Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Edit sahibi; kanayankelebek isimli bir okurum. Eline emeğine sağlık olsun.
18|Muma dönmüş kalpler.
🎼~Remembrance~🎼
Bir varmış, bir yokmuş.
Tüm sevgisizliğe rağmen, ıslarla büyütülmeye çalışan küçük bir kız çocuğu varmış.
Saçları upuzun, yüzü ve bedeni çillerle kaplıymış.
Bir gün kız çocuğunu soğuk, sadece mumlarla aydınlanan, onu fazlasıyla ürküten bir odaya kapatmışlar.
Kız çocuğu ilk önce korkuyla etrafına bakınmış. Kendince sorgulamış neden bu odaya kapatıldı diye. Acaba haberi olmadan bir yaramazlık mı yaptı diye düşünmüş. Bu kez bu sebeple korkmaya başlamış. Çünkü babası yaramazlık yapılmasını sevmezmiş. Oysa kız çocuğu asla yaramazlık yapmazmış. Buna rağmen babası onu hep yaramazlıkla suçlarmış.
Sonra aniden kapı açılmış. İçeriye, üzerine güzel bir elbise giymiş, çok sevdiği annesi gelmiş. Önünde diz çökerek, kızının saçlarını sevmiş. O an kız çocuğunun korkusu geçmiş. Çünkü annesi buradaydı.
Kirpiklerini kırparak annesine hayranca bakan kız, hep olduğu gibi fısıltıyla, "Anneciğim melek gibi olmuşşun." dedi. Bir yandan da annesinin bukle yaptığı saçlarını seviyordu.
Annesi utanarak, gözlerini kaçırdı. "Yokşa babam sana süpyiz mi hazıyladı? Bu yüsden mi beni buyaya kapattınız?" Kız çocuğu heyecanla minik avuç içlerini dudaklarına kapatarak, "Eyey öyleyşe, hiç şeşim çıkmas!" dedi.
Annesi kızının saçlarını severken, dudaklarında buruk bir tebessüm yer edindi. Kızına gerçeği söylemek yerine yalan söyledi. Hep olduğu gibi.
"Evet kızım. Baban sürpriz hazırladı."
Sevinçle gözleri beleren kız çocuğu, "Bak göydün mü? Babam filmleyde ki, gibi sana süpyiz hazıyladı!" dedi.
Oysa babası filmlerde ki, hayali kötü karakterlerden bile daha kötüydü.
"Evet anneciğim. Öyle yaptı. Bu yüzden sen buradasın. Aman diyim sesini çıkarma olur mu? Arada yanına gelip, sana bir şeyler getireceğim. Sen gelme, tamam mı?"
"Tamam!"
"Korkmuyorsun değil mi?"
Gözlerini kaçırdı ilk önce. "Hayıy." dedi sessizce. Korkuyordu. Hem de delicesine.
Annesi iç çekerken, içeriden babasının seslenmesiyle kız çocuğu ellerini hızla arkasını sakladı. Babasının sesini duymak bile ellerini saklamak için bir nedendi. Annesi onu burada tek başına bırakıp giderken, kız çocuğu tekrardan karanlık oda da bir başına kaldı. Etrafına ürkekçe bakışlar atarken, yutkundu. İçinden ağlamak ve annesine çağırmak geçiyordu. Ama çağırmayacaktı.
