KAFES. Vuslat Tuna Şiirleri. 22.

Ölümün Kül Kafesi

Ne tez gelmiş gönlüme hazan mevsimi
Örmüş yavaştan ölüm külden kafesini
Ne zaman kapatmış bilmem, perdesini
Güneş bile sanki ardını dönüp gitmiş
Bitmiş umutta, cennet görme hikayesi

Çok zaman olsada alışılmazmış böylesi
Ellerine tutunmuş gibi hüznün gölgesi
Bilmem ne zaman giyerim kar gömleği
Toprak bile yoluma taş kolların sermiş
Yitmiş durakta, geriye dönme ihtimali

An olur anlarsın ne söylesen, serseri
Ayrılanlar bir hiç oluverir böyle, ekseri
Şimdi tüm mazi gözümde vuslat askeri
Bahar bile bağrıma yüzünü nakşetmiş
Gelmiş kapında, can verme hediyesi

Vuslat Tuna