Blooming Rose in the Dusky Night

Epilogue

The ending is here from the bottom of my heart; thank you! Thank you so much for being with me on this journey. This story is another growth for me as a writer, and this growth is impossible if not shared with you. I'm happily sharing this story with you. Sana kayo rin.

I'm forever grateful and humbled for your support. Your presence encouraged me to continue to spread love and emotions through writing. I learned to acknowledge that I can write and create a masterpiece of my own regardless of the number of supporters, reads, comments, and votes. I realized that someone doesn't need to publish a book first and have a million followers touch someone's heart. You just need a word and some courage to bring that word into life.

Thank you, po! Mahal ko kayo!

Epilogue

"Why are you here? Do you want to say something?"

Yes, I want to say something. Sa katunayan, marami. Sa sobrang dami hindi sapat ang isang araw para masabi ko ang lahat.

"Are you going somewhere?" I asked back, crossing my arms in front of my chest.

Lolo stood up from his executive seat and fixed his tie dryly. "Yes. Why?"

Pursing my lips, I lazily rested my back in the door frame and raised my brow.

"Bakit ako?"

Lolo's forehead knotted curiously. "What?"

"Bakit ako ang pinili niyong ampunin? Anong nakita niyo sa akin?"

Matagal ko nang gustong itanong ang bagay na iyan, ngayon lang ako naglakas loob. I know he wouldn't tell me the real reason itself. Just wanna try my look and I wanted to talk to him, too.

Palagi kong hinihiling na makausap ng masinsinan ang matandang hukluban na ito. Iyong hindi niya ako pinapagalitan at hindi kami nagsisigawan pero hindi ako nabibigyan ng pagkataon.

Kung hindi bumisita rito si Spencer Lagdameo at ang fiancee niyang si Amber de Silva kanina hindi ako maglalakas loob. I don't know why but I suddenly have this desire to cry. I mean- the desire to cry every minute is innate and always for me. But this time... it's kind of different.

Habang tinitigan at binabasa ko ang invitation na ibinigay ni Amber sa akin kanina, kumirot ang puso ko bigla at hindi ko maintindihan. Wala akong mabahagian, nakasasawa ng makipag-usap sa mga bagay na hindi nakapagsasalita.

"What made you ask that all of a sudden?"

I shrugged my shoulder. "Can't I ask? I'm curious."

"I see something in you."

Pinataas ko ang kilay. "Like what? Maliban sa ugali kong hindi nakakain ng aso, ano pa?"

"Your strength. Keep that. Someone will need that someday."

Halos murahin ko si lolo nang araw na iyon dahil sa inis. Hindi ko kasi naintindihan ang sinasabi niya. Minsan niya nga lang akong kakausapin, sasagutin pa ako ng ganoon.

Ngayon ko pa naiintindihan ang ibig sabihin nito. That someone who will need my strength someday was Spencer- his beloved son. So, hindi pa man nakikita niya na darating ang panahon na kakailangan namin ni Spencer ang isa't isa.

Naiiyak ako habang iniisip ang bagay na iyon. Naiiyak ako dahil naalala ko ang matandang hukluban- ang taong nagpalaki sa akin, ang taong ama ng minamahal ko, ang taong palagi kong sinasagot at winawalanghiya noon. Nahihiya ako dahil naalala kong hindi ako nakapagpasalamat sa lahat ng ginawa nito para sa akin.

Naalala ko rin na hindi ko siya pinagbigyan sa huling kahilingan niya. Pinalibing ko ang labi kahit ang habilin niya ay ang ipa-cremate. Mabuti na lang talaga nagmana ang anak niya sa kanya, maraming tinatagong supresa sa katawan.