Kirpiklerinden Kuşlar Uçurdum

Kayıp Kentin Çocukları

Hissiz olan daima ölüm olmalı insanlar değil... Ve dahi hissiz olanlar yaşar değil...

Ciğerlerimi yakıyor bugün çektiğim nefes
Kanadı kırık martılar bir avuç can istiyor benden
Sesleri kulaklarımı geçip gözlerime çarpıyor
Ne yana baksam düş kırığı, son kez süzülen bir tüy
Hesapsızca batıyor her biri yüreğime
Kan istiyor geriye kalanlar
Giden bir avuç candan geriye kalan kan bile ılık ılık boşalıyor vücudumdan
Sessizce dökülüyor döndüğüm son sokağın rögarından
Şehrin pis kokusuna ekleniyor ceset kokum
Bir an hiçlik tokat gibi çarpıyor yüzüme
Ne için yittim bilmeden yetim gidiyorum
Giderken de bana ait ne varsa yok ediyor çığlıklarım
Umursamaz ruhların camlarını patlatıp
Kimseye yük olmadan yek olarak kayboluyorum
Bu bir veda değil
Ben her kayıp kent çocuğu gibi doğduğum prangalarla ölüyorum...