"Ulan bari Polat de." dedi. Sesi yalvarır gibi çıkmış gözleri beklentiyle doluydu. "Mirza demiyorsan deme ama en azından Polat de."
"Sen yengeye Elif diyor musun?" dedim alayla bir dizinin repliğine gönderme yaparak.
"Sen Polat de. Gerekirse dünya...
Bölüm çok aceleyle yazılmış bir bölümdür. Israr üzerine bir günde yazdığım için eksiklerim ve hatalarım olmuş olabilir. Şimdiden hatam varsa affola.
İyi okumalar 🤗
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
🌼
Geçen her yılda değerlerimizi biraz daha kaybediyorduk. Eski bayramlar gibi değildi şimdiki bayramlar ama yine de Soyder ailesi eskisi gibi kutluyordu.
Polat da Elif de çocuklarının çocukluklarını yaşayabilmesini, geçmişte onların hevesle kutladığı bu bayramı kutlamasını istiyordu.
Sabah erkenden uyanıp kolları arasında mışıl mışıl uyuyan karısının yanağına dudağını değdirdi Polat Mirza Soyder. Eli karısının yüzüne çıkmış, biraz karısını uyurken izlemiş yanağını usulca okşamıştı.
Şükür dedi. Varlığınıza bin şükür.
Dün gece geç uyuduğu için biraz daha uyusun istiyordu. Bugün yorucu ve uzun bir gün olacak güzel karısı bir oraya bir buraya koşturacaktı.
Yataktan karısını uyandırmadan yavaşça çıkıp önce kızının odasına girdi. Kızı da karısı gibi uykuyu çok seviyordu. Bir de deli gibi yatıyordu. Altı Yaşında olmasına rağmen kenarlarında ahşap korkulukları olan bir yatakta yatıyordu Mavi. Daha önce yataktan iki defa düştüğü için böyle bir önlem almışlardı.
Kızının yanağına ve saçlarına dudağını değdirdikten sonda oğlunun odasına girdi. Karan da uykuyu seviyordu. Uykusuz olunca huysuz oluyordu. Babasının kopyası olsa da annesinden aldığı özellikler de vardı. Uykuyu sevmesi de bunlardan biriydi.
Oğlunun saçları arasına dudağını değdirdi. "Karan," Karan uyanmadı ama yerinden kıpırdandı. "Aslanım benim." Saçlarını okşadı. "Hadi uyan."
Karan babasının sesini duyuyor ama uyku o kadar tatlı geliyordu ki uyanmak istemiyordu. Yine de babası çağırınca gözleri otomatikman açılıyordu.
"Baba." dedi uykulu sesiyle.
"Babam.." dedi Polat m harfini haddinden fazla uzatarak. "Hadi uyan."
"Bayram mı oldu?" dedi Karan gözlerini küçük elleriyle ovarken.
"Bayram oldu babacığım." Oğlunun tatlı haline gülmeden edememişti. "Hadi kalk namaza geç kalacağız."
Karan namazı duyunca hemen kalkmıştı ayağa. Dün babasının bayram namazına gideceğini duyunca o da gitmek istemiş babasına uyuyana kadar "Beni de uyanır. Ben de geleceğim." diyip durmuştu.
Polat'ın içi gitmişti o an. Babasıyla böyle anıları yoktu. Babasıyla paylaştığı hiçbir şeyi yoktu. İçinde kalan ne varsa oğluyla yapmak istiyordu. Oğlunun istediği hiçbir şeyi içinde bırakmak istemiyordu.
