I Envy You

Prologue ¦ Him

Jeacela's Point of View

Answer the call. Answer the call. Answer the call.

He’s not answering the damn call, again! Pero kahit na ganon ay tinapat ko parin ang cellphone sa aking tenga. I pretend speaking with someone from the other line kahit wala naman talaga.

When will he ever stop doing this?

That bastard keep lingering in the dark. He’s always behind me, following me.

Humigpit ang hawak ko sa phone. I remain my walking pace. Hindi ako tumakbo o hindi man lang bumilis ang lakad ko.

“Hm. I’m coming home. No worries. Really? That’s good for dinner. Gutom na rin kasi ako.”

I even flash a smile. Ni walang script o ano pero tuloy tuloy ang mga walang kwentang sinasabi ko. The moment I got home, sinara ko agad ang pinto at napasandal rito. Sa panginginig ng tuhod ko ay napaupo ako. Napahilamos ako sa aking mukha at malakas na bumuntong hininga.

Why he’s not answering? Online naman siya. Ganon na ba siya kasnob?

Itinago ko nalang ang phone sa aking bulsa. I went to the kitchen and drink a cold water. Halos maubos ko ang punong bottled water sa uhaw at kaba.

He’s getting into my nerves. That creep keeps on following me, every damn night! At hindi ko na mabilang kung pang ilan ang ngayon.

Tinapon ko ang plastic bottle na wala nang laman sa basurahan. I went to my room to change. Ngunit hindi pa ata ako nakakapili ng damit pambahay, kinuha ko na naman ang phone ko. Just to stare that man’s profile.

The eyeglasses he is wearing never fails to amuse me. That really looks good on him.

Adik ka na, Jeacela! That’s not right for a Filipina woman like you.

Sucker!

But he’s online. Napasimangot ako habang tinititigan ang profile nito with the green dot tanda na online ito.

Hanggang kailan niya ako hindi papansinin?

And for the nth time, I let myself sleep, afraid and feeling weak.

—

Pepper spray. Whistle. A small knife dagger. Emergency contact. And… Mr. Castañeda’s profile. I think these things will do? Right? For my self defense? I don’t know! Basta pinagsama ko sila sa iisang purple lace na lagi kong isinusuot sa tuwing lalabas na ako ng school. Except for that man’s profile. Umikot nalang bigla ang mga mata ko sa ere pero napangiti rin naman. I closed my bag’s zipper at isinuot ang isang strap ng itim kong bag sa aking balikat.

Hindi ko rin maiwasan ang kabahan. I’m still a student. Sophomore under Bachelor of Forensic Science course to be exact. But at the same time, I also want to be a crime scene investigator. Kung pwede lang pagsabayin ang dalawa, why not? Kaya naman I always bring these necessary things to protect myself. I still have a dream to achieve. A man to get. Hmm? I smirked with that thought. Anyway, hindi pwedeng lahat ng paghihirap ko ay masayang dahil lang sa stalker kong ‘yon na lagi akong sinusundan, specially at night.

I’m tired of being a victim. Always. And I thought Mr. Castañeda could help me. Call him again? What else? Magpapansin? Of course not.

I need to hear his voice for me to avert my attention from being a stupid scared cat. But I guess, he won’t answer the call again tonight.

But I’m still hoping. For what? For nothing. Sana nga lang ay sagutin niya.

“Jeacela!”

Napapikit ako sa lakas ng tawag niya. And here he goes again. Alam na alam ko na ang sasabihin niya.

“What, Ulysses?”

His eyebrows moved, meeting one another. Nakakunot na naman ang kanyang noo. Why he’s here again?

“Baka nakakalimutan mong mas matanda ako sa’yo?” He step forward, pull my dark bag dahilan para mapa atras ako at mauntog sa kanyang dibdib.

“Ouch!” I rolled my eyes at him. “What’s the problem with you?”

“You’re my problem. Ilang beses na kitang pinagsasabihan. Bring at least 2 guards with you.”

Umayos ako ng tayo at hinarap siya. Ipinagkrus ko ang dalawang braso sa harap ng aking dibdib at nginitian siya.

“Thank you so much for being a very protective cousin and a kuya as well but I don’t need that. Bakit ka ba andito?”

Hindi naman siya dito nakatira. Hindi ko nga namalayan na dumating siya. Ang aga-aga!

“Hindi naman ako pupunta dito kung sinusunod mo lang ang gusto ko.”

I heave a sigh. Mas lalong kumunot ang noo niya. “I have my things-“

“Necessities for emergency na hindi mo naman magamit. I know you always bring a small dagger with you for what? To keep it in your bag?”

Ngumuso ako. How did he know that? He’s right.

“Come on, Jeacela-“

“I want to be an independent woman. Aalis na ako at baka malate pa ako.”

Tinalikuran ko na siya at naglakad palayo. I smiled out of joy for winning the same argument with him. Ilang beses na ba siyang nag offer na magpasama ako ng mga guards? I don’t even want to count. But at the end of the day, same answers will be given. Ayoko! At hindi ko gusto ang mga ‘yon.

I immediately went to school. Fresh start pero pakiramdam ko madaling maging bangag! Our future professors will be the main antagonist. Paper works are their damn minions na mas lalong pasakit sa ulo’t katawan namin. Wala pa ngang naibibigay pero nanlulumo na ako sa naiisip kong ‘yon.

It’s the first week for the all of us kaya naman maraming studyante ang pumapasok. Ang iba ay para bisitahin ang old classmates na nasa ibang University na nag aral at mas mahal. They’re with a visitor’s ID kaya nalaman ko agad ‘yon.

I decided to buy water for me sa canteen. Dalawang cold mineral water na nakalagay sa plastic bottle ang binili ko.

I also use one vacant table so I can put the water inside of my dark tumbler sa maayos na paraan na medyo may kalakihan.

Ngunit sa kalagitnaan ng ginagawa ko ay muntik ko pang mabuhos ang pagsalin ko ng tubig nang may bagong pasok.

Ang ibang istudyante na tahimik na kumakain at nag uusap ay napatingin din sa kanya. He then walk near the cashier area to buy the same bottled water.  Humarap pa ito sa akin na agad ko rin tinalikuran at nagpanggap na busy akong muli sa pagsalin ng tubig.

He then left immediately. Mas lumakas tuloy ang usap usap ng mga students dito at rinig ko na rin ang mga iyon.

“Transferee ba iyon?”

“Maybe?”

“Pero parang nakita ko na siya dati? I’m not sure!”

“But one thing that I’m sure of, he’s fine.”

Napangisi ako sa mga usapan nilang ‘yon at lumabas na rin ng canteen. I saw him walking out of the building with the other students following him with their gazes.

Tsk. Head turner!

Would he answer my call once I’ll call him again?