Chapter 47
ရှန်းလျိုရှန့် မျက်ခုံးတစ်ချက်ပင့်ပြီး ရိုးသားစွာဖြင့်သာ ဖြေလိုက်သည်။
" လူကြီးလူကောင်းတစ်ယောက်ဆိုတာ တခြားလူတွေ တောင့်တတဲ့အရာကို မလုယူပါဘူး... အရှင်လန် မသိလို့နေမှာပါ ဓားသခင်ယဲ့နဲ့ ကျွန်တော်တို့ဂိုဏ်းရဲ့ အကြီးအကဲစုက ဘဝအတွက် နှစ်ကိုယ်ကြားသီးသန့် သဘောတူညီမှုတွေ လုပ်ပြီးသွားပါပြီ... သူတို့အချင်းချင်း ချစ်ခင်မြတ်နိုးတာကို ကိုယ်တိုင်တွေ့ခဲ့တဲ့ ကျွန်တော်ကတော့ ကောင်းချီးပေးဖို့ပဲ ပြင်ဆင်ထားပါတယ်..."
လန်ရှောင်ရှန့်၏ မျက်ဆံများက မည်းနက်သွားသည်။
" အဲဒီအကြီးအကဲစုဆိုတာ ဘယ်သူလဲ..."
ရှန်းလျိုရှန့်က ယဲ့ပင်းရန်ကို တံတောင်ဖြင့် တွတ်လိုက်သည်။
ညီအစ်ကို အခုချိန်မှတော့ နောက်ဆုတ်မနေနဲ့တော့ မဟုတ်ရင် အဲဒီအလှလေးကို မင်းအပိုင်သိမ်းလို့ ရတော့မှာမဟုတ်ဘူး...
ယဲ့ပင်းယန်က တွန့်ဆုတ်နေပြီးသည့်နောက် အခိုင်အမာပြောလိုက်သည်။
" သူက ကျွန်တော်သဘောကျတဲ့သူပါ..."
လန်ရှောင်ရှန့်၏မျက်နှာထက်တွင် ဒေါသများဖြင့် ပြည့်လာပြီး ရှန်းလျိုရှန့်ကို လှမ်းဆွဲကာ သူ့မျက်နှာကို လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်သည်။
" အကြီးအကဲစုဆိုတာ ဘယ်ကဟာလဲ... သူနဲ့ယှဉ်လို့ ရလို့လား... မင်း သေချာကြည့်စမ်းပါဦး..."
ယဲ့ပင်းရန် မျက်လွှာချလိုက်ပြီး အခိုင်အမာပြောလိုက်သည်။
" ကျွန်တော် ဆုံးဖြတ်ပြီးသွားပါပြီ... ဆရာ ဒီအကြောင်းကို ထပ်မပြောပါနဲ့တော့..."
လန်ရှောင်ရှန့် ဒေါသပိုထွက်လာသည်။
" မင်း လှည့်စားခံနေရပြီလို့ ငါထင်တယ်... မင်းက ကိုယ့်မျက်စိရှေ့တည့်တည့်မှာရှိတဲ့ ရတနာကို မမြင်နိုင်တာပဲ... မင်း နောင်တ ရလိမ့်မယ်..."
ယဲ့ပင်းရန်က တိတ်ဆိတ်နေသည်။
ဓားဂိုဏ်းချုပ်က သူတို့နှစ်ယောက်ကို အောင်သွယ်ပေးရန် ကြိုးစားနေသည့်အပြင် အလုပ်မဖြစ်သည့်အခါတွင်လည်း ဒေါသတကြီးဖြစ်လာလိမ့်မည်ဟု မထင်မှတ်ထားခဲ့ပေ။
