Passion is all we need || Cene Prevc

~Rozdział 2~

•Poznań, piątek 27 czerwiec 2016•

Do oddania prac konkursowych zostało tak na prawdę 6 miesięcy. Patrząc na to można stwierdzić, że to na prawdę sporo czasu. Z drugiej jednak strony wcale to tak nie jest. Aktualnie jestem już umówiona na parę sesji. Ostatnią sesją prawdopodobnie będzie ta z Andreasem. Mam nadzieję, że uda mi się gdzieś złapać i namówić na to samo Kamila Stocha, albo Maćka Kota. W ostatnim czasie dostałam też odpowiedź od Kamila Grosickiego i Kuby Wojewódzkiego. Ku mojemu zdziwieniu obaj się zgodzili na to i te sesje zrobię już niedługo. Pisałam też do menadżera Eda Sheerana, jednak odpisali mi, że jedynie mogę zrobić mu zdjęcie na koncercie. Także będę musiała obyć się bez tego. Mój jakże mały projekt powoli staje się czymś większym.

•Poznań,  poniedziałek 8 styczeń 2017•

Po zdanych wszystkich egzaminach w końcu mogłam wrócić do domu i zacząć przygotowania do wyjazdu. Do Wisły wyjeżdżam rano 11 stycznia. Prawdopodobnie za 3 dni o tej porze będę już w pociągu, w końcu podróż będzie trwała około 10 godzin. W zeszłym tygodniu zamówiłam szalik z flagą Polski. Mam nadzieję, że dojdzie.

•Poznań, środa 10 styczeń 2017•

Już traciłam nadzieję, że będę mieć coś z akcentem biało-czerwonym na zawody. Jednak dzisiaj wczesnym południem pod drzwiami mojego domu pojawił się długo wyczekiwany kurier. Szalik był jeszcze ładniejszy niż na zdjęciu. Po oglądnięciu go zabrałam się za dalsze pakowanie. Większość miejsca w walizce zabrał sprzęt. Na samym końcu dopakowałam jeszcze dodatkową parę rękawiczek i czapkę.

•Wisła, czwartek 11 styczeń 2017•

W końcu nadszedł ten upragniony dzień. Właśnie wysiadłam z pociągu. Przede mną prawdopodobnie jakieś 15 minut spaceru do miejsca, które zarezerwowałam sobie do spania. Wynajęłam sobie pokój w takim małym, przytulnym domku gościnnym. Z początku myślałam o czymś z większym rozmachem, bardziej luksusowym. Jednak to nie jest w moim stylu. Poza tym chodzenie wśród ludzi, którzy często wywyższają się z powodu bogactwa mnie nie kręci. Nie chciałam też mieszkać tam, gdzie skoczkowie, za dużo napalonych fanek.  Do punktu docelowego trafiłam po 40 minutach. Jak to ja musiałam się po drodze trochę zgubić. Jednak znalazły się dobre duszyczki, które wskazały mi drogę i koniec końców właśnie wchodziłam do środka.

-Dzień dobry! Ja wynajęłam pokój na weekend na nazwisko Szedan, Joanna Szedan.

-Tak, tak, już daję kluczyk i zaprowadzę panią do pokoju.- powiedziała uśmiechnięta staruszka. Szczerze myślałam, że to ktoś młodszy prowadzi to miejsce. Ale w sumie co to za różnica?

Pani zaprowadziła mnie do skromnego, malutkiego pokoiku na pierwszym piętrze. Ściany miały piękną tapetę w kwiaty, w rogu stało jednoosobowe łóżko, a obok był stoliczek nocny. Szybko podeszłam do okna, bo Pani wcześniej przez telefon opowiadała mi o fantastycznym widoku z okna. Rozprzestrzeniał się on na góry, bowiem domek był na skraju Wisły. Dla takich widoków warto żyć. Nie mogąc się na patrzyć na te widoki stwierdziłam, że to idealny moment na zwiedzenie okolicy z aparatem. Spytałam właścicielki pensjonatu, gdzie jest wyjście na ogród i ruszyłam na krótką sesję. Będąc na dworze zauważyłam, że z ogrodu można wyjść na polanę i jest tam więcej przestrzeni na spacerowanie. Było też wejście do lasu. Przez chwilę myślałam, aby się tam udać, ale stwierdziłam, że jednak szybko robi się ciemno, a ja jestem sama i w dodatku nie znam okolicy. Gdy uchwyciłam na zdjęciach już wszystko, co mogłam w najbliższej okolicy, postanowiłam się przejść kawałek wokół lasu. Chodziłam tak może z 20 minut. W pewnym momencie zobaczyłam najpiękniejszy widok tego dnia. Słońce powoli zaczęło się chować za górami tworząc piękne pomarańczowo, żółto, fioletowe ślady na niebie. Nie mogłam się nie zatrzymać w tym miejscu. Ustawiłam się tak, aby jak najlepiej złapać widok. Niestety byłam za blisko. Zaczęłam się w dość szybkim tempie cofać, gdy nagle na kogoś wpadłam. Było dość ślisko i już myślałam, że upadnę, gdy nagle "ten ktoś" mnie złapał.