TUTSAK (B×B) MUCİZEM SERİSİ 2. KİTAP

UZAKLAŞMAK

Önceki bölümü atlamayın lütfen...

13.Bölüm

Özgür
Ceyhun'un evinden çıkmış,bedenimde ağrıyan yerlerim olmasına rağmen yürümeye zorluyordum kendimi.Nereye kadar gidebikirdim veya gidebilir miydim bilmiyorum?Ama bi şekilde buradan gitmeliydim.Henüz evden yeni çıkmıştım.Hava çok bozuktu ve yağmur yağacak gibi duruyordu.Henuz bahçe kapısından çıkamamışken kolumu tutan bir el hissettim.Tabiki de Ceyhun du bu elin sahibi.

"Böyle gidemezsin.Iyi değilsin.Biraz dinlen."dedi hala kolumu tutarken.

"Bırak kolumu.Giderim ben.Canım o kadar da yanmıyor."dedim.Kolumu çektim ama bırakmadı.

"Canının yandığını biliyorum Özgür.Belki fiziksel acı çekmiyorsun ama inan bana benimde canım yanıyor.Bazı şeyler var.Kimsenin bilmediği,anlamadığı.Sen beni anlarsın,biliyorum.Yalnız şunu bilmeni istiyorum.Ben...Seni de kaybedemem."

"Böyle de kazanamıyorsun ki.Her şekilde kaybediyorsun zaten.Bırak böyle kalsın.Bugüne kadar nasıl birbirimizi görmedik,öyle yaşadık,bundan sonra da böyle devam etsin.Bugüne kadar nasıl yaşadıysak birbirimizi bilmeden,yine yaşarız."

"Seni tanıdıktan ve..."

"Bence o cümleyi bitirme Ceyhun.Bunun için hazır değilsin.Biliyorum."dedim ve gözlerime dolan yaşlara engel olamadan konuşmama devam ettim."Eğer o cümle biterse ve hiçbirşey değişmezse,ertesi gün yine o kızın kollarına atacaksın kendini.'Ben onun gibi değilim.'diyeceksin kendine.Herkesten önce kendine dürüst olmadan bisey deme bana.Bi müddet uzak dur.Lütfen."dedim ve kolumdaki eli gevşedi.Onun da gözleri dolu doluydu.Onu böyle görmeye daha fazla dayanamadığım için bedenimdeki ağrıların izin verdiği hızda yürümeye başladım.Artık bana karşı boş olmadığının farkındaydım.Ama dediğim gibi hazır değildi henüz.Önce kendinden emin olmalıydı.Anlık duygularla hareket etmemeliydi.Caddeye çıkınca bikac dakika yürüdükten sonra taksi durağına geldim ve taksiye binip eve gittim.

Ceyhun
Özgür bahçede beni öylece bırakıp gittikten sonra Asuyu aradım.Önce prangalarımdan kurtulmam gerekiyordu.Yarım saat sonra bizim ordaki parkta buluşmak için sözleştik.Eve gidip üstüme kapşonlu hırkamı alıp çıktım ve parka doğru yürümeye başladım.Parka gelip banka oturdum.Burası deniz kenarında bir parktı.Bankta oturup denizi seyrederken,kafamda Asuya söyleyeceğim şeyleri toparlıyordum.Ama biliyordum ki gelince aynılarını söyleyemeyecektim.Yine de çabalıyordum işte.

Hemen hemen yarım saat beklemenin ardından gelmişti.Sol tarafa oturmuştu.Ona baktığımda hiçbirşey hissetmiyordum.Onu sevmiyordum ki.Özgüre karşı hissettiğim şeyler yeni olan birşey değildi.Onu dövdüğümde bile eşcinsel olduğu için dövmemiştim.Ona karşı biseyler hissediyordum ve doğruluğundan korktuğum için dövmüştüm.Sonrasında çok pişman olmuştum ama pişmanlık fayda vermiyordu.Asunun sesini duyunca düşüncelerim dağıldı.

"Evet hayatım beni neden çağırdın akşamın bu saatinde?Kötü birşey yok değil mi?"diye sordu.Az önce aklımda toparlamaya çalıştığım şeyleri unuttum ve doğaçlama yapmaya karar verdim.

"Asu...Ben...Ben ayrılmak istiyorum."dedim.

"Ne?Saçmalama Ceyhun!Ne ayrılmasından bahsediyorsun sen?"dedi bana doğru dönerek.