Chapter 85
အဆုံးတွင် သူ ထမင်းတစ်နပ်ပင် ထိုင်မစားနိုင်တော့ပေ။ စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးဖြင့် ဝိညာဉ်ကျောက်တုံးကိုထုတ်ပြီး ငွေရှင်းကာ အားလုံးကို လျစ်လျူရှု့ပစ်ပြီး ကျွမ့်ယွင်အဆောင်သို့ ပြန်သွားခဲ့သည်။
ရှန်းလျိုရှန့်ကလည်း ကျိုးရွှမ်လန်ကို ဝိညာဉ်စွမ်းအင်လွှဲပြောင်းပေးရန် ပြန်ခေါ်သွားသောကြောင့် လော့ယွီက သူတို့နောက်မှ ကပ်လိုက်သွားသည်။ မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်းတွင် ဝမ်ရမ်ချင်တစ်ယောက်တည်းသာ ဟင်းပွဲများဖြင့်ပြည့်နေသော စားပွဲတွင် ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။
သူက မည်သည့်ကိစ္စမှ မဖြစ်ပျက်ခဲ့သည့်အတိုင်း တူကိုကိုင်၍ ဟင်းပွဲများက်ို တဖြည်းဖြည်းချင်းစားနေသည်။
သူ့နောက်မှလူက အလျင်အမြန်ပြောလိုက်သည်။
" မြို့အရှင် ဟင်းတွေက နည်းနည်းတောင်အေးနေပြီ ကျွန်တော် အသစ်ပြန်ပြင်ခိုင်းလိုက်ရမလား..."
ဝမ်ရမ်ချင်က တည်ငြိမ်စွာဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
" ရတယ် အဲလိုလုပ်စရာ မလိုပါဘူး..."
သူ့နောက်မှလူများကို နောက်ဆုတ်နေရန် အချက်ပြလိုက်ပြီး ဟင်းပွဲအားလုံးကို မြည်းစမ်းကြည့်နေသည်။ ယခုအချိန်တွင် သူ့ပုံစံက စားချင်သောက်ချင်စိတ် ရှိနေပုံရသည်။
၎င်းကိုမြင်သည့်အခါ ခန်းမထဲမှ အခြားလူများက စိတ်အေးလက်အေးဖြစ်သွားပြီး အသံတိုးတိုးဖြင့် တီးတိုးပြောနေကြသည်။
" ခုနကလူက သခင်လေးရှန်းယွီမလား..."
" သူမှသူပဲ... ငါ သူ့ကိုရက်ပိုင်းလောက်မတွေ့ရတော့ ချီလင်မြို့ကနေ ထွက်သွားပြီလို့တောင် ထင်နေတာ... သခင်လေးရှန်းယွီက တဖြည်းဖြည်းပိုလှလာတာပဲ..."
" ငါ သခင်လေးရှန်းယွီရဲ့ ပုံတူကို ရှာမရလို့ တော်တော်လေး ဝမ်းနည်းနေတာ သူ့ကို ဒီမှာတွေ့ရမယ်လို့တောင် မထင်ထားဘူး... လူအစစ်က ပုံတူထက်ပိုလှပြီး ကြည့်ကောင်းတာပဲ..."
ဝမ်ရမ်ချင်က တူကိုချထားလိုက်ပြီး လက်ဖက်ရည်ခွက်ကိုယူကာ တစ်ငုံသောက်လိုက်သည်။ အစောပိုင်းတွင် ရှန်းလျိုရှန့်က တံခါးနားသို့ရောက်သွားပြီးမှ စားပွဲတွင် သူထိုင်နေသည်ကို အမှတ်ရသွား၍ နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်ကာ လက်ပြသွားခဲ့သည်။
