Yattığımız Yataklar, Battığımız Bataklar / Aslaz

19. Üstü Boyanmış Çatlaklar

Selam,

İyi okumalar. Dilerim seversiniz. 💖

Yorumlarınız kıymetli ✨

Sevgiler

-------

Yaygın bir görüşe göre, hayatında işler istediğin gibi yolunda gitmiyorsa, daha da iyisi senin için planlanıyordur derler. Arabasını kullanırken dalgın gözleri ve düşünceli haliyle bunun da hayata hep dolu tarafından bakmaya çalışan, amansız iyimserlerin uydurduğu bir saçmalık olduğuna öyle emindi ki. Çalkantılı hayatı biz nebze olsun yoluna oturmuştu. Yaman'ı bile anlamaya başladığını derinlerinde hissediyordu. Üstelik daha bu sabah Asi ona, günden güne daha da bağlandığını ve hayatındaki değerini sözleri ve dokunuşlarıyla çekinmeden söylemişti. Peki, şimdi ne olacaktı? Yoğun bir çabayla ulaştığı bu ilişkisini, sevdiği kızı, sırf karanlık geçmişinde kalan eski münasebetleri yüzünden kaybetmeyi göze alamazdı.

Sabahın erken saatlerinde Yaman, Asi hakkında ne demişti ona 'Erteleme ve konuş. Bekledikçe her şey daha da çığırından çıkar biliyorsun.'  Yine kafasında kurduğu çoğunluğu mutsuz sonla ve Asi'nin onu terk etmesiyle sonuçlanan senaryolardan dolayı, korkmuş ve ertelemişti. Aralarındaki güven sorununu çözmeye çalışırken, Cesur'la eski kötü bağlantısının açığa çıkması her şeyi berbat etmek üzereydi.

Sıkıntıyla sesli bir şekilde iç geçirdi. Kendiliğinden arka tarafa kayan bakışlarıyla, koltukta ayağını uzatmış, başını başlığa yaslayarak uyumak üzere olan Asi'nin masum yüzünü gördü. Onu hayatının ana merkezine öylesine konumlandırmıştı ki, eksikliğinin üzerinde yaratacağı yıkımı, çok uzak geçmişte olmayan kötü tecrübelerinden tahmin etmesi zor değildi.

Arabanın içini dolduran sıkıntılı sesin sahibine oturduğu ön koltuktan kaçamak bir bakış atmıştı Yaman. Çok bencil ve şımarık olarak yaftaladığı Alaz'ın gözlerindeki endişe ve telaşı Asi'nin bileğini burktuğu andan beri fark etmişti. Sevdikleri söz konusu olduğunda yapabileceklerinin sınırı olmadığını anlaması uzun sürmedi. O da, küçüklüğünden beri böyle hisseder ve davranırdı, bu huylarıyla kardeş olduklarına bir parça daha inanmıştı.

"Merak etme. Asi çok güçlüdür, iki günde kendini toparlar." dedi yola doğru bakmaya devam ederken, Alaz'ın Asi'ye olan bakışlarını fark etmiş ve bir nebze rahatlatmak istemişti.

"Beni de zaten güçlü olması korkutuyor." dedi sıkıntıyla.

Keyifle kıkırdadı Yaman "Korkma, bir yanlış yapmazsan kafanı kırmaz."

Ona doğru donuk ve yan bir bakış attı Alaz. "Ya çoktan yaptıysam?"

Bakışları sertleşmişti Yaman'ın "O zaman sebeplerinin geçerli olması için dua etmeye başla..." birden duraksadı ve devam etti. "...senin derdin ne? Şu Tolga'nın yaralı yüzünü görüp onunla konuştuktan sonra bir garipleştin. Amma seviyormuşsun arkadaşlarını."

Umursamazca cevap verdi Alaz. "Gebersin yavşak, benim elimde kalacak zaten." Kendinden habersiz giriştiği bu bela yüzünden hayatı dağılmak üzereydi, hastanenin müsait olmayan ortamında gerekli tepkiyi verememiş ve içinde patlamaya hazır bir öfke birikmişti. Bugün içinde ilgili yerini bulacağına emindi.

Hiçbir şeyden habersiz hafifçe kaşlarını yukarı kaldırdı Yaman. "Oğlum, senin de dostun kim, düşmanın kim? Hiç anlamadım."

"Öyle abisi, aniden fikirlerim değişebiliyor. Üstelik etrafımdaki gerizekalıların sayısı nedeniyle bu durum maalesef çok sık oluyor." dedi sinirle.

"O konuda haklısın bak, okulda öbek halinde gezdiğin zibidilerin hiçbirini gözüm tutmamıştı."

Yargılayıcı bakışlarını üstünde hissettiğinde ondan tarafa döndü. "O kadar da değil, abartma istersen."