Kirpiklerinden Kuşlar Uçurdum

Kumsalın Sözsüz Şarkısı

Umut ışığıydı yarin gülüşleri
Cılız yalnızlığımı aydınlatırdı sahil boyu
Elinde hasır şapkası, rüzgara karşı koyan saçları
Türlü günahları kulağıma fısıldardı

Ben onunla sevdim
Deniz kokusunu, hırçın dalgaları, kumların yakıcılığını
Deniz kabuklarını kolye yaptım göğsüne
Ama en çok ben yakıştım oraya

Kulübemiz küçüklüğüne nispeten
Kalbimdeki aşk gibi vadilerin genişliğini bahşetti bana
Kaç öğün balık yedim bilmem
Kaybederim diye adımımı atamadım kumsaldan

Deniz fenerlerinin parıltısını kıskandığı gözleri,
Yakamozların ah ettiği parlak teni,
Nilüferlerin nefretini kazanan mis kokusu
Okyanusların sonsuzluğunu bağışladı bana

Basit değildi üzerine basılan kumlar,
Öylesine değildi kucaklanan güneş,
Değersiz değildi bir okyanus su
Ben tek bir insanda hepsine sarılırken...