Wages Of Sin

Kabanata 4

Kabanata 4

"We can do this without you two."

I gulped nang sabihin ng isa sa kanila iyon sa kan'yang kasamahan. I tried to adjust my hair at tinakpan no'n ang mukha ko. Napatingin ako sa mga holdupper na nakastandby ngayon ang mga baril na nakatutok sa 'min. They're looking at each other.

"Barilin mo kahit isa man lang sa kanila," I heard one of them whispered.

"Saan diyan?" Napatingin ako sa harap. Nag-uusap ang apat na parang mga walang paki-alam sa nangyayari rito. Shit. Anong silbi nila rito? Display?!

"'Yung bata."

Napalingon ako sa kanila nang marinig iyon. Seryoso ba sila? Muli akong napatingin do'n sa apat. Wala talaga silang ginagawa!

"Stop keeping it to yourselves, guys. I know you need us." See? They're arguing over nonsense thing! How immature of this kids. Ilang taon na ba sila?

Muli akong napalingon sa mga taong nakakapalibot sa amin ngayon. I seek something that could at least help us. Napangiti ako nang may maisip na ideya dahil sa nakita.

"Why do Doctor Valencia chose this brainless kids to change the world?" I whispered before I close my eyes.

Maybe I can summon wild and random animals suddenly when I feel negative things, but when I call them by choice...

Unti-unti kong binuksan ang mga mata ko nang marinig ang kanilang galit na mga angil. Napalingon ako sa paligid. Lahat ng mga asong hawak ng mga tao, nakaleash man, cute o hindi, biglang nagwala sa 'di malamang dahilan.

"Fluffy, stay!" I heard one of the people said to their pets, trying to make it calm. But he wouldn't. Not because he should, but he couldn't. He just couldn't.

At last, nakawala ang isa sa mga aso hanggang sa nagsunud-sunod na. Everyone panicked. The dogs suddenly attacked the men with masks at kinagat. Pinutok nila ang baril sa kahit sang direksyon. Dahil siguro sa takot at pagmamahal sa aso nila, tumakbo ang iilan sa mga tao papalapit sa amin at sinubukang habulin ang mga aso.

Napatingin ako sa harapan. Wala na 'yong apat. I saw them separated ways. Some are fighting the holduppers, while ang iba nama'y pinaghihiwalay ang mga aso.

"Mama!" I was distracted when I heard the kid cried for her mother.

Agad akong lumapit sa kaniya. But before I could reach her hand, someone grabbed mine at hinila ako papalayo roon.

"Hey!" I shouted. But he didn't listen. He keeps on running. Pilitin ko mang bumitaw, masyadong mahigpit ang pagkakahawak sa 'kin. Nakaka-inis!

Hinihingal akong nakawak sa tuhod nang humunto kami sa pagtakbo't binutawan niya ako. I glared at him.

"Ano ba!" I shouted in madness nang mapagtantong ito iyong lalakeng kasama ko. The traitor. "I need to save that girl."

Akmang tatakbo ako pabalik do'n when he, again, grabbed my hand. Agad ko itong binawi. Sinamaan ko siya ng tingin.

"Tigas ng ulo mo," diin niya. "Kaya na nila 'yon."

I took a deep sigh and look at him like he was unbelievable. Ano bang nangyayari sa mundo? Masyado silang pakampante. Those were their heroes? Amazing. They helped a lot. Thanks to them! Victory is ours.

I continued to walk without minding the guy behind me. Hindi na rin ako nag-abalang bumalik sa kung saan ako nanggaling kanina. Maybe they could handle those problems so I shouldn't bother. Besides, matagal na sila rito.

Napatingin ako sa langit nang mapagpantong kanina pa kami lumilibot sa syudad na ito. He said earlier na nasa kabilang city pa iyong circus. Hindi pa ba kami nakakarating do'n?