"Ulan bari Polat de." dedi. Sesi yalvarır gibi çıkmış gözleri beklentiyle doluydu. "Mirza demiyorsan deme ama en azından Polat de."
"Sen yengeye Elif diyor musun?" dedim alayla bir dizinin repliğine gönderme yaparak.
"Sen Polat de. Gerekirse dünya...
Çok da kısa olmayan bir özel bölümle geldim. Umarım seversiniz.
İyi okumalar 🤗
Oy verip yorum yapmayı unutmayın lütfen 🙏
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Eskiyen her yılda seni seviyordum. Yeni her yılda seni seveceğim.
31.12.2024
Kendimi, tekrar saçlı görmek kadar iyi hissettiren başka bir şey varsa; o da, çocuklarım ve kocamla geçireceğimiz ilk yılbaşıydı.
Mardin bugüne özel olsa gerek karla kaplanmıştı. Soyder konağın taş duvarları bu kadar soğuk bir kış görmemiş olacak ki sevgili kocam üşütmüştü.
İki gündür çocukları yanına yaklaştırmıyorduk. Bu durum Mavi için işkence gibiydi çünkü babası olmadan bir an bile geçirmeye tahammülü yoktu.
"Baba hasta olmuş Mavi." demiştim iki gün önce.
"Aaaa!" demişti sanki anlamış gibi.
"Evet anneciğim. O yüzden babayla uyuyamazsın. Baba iyileşene kadar yanına da gidemezsin yoksa sen de hasta olursun." dediğimde ağlamaya başlamıştı.
Mavi ağlayınca ev halkı olarak hepimiz geriliyorduk. Ağlayınca susmak da bilmiyordu.
Mirza kızının ağlamasına dayanamadığı için yanına gelmiş ve kucağına almıştı. Yüzünü kızının yüzüne çok fazla yaklaştırmamaya çalışıyordu ama Mavi inatla babasına sokuluyordu.
Nazlı kızımı uyutmak için saattlerimi harcarken babasının kucağında hemen uyuyakalmıştı.
Mirza iki defa öksürük krizine girince Mavi babasının hasta olduğunu anlamış olacak ki sonraki iki gün babam da babam diye tutturmamıştı.
Şimdi Mavi İstanbul'dan dönen amcasıyla ve halasıyla oyunlar oynarken ben yakışıklı oğlumla resim odasındaydım.
Resim yapmayı seviyordu. Önüne boyaları koyduğumda eli ilk önce yeşile gidiyordu. Galiba oğlumun en sevdiği renk yeşildi.
Karan, yere yatırdığım tuvalde el izlerini bırakırken ben kendi tablomla uğraşıyordum. Ara ara gözlerimle onu kontrol ettiğimde gülmemek için kendimi zor tutuyordum.
Resim yaparken bile kaşlarını çatıyordu. Hayır onu sinirlendirecek ne olabilirdi de kaşlarını çatıyordu???
Bir süre sora resim yapmaktan sıkılmış olacak ki emekleyerek yanıma geldi. Mavi yine bıcır bıcır konuşuyordu anlamadığımız dilde ama Karan bilmediğimiz dilde bile konuşmuyordu. Söylediği birkaç kelime vardı. Onlar da çok anlaşılır değildi ama annesi olarak ne istediğini yine de anlıyordum.
