I Envy You

02 ¦ Normal

Rhysand's POV

I stare on it, undecided, mute, confused. The call ended without me answering it. Naroon muli ang pangalan ng babaeng laging caller ko sa tuwing dumidilim. Now that I think of it, isn't it a bit creepy? Lalo na't kauuwi ko lang dito sa Pilipinas. What if someone follows me and this is their way to make me tremble on my knees, be scared out of something, at sa gabi pa talaga tatawag? But who would it be? My ex wife? Malakas na lamang akong bumuntong hininga at napatitg sa glass hour. Ilang minuto ang lumipas ay sunod-sunod naman ang natanggap kong notification galing sa messenger ko.


BSA-I-A Freshmen Minotaur

I scroll up to the very beginning of the conversation at bumungad sa akin ang pangalan ni T. She's announcing that she is the president of JPIA under our prestigious University of De Alicante.


Umupo ako saglit para basahin ang iba nilang pinag uusapan. And since she is the president, she even volunteer herself to answer questions from the others. Nang icheck ko ang members, iilan pa lang kami. Mukhang hindi pa na add ang iba kaya kasama rin 'yon sa announcement niya. Well, we can just help each other add the others. Iyon nga lang ay hindi ko rin naman kilala ang iba. I'll leave it to them.


Nagtipa ako sa phone para magtanong tungkol sa pag attend ng freshmen week. Kailangan pa ba 'yon? Pwede kayang pumasok na lang after that? Sigurado akong walang masyadong gagawin sa mga araw na 'yon.


Gioleen: Saan po ang room namin?

Tihana: Yes, Mr. @Rhysand, mandated po.


I blew out some air. Napanguso rin ako at tumango tango tila wala na akong nagawa pa. Wala naman talaga. I let them talk in our group chat. Tihana made sure that she will be assisting and even guide us to our room once the orientation is done. Mukhang may isa sa amin ang hindi makaka attend with a valid excuse.


Hm. Should I not attend too and just came up with an excuse? I smirk with that thing but later on realized It's a bad idea. Pabato ko na lamang na inilapag ang phone sa mesa at lumabas ng kwarto para maghanap ng malamig na tubig. Why is it so hot today? O kulang lang ba ako sa ligo? Nonsense.


At the end, I found myself taking a bath before end up going to bed, wearing a dark a pajama and white oversized shirt. Nasa kalagitnaan ako ng pagpupunas ng buhok nang makarinig ako ng katok sa labas ng pinto. Pamilyar na boses ang pumuno ng aking tenga kaya agad akong lumapit doon para pagbuksan ito.


Manang Susan with a lunch box greeted flashing me with her smile. Agad kong niluwagan ang pagkakabukas ng pinto at pinapasok siya.


"Kumain ka na ba? Nag aalala ako na baka hindi ka pa kumakain kaya nagdala ako ng niluto kong Afritada."


I took the box from her. Tapos na akong kumain kasama si Tihana kanina pero sa tuwing nakaka amoy at nakakakita ako ng luto niya ay parang nagugutom ulit ako. I already tasted her one of the best food, Caldereta and I can say that she's one of the best cook I've met.


"Kakainin ko po 'to."


Manang Susan is the land lady of this dorm. Unang tapak ko ay nakitaan ko agad siya ng kabaitan. I wonder why? Hindi sa kinekwestyon ko ang ugaling meron siya pero sobrang bait niya lang talaga noong una niya akong makita na parang matagal niya na akong kilala. I guess, there's still beauty, hope, and faith in this world.



"Ayos lang ang kalahating bayad kung iniisip mo ang bagay na 'yon." Iyan ang una niyang sinabi matapos ipakita sa akin ang loob nitong dorm. Kadalasan ay nasa dalawa dapat ang nakatira dito pero dahil wala namang bagong kliyente ay sa akin napunta. Handa akong magbayad ng buo sa unang araw ko dito pero nakita ata ni Manang ang namomoblema kong mukha noong araw na 'yon.


"Maraming salamat po."


"Ayos lang 'yon. Kadalasan naman ang rason kung bakit humihiwalay ang anak sa magulang ay para maghanap ng lilipatan na malapit sa iskwelahan nila. Pero sa akin, ang palagi kong nakukuhang sagot mula sa mga kliyente ko ay dahil gusto nilang mamuhay ng independe."


Tumango ako. From what she said, parehong rason ang meron ako. May pangatlo pa nga. Iyon ay ang bagong simula.


"Sa lagay mo, mukhang hindi ka naman mahirap pero nararamdaman ko na gusto mong mamuhay mag isa at simple."


She look at me from head to toe. Isang simpleng oversize white shirt, plaid loose blazer, at short na pinaresan ko ng medyo may kabahaan na puting medyas at itim na sapatos ang suot ko. Dala ang aking jack pack at dalawang maleta. Mukha pa rin akong high school kung hindi lang sa malaking maletang dala ko.


Medyo tama rin siya. Hindi nga ako mahirap... noon. Ngunit iba na ang sitwasyon ko ngayon.


Nilibot namin ang loob ng dorm. Masasabi kong swerte ako dahil ako lang muna ngayon mag isa dito.


"Magiging ayos lang po ba talaga kung half of the payment lang po ang maibibigay ko?" I had to make sure to avoid misunderstanding. Once there will be no fees or requirements that I have to pay or buy for the first week of freshman, ibibigay ko agad ang maiiwan na pang bayad sa kanya.


"Oo naman. Matanda rin naman na ako at wala nang pinag aaral. Kaya ayos lang."


"May nahanap ka na bang trabaho?" Tanong ni Manang na nagpabalik sa aking huwisyo. Tama. I need to work so I can earn more. May naiwan nga akong pera dito na matagal ko rin inipon pero hindi pwedeng nandito lang ako palagi.


Umiling ako. "Wala pa po. Pero maghahanap po ako."


"O siya sige, sana ay makahanap ka. Ako'y babalik na para makapagpahinga."


Inihatid ko siya hanggang sa labas. Sa itaas ang bahay nito.


"Mag iingat po kayo."


Nang mawala sa paningin ko si Manang ay saka pa lamang ako pumasok sa loob. Dahil sa bango ng amoy ng luto niyang ulam ay napakain muli ako. Mabuti ay may dala rin siyang hiwalay na kanin.


And to think of the other things that I need, I know it'll cost me a lot. Wala akong masyadong kubyertos at ilang gamit. Dang!


Bago tuluyang mahiga sa kama ay nagcheck ako online ng mga pwede kong bilhin. Titignan ko lang naman ang range prices nila nang sa ganon ay makalkyula ko ng maayos isa isa.


For a rice cooker, it will be ₱1,500 pesos already. Paano pa ang paglulutuan at gasulina ko? Napatampal na lamang ako sa aking noo.


"Baka dito ako mastressed, hindi sa first day of school."


I just stop checking. Bahala na muna kung saan ako maghahanap ngayon. I will buy those things once I had my first salary. Pero kailan pa kaya?


Pabagsak akong nahiga sa kama. My phone is on my tummy when it rings. Nang icheck ko ay napatitig na lang muli ako dito.


She's calling again. Doon ko lang napagtanto na ikatatlong call niya na itong namissed ko. She's been calling earlier. Kausap ko non si Manang.


Should I start worrying?


No. I shouldn't. Itinabi ko ang phone at pumikit na lamang.


Pero wala pa atang isang minuto ay nagbukas muli ang mata ko. Now that I think of it, walang gabi na matutulog akong walang iniisip. Whenever I decided to sleep, things wandered on my head. About what happened to my family. To me. Pero ngayon, kakaiba. Gusto kong matawa. Hindi na laman ng isip ko ang mga bagay na nangyari sa nakaraan kundi laman na ng isip ko ang babaeng kailanman hindi nagkulang sa gabi para mag missed call sa akin.


Kakaisip ko sa bagay na 'yon ng ilang oras ay mas lalo akong na bother. Hindi na ako nakatulog pa kaya umupo ako saglit. When I check my messenger, I saw T's still online. I hit call immediately.


"Miss President." I sound like I'm lost out of nowhere. Narinig ko siyang humikab.


"Please huwag, Rhysand! Kaya ayaw kong ma assigned sa section niyo, e! Ugh!"


Natawa ako ng bahagya sa sagot niyang 'yon. Mukhang alam niya na ata ang rason kung bakit ako tumatawag ngayon.


"I missed a call from her again. My phone keeps ringing. Should I answer her call the next time?" Kahit ako ay natunugan na ang pag aalala sa boses lito at hindi makapag decide.


"Check what I sent you. Choose."


Inihiwalay ko muna ang phone sa tenga at namili sa dalawang picture na sinend niya. It's a reviewer. Nang makapili ay tinapat ko muli ang phone malapit sa tenga ko.


"One, left."


"Sounds cool to me." She responded to the call.


"What if it's a prank?"


Why am I even asking? Hindi ko kailanman pinagdudahan ang kahit na sino dahil nakatulong sa akin ang pagkawala ng interest sa kahit na ano. What change?


"Then a prank!" She tsked. "Ano ba, hoy! Magseryoso ka na this year!"


All right. She remembers that thing again. Does she think I'm hitting another woman this time?


"Yes, ma'am president." Kunwari ay walang interest na sagot ko.


"Lucky for you, babalikan niyo na naman ang debit and credit."


What? I've done that from my senior high school years already. Are we doing it again? Saka bakit ba napasok 'yon? Ang topic namin ay about dun sa babae. Tsk. Naiimagine ko tuloy siyang busy pa rin at parang pagod nang sagutin ang mga tanong ko.


Well, nakakanoffend pala pag iniisip ang ganon kaya hindi ko na lang iisipin.


"An advantage for me, huh?" Tukoy ko sa credit and debit na yan.


"Sad. Edi k-klasmeyt na rin sana kita if you didn't invest everything to your ex?"


Why does she have to bring that up? I guess I still have to be thankful for that caller for being in my head minute ago dahil nga kasama palagi sa iniisip ko ang nangyari sa akin noon kasama ang ex ko. But now that T brought it up, it made me feel sick, mentally.


"Right. Anyways, thanks for the peace of mind."


"Rhysand." Now, she sounds very serious.


"T?" I tried to sound innocent. Alam ko na kung saan paroroon ang sasabihin niya.


"Please don't fall in love again."


I already suffered a lot before. I don't think I can fall in love again. "Yeah. I'm aware. I'm sorry." Sumandal ang likod ng ulo ko sa wall kung saan nakadikit ang kama. "Thanks for the reminder."


"Good! I have lots of paperwork to do!"


Sabi ko na nga ba.


"Right! The guest speaker pa pala! Mapapagalitan na naman ako nito ni Soren!" Tunog overthink na siya ngayon na dinaan ko na lang sa paglabas ng buntong hininga tila hindi ako makapaniwala na sa mga sinabi ko, pakiramdam ko, paper works talaga ang iniisip niya.


"Goodluck!" Natawa rin ako nang may maalala. "I heard, he is the vice pero mas may kapangyarihan pa siya sa'yo."


"Paano ba naman kasi! Sobrang perfectionist ng tao'ng 'yon! Sabing siya ang mag pres, ayaw naman! Sakit sa ulo din minsan pero sobrang clean ng gawa niya!"


Napatango tango ako. Gusto ko siyang asarin. She sounds admiring him already. Napangisi na lang ako sa naisip. "You like him?"


"Huy, hindi!" Agad niyang kontra. Natawa ulit ako. "Sobrang nakaka turn on ang studios na boy pero siguro pag pinagpili mo 'yon between studies namin, ako ang maitatakwil sa buhay niya."


Wala akong ibang naging reaksyon kung hindi ang mapangiwi sa sinabi niyang 'yon. Isn't she over dramatic? Over thinking? Takwil agad?


"Sobrang offensive naman kung magiging kami. Alam mo 'yon, parang sagabal lang ako sa life niya? No!"


Hindi na dapat pang maging sila in the first place if one of them thinks sagabal lang ang isa sa buhay ng isa.


Ilan pang usapan ang namagitan sa aming dalawa bago ito nama alam para ipagpatuloy ang mga paper works niya.


The conversation that we had helped me to sleep this time.