ACIMASIZ [ TAMAMLANDI ]

Özel Bölüm

Acımasızı yazmaya başlarken aklımda böyle büyük okunma sayıları yoktu aslında. Bir baktım büyümüş, kocaman bir aile olmuşuz. Her birinizi çok seviyorum. Umarım beğenirsiniz.

Hazan'dan:

Hayat adil değildir ama adaletsiz de değildir... Yaklaşık yarım saattir boş boş yürüdüğümü fark ettim. 1 hafta önce tanımadığım bir çocuk elime bir not tutuşturup kayıplara karışmıştı. Ve ben yaklaşık 6 aydır onu görmüyordum... Özledim mi?  Delicesine. Sarılmak istiyor muyum? Hemde çok. Seviyor muyum? Fazlasıyla. Peki aşık mıydım hâlâ ona.. Aşıktım, hemde ilk gün ki gibi. O benim nefesim olmuştu... gitti ama ben hâlâ yaşıyordum tabiki evlere kapanıp onun yasını tutmak isterdim ama buna kimse izin vermezdi bana yakışanda her gün ağlamak değildi. Bazı kızlar fazla güçlüymüş ne olursa olsun acılarını içlerinde yaşar, dışarıya güçlü görünürlermiş. 6 aydır yanımda değildi... Mezarı olanlar özlenir, gidenler özlenir ama bilinmezlikler... Ateş yoktu, ateş benim için ölmüştü, ateş gitmişti ama o yaşıyor mu? Öldü mü? Bilmiyordum... Bir gün ansızın burak aramış ve o gitti deyip kapatmıştı... Ateş yaşıyordu ama benim içimde yaşıyordu ve ben ilk kez kimsesiz hissediyordum. İlk kez ailemden sonra kimsem olmadığı tekrar yüzüme çarpılıyordu...

Ateş'den:

Küçüğüm benim... Çok yıpranmış. Yine her gece olduğu gibi boş sokaklarda yürüyordu kendimi belli etmesemde hep yanındaydım. Geceleri uyurken onu izliyordum. Bazen beni hissediyor, başını göğsüme yaslıyordu. Bazende benden tiksinir gibi uzaklaşıyor arkasına dönüyordu. Onu üzüyordum ama varlığım da fazla zararlıydı. Güzeldi, fazla güzeldi ona ağlamak yakışmıyordu ve ben ağlattığım zaman kendimi öldürmek istiyordum. Mutluluk yakındı, çok yakındı ama üzücektim, üzülücektim, biz diye bir şey yoktu, ben bitirmiştim, onuda bitirmiştim. Her gün onu görüyordum ama ona kendimi göstermiyordum, bencillik yapıyordum ama herşeyim bu küçük kız olmuşken ondan uzak duramıyordum. Bir gün benden nefret ederse diye çok korkuyordum yada bir başkasını severse diye... Ama o benimdi bizi ayırırsa eğer ölüm ayırırdı... Seni seviyorum küçüğüm...

Hazan'dan :

Saat gece 1 gibiydi. Eve gelmiş duşumu almıştım. Mutfağa gidip atıştırmalık bişeyler hazırladım ama yine yiyemedim. Ayaklarımı sürüye sürüye odama gidip yatağıma yattım telefonumdan onunla birlikte çekildiğimiz resimlere bakmaya başladım, gözlerim istemsizce yaşla ıslandı. Çok özlemiştim şimdi çıkıp gelse sıkıca sarılırdım, kokusunu içime çekerdim, başımı boynuna gömer belki de saatlerce ağlardım ama o gelmezdi gelsede ben onu görmezdim, görmezden gelirdim... Ne güzeldi o, biz güzeldik... Onun özlemi beni yakıyordu. Gözlerimin üstüne ağırlık çökmüştü. Ekranda ki yüzünü okşadım ve ekranı öptüm bir kaç damla gözyaşımın ekrana düşmesiyle gözlerim kapandı.

Ateş'den:

Saat gece 2'ye gelirken bende ki yedek anahtarla eve girdim ve kapıyı kapattım. Mutfağa gidip masaya baktım yine yememişti zaten küçüktü böyle yapmasıyla kendime tekrar tekrar lanet ediyordum. Hazanın odasına gittim ve uyuyup uyumadığına emin olmak istedim, uyuyordu meleğim. Odasını inceledim, çalışma masasının sandalyesine oturdum masasında ki aksesuarları inceledim ters çevrilmiş çerçeveyi elime aldım ve resmimize baktım. Defter vardı üstünde bir kalem yarım kalmış satırlar.

Hazan'ın Mektubu:

178 gün oldu... Onu 178 gündür görmüyordum.. 178 gün 4272 saat... Beni özlemiyor muydu, yada gerçekten sevmemiş miydi? İkiside çok mantıklı geliyordu. Beni kendine bağladıktan sonra bunları yaşamamız beni öldürüyordu. Güçlüsün sen diyordu didem, unut artık onu diyordu doğan... Ve giden gelmez demişler... Ateş gitmişti küçük kızı öldürmüş hazanın uyandırmıştı. Ailem öldüğünde çektiğim acının tarif edilemez noktada olan aşk acısını çekiyordum ben. İşin garip yanı gurursuzca onu seviyorum hâlâ. İçimde ki ses o yaşıyorsa bile gününü gün ediyordur diyor ama kalbim sen böyleysen o nasıldır hazan diyor. Nerdesin ATEŞ?... Neden kimsesiz kaldım tekrar.

Ateş'den:

Bazı mürekkepler akmıştı bunu yazarken ağlamıştı muhtemelen. Küçüğüm benim seni çok seviyorum.

Arkamda bir hareketlilik oldu başımı yavaşça arkama çevirdiğimde hazanın gördüm ayaktaydı ve gözleri dolu dolu bana bakıyordu ağlama sakın. Ayağa kalkıp ona yaklaştım. Titremeye başladı ellerini saçlarına götürdü çekiştirdi...

"deliriyorum ben! Sen ateş değilsin, gerçek değilsin. Git burdan.. "

Gözlerini kapattı gitmemi bekledi. Gitmedim yaklaştım.

"küçüğüm"

Hıçkırarak ağlamaya başladı. Kendime çekip sıkıca sarıldım. Başımı boynuna gömüp kokusunu içime çektim. Kollarını boynuma doladı, başını omzuma yasladı.

"ağlama güzelim, bak ben geldim."

"Ateş"

Onun ağlamasını sevmiyordum ama yinede ağlatıyordum.beni affet güzelim ama yine gideceğim.

NOT : bu bölüm tamamen kurgudan uzaktır. Finalle , ve önce ki bölümlerle ilgisi yoktur.

Sizi seviyoruz güzellerim 🖤