{Unicode}
... တကယ်တော့...
ပျိုးငယ်၏အလှတရားက
ငေးကြည့်ရင်းနဲ့ပင်..
မတင်းတိမ် နိုင်တာမျိုး။
***
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ယခင်အပိုင်းမှအဆက်...
ညနေပိုင်း...
လေယူရာအတိုင်း...လွှင့်မြောနေသည့်ကိုင်းပွင့်များက...လေညှင်းတိုးသံနှင့်အတူ တိုးတိတ်စွာယိမ်းက,နေသလိုပင်။
ညနေ ပုဇွန်ဆီရောင် အလှအတရားနှင့်အပြိုင် ရှိနေသည့်....လူသားလေးကတော့...သူ့လက်ထဲမှာနံဘေးမှာ ပေါက်နေသည့် တပင်ရွှေထီးပန်းလေးကိုကိုင်ကာ...ရှိနေသည်။
"ပျိုးငယ်....။"
"ဗျာ?"
ကျွန်တော့်ဘက်သို့ လှည့်ကြည့်လာပြီး အပြုံးလေးနှင့်ဆိုလာသည်။ ကျွန်တော်လည်း သက်ပြင်းတစ်ချို့ကိုချလိုက်ပြီး...။
"မနက်ဖြန်...အစ်ကိုတို့ကျောင်းက...ဖွင့်ပြီ။"
ထိုအချိန်မှာတော့ ပျိုးငယ်က မျက်လုံးအဝိုင်းသားဖြင့်ပင်....။
"ဟုတ်ကဲ့....။"
တကယ်တော့ ပျိုးငယ်နှင့် ကျွန်တော်က တွေ့ဆုံဖို့အခွင့်အရေးအမျိုးမျိုး ရှိပါလျက်နှင့်...အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် လွဲခဲ့ရတာမျိုးပင်။ ကျွန်တော်ကတော့ ကိုးတန်းကတည်းက ပြင်ဦးလွင်ဘက်က ဒေါ်လေးနှင့်အတူ လိုက်သွားပြီး...ရွာကိုတစ်ခါတစ်လေမှ ပြန်ရောက်ခဲ့တာမျိုးပင်။
ရွာရောက်ပြီဆိုရင်လည်း တစ်ခြားအပေါင်းအသင်းအရေးနှင့် အိမ်တွင်းပုံးလေးဖြစ်နေသည့် ပျိုးငယ်နှင့်က...တစ်ရွာတည်းနေသော်ငြား..တစ်ကြိမ်တစ်ခါသော်မျှမတွေ့ဘူး။ ကျွန်တော်ဆယ်တန်းအောင်ပြီး ရှိနေခဲ့စဥ်က ပျိုးငယ်က ရှစ်တန်းလောက်ပင် ရှိနေမည်ထင်ပါသည်။ အခုတော့ဖြင့် ဆုံတွေ့မှုကမလုံလောက်သလို....သိပ်ပြီး စိတ်မချနိုင်သည်မို့။
YOU ARE READING
မင်းက ငါ့မိန်းမ ဖြစ်လာမယ့်သူ..(complete)
Randomအပျော်သဘောဖြင့် ရေးထားခြင်း ဖြစ်ပါသည်။
