+ 2ខែក្រោយមក
បិតភ្នែកបើកភ្នែករយះពេល2ខែក៏បានកន្លងផុតទៅយ៉ាងលឿន ។ រីឯសេដ្ឋកិច្ចនៅ ក្នុងប្រទេសក៏កាន់តែរីកចម្រើន តាមនឹងដែរ បើយើងបែរមកមើល បុរសម្នាក់ដែរ អង្គុយនៅលើកៅអីភ្នែកសម្លឹងមើល កុំព្យូទ័រនេះវិញ ។ មួយរយះនេះការងារច្រើន ទើបជុងហ្គុកនឹងជីមីនមិនសូវមាន ពេលនៅឲ្យប្រពន្ធជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្លួន នោះទេ បានជានៅក្នុងគ្រួសារពួកគេគឺឧស្សាហ៍មានភាពឈ្លោះប្រកែកគ្នា ប៉ុន្តែក៏មិនខ្លាំងណាស់ណាដែរ ។
វេលានេះម៉ោង12ថ្ងៃត្រង់ទៅហើយ អ្នកទាំងពីរមិនទាន់បានញ៉ាំអាហារថ្ងៃត្រង់នៅ ឡើយទេព្រោះតែរវល់ការងារនេះឯង ។ តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយក៍មិនភ្លេចពួកគេដែរ
ថេយ៉ុងដើរកាន់ស្រាក់បាយនៅនឹងដៃម្ខាង តម្រង់ទៅបន្ទប់អ្នកទាំងពីរ នាមជាប្រពន្ធ ក៏ត្រូវតែធ្វើបែបនេះហើយមែនអត់?
តុៗ! « ចូលមក » បន្ទាប់ពីលឺការអនុញ្ញាត ពីអ្នកខាងក្នុងកាយតូចក៏បើកទ្វារចូលទៅ ខាងក្នុង ។
« អូ៎!ថេយ៍ »ជុងហ្គុកដកភ្នែកចេញកុំព្យូរទ័រ ទៅមើលអ្នកដែរបើកទ្វារចូលមកនោះវិញ
« ហត់ទេប្តីសម្លាញ់? »
« បានឃើញមុខអូនបងបាត់ហត់ហើយ » នាយញញឹមទៅកាន់ថេយ៍ រួចក៏ក្រោកពីកៅអីដោះវែនតាចេញ ដើរទៅរកថេយ៍
« ញ៉ាំបាយសិនទៅ ចាំអូនរៀបចំឲ្យ » ថាចប់ ថេយ៍ក៏យកស្រាក់បាយទៅដាក់នៅលើ តុនាយព្រមទាំងរៀបចំឲ្យទៀតផង
« ឈ្ងុយណាស់ អូនជាអ្នកធ្វើមែនទេ? » រួចជុងហ្គុកចូលទៅអោបចង្កេះរាងតូចយ៉ាង ជាប់
« អូនជាអ្នកធ្វើ » ថាចប់ម្ហូបនៅលើតុក៏រៀប ចប់រួចដូចគ្នា ថេយ៍បែរទៅមើលជុងហ្គុកបន្តិចរួចក៏ចាប់ដកដៃនាយចេញពីចង្កេះរបស់ខ្លួន
« អូនទៅហៅមីនសិន »
« អឹម » នាយគ្រហឹមដើមកបន្តិច រួចក៏បើក ផ្លូវឲ្យថេយ៍ដើរចេញពីបន្ទប់ទៅ ។ ហើយ ក៏យកទូរស័ព្ទរបស់ខ្លួនមកមើល
« ជុង!មកញ៉ាំបាយឈប់មើលទូរស័ព្ទទៅ » បានបន្តិចថេយ៍ដើរចូលមកវិញជាមួយនឹង ជីមីន នាយដាក់ទូរស័ព្ទចុះរួចក៏ដើរទៅកៅអី តុបាយ
