"Ulan bari Polat de." dedi. Sesi yalvarır gibi çıkmış gözleri beklentiyle doluydu. "Mirza demiyorsan deme ama en azından Polat de."
"Sen yengeye Elif diyor musun?" dedim alayla bir dizinin repliğine gönderme yaparak.
"Sen Polat de. Gerekirse dünya...
Ferhat Göçer - Biri bana gelsin Gipsy kings - No Volvere
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Geçmiş Zaman
Elif Naz'ın içinde müthiş bir coşku ve heyecan vardı. Çünkü bugün okulca piknik yapacaklardı.
Herkes evden bir yemek getiriyordu ve Elif Naz'ın payına yaprak sarması düşmüştü.
Annesiyle beraber tek tek yaprakları sararaken, onun sardıkları annesinin sardıkları kadar güzel olmuyordu ama en azından deniyordu.
Piknik gezisine 1, 2, 5 ve 6. Sınıflar gidiyordu.
Elif Naz ikinci sınıfın başında böyle bir etkinliğin yapılmasına çok şaşırmıştı. Bu onun aile dışındaki ilk piknik deneyimi olacaktı.
Her sınıf kendi sınıfına ait bir servisle gidecekti. Ve yine her sınıf kendi arasında piknik yapacaktı.
Sofralar kurulmuştu. Herkes kendi yerine geçmişti. Ama Elif Naz'ın aklı hep diğer sofralara kayıyordu.
Bir sofrada lahmacun vardı ama onların sofrasında yoktu. "Neden herkes aynı şeyi yemiyor ki" diye şikayet etmeye başladığında gözlerini o sofradaki insalara dikti.
Tanıdık tek bir yüz vardı. Polat Mirza.
Elindeki bir tabağa biraz kendi sardığı biraz da annesinin sardığı sarmaları koyup Polat Mirza'nın yanına doğru yürüdü.
Polat'ın gözleri de sürekli Elif Naz'ın üstünde olduğu için ona doğru geldiğini direkt fark etmiş ve ayağa kalkmıştı.
"Polat." dedi Elif Naz cocuksu sesiyle.
"Efendim Boncuk." dedi Polat Mirza yumuşacık bir sesle.
"Yemeklerimizi değiştirelim mi? Ben sana sarma vereyim sen de bana lahmacun ver." derken oldukça masum çıkmıştı sesi. "Olmaz mı?"
