots through my memory. "Tangina," I cursed myself for being so fucking bobo na naniwala ako sa babaeng yun. And to Rosson and to the mayor's daughter who bumped me. Tangina nilang lahat.

            "Daya?" napatingin ako ulit kay Erj na nakatitig lang sa akin, "What else do you feel?"

            "Galit—" I cleared my throat, "Wala na."