Sınır sayısı azalmıştır. Şayet bu bile geçilmezse bu fazlasıyla saygısızlık olacaktır. Ortada emek var ama karşılık veren kimse yok (bazıları hariç)
Satır arası sırf sınır geçilsin diye emoji, random veya harf gibi şeyler atmayın. Rica ederim normal bir yorum atın. Emin olun yaptığınız her yorum içimin daha fazla umutla dolmasına, mutlu olmama neden oluyor. Bir de rica ederim başka kitaplardan bahsetmeyin, benzetme yapmayın. Her kitabın kendine özgün evreni, duygusu, acısı, mutluluğu var. Bu evrende başka bir evrenden bahsedilmesi hem bana hem de adı geçen kitabın yazarına saygısızlıktır.
Emeğimi hiçe sayan, uyarımı dikkate almayanlar üzgünüm ama sessize alınacak, hadlerini aşanlar engellenecektir. Nasıl ki ben vaktim yokken bile bir şekilde sizlere olan saygımdan bölüm bitirmeye çalışıyorsam aynı saygıyı görmek isterim☺️
Bu her iki sınır için geçerlidir. Belirsiz okurlar en azından oylayın. Bunu rica ederim yapın!
Uyarımı dikkate alanlara saygım, bana gösterdiği saygı kadar sonsuzdur. Allah için sizleri çok seviyorum❤️🩹
Bölümde hatam varsa affola.
Keyifli okumalar!
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
24|Ruhun serzenişi part 1
Üzerindeki tişörtün eteklerini düzeltti Turan. Küçük ve karanlık olan odasında bir başına oturmuş aşağıdan gelen misafirlerin seslerini dinliyordu. Onu evlat edinen adam bu akşam için büyük bir davet düzenlemişti. Gelenlerin hepsi dışarıdan mutlu bir aile gibi gözüksede her şey tamamen farklıydı.
Üzerine eski püskü olan hırkasını geçirirken önünü ilikledi. Yetimhanedeyken ona verilen kıyafetler buradaki kıyafetlerden daha yeniydi. Burada ona sokak çocuğu muamelesi yapılıyordu. Zaten bir zamanlar sokak çocuğu değil miydi? Çöp konteynerinin gölgesinde yaşamıyor muydu? Etrafta onu tanıyan birileri olmasaydı şayet yetimhaneye hiç verilmezdi.
Bir elini midesi bulanan karnına yaslamış aşağıya inmek ve Arzu annesini bulmak istemişti. Muhtemelen hep olduğu gibi ya mutfakta ya da kendi odasındaydı. Merdivenlerin trabzanına tutunarak inerken bir kaç kez yutkundu. Akşam yemeği verilmemişti ona. Zaten çoğu zaman akşam yemeği yedirmezdi o adam.
Merdivenleri iner inmez kapıyı açtı etraftan kahkaha ve konuşma sesleri, parfüm kokuları geliyordu. Herkesin ter kokusu birbirine karışmıştı. Arkadan kapıyı kapatarak iç çekti. Onun kaldığı yer çatı katıydı. Ve çatı katına çıkmak için burayı kullanması gerekiyordu. Onu karşılayan ışıklarla kaplanmış kocaman bir koridordu. Oturma odasının ahşap iki yana açılmış kapısından içeriyi görebiliyordu. Takım elbiseli adamlar, yanlarında bir obje gibi taşıdıkları kadınlar. En korkutucu ve ürkütücü olanı ise tıpkı Turan yaşlarında olan ve o insanlara hizmet eden çocuklardı. Kızlı erkekli farketmeksizin ellerinde tepsi etrafı geziyorlardı.
