Duae [Inactief]

1 (l)

A/N: hier een nieuw verhaal. Alle feedback is van harte welkom, ik wil graag oefenen in het schrijven en daarbij kunnen jullie mij helpen. Ik zal wisselen tussen de twee vaste personages, dus twee POV's. Met het lezen komen jullie wel achter hoe dat precies in elkaar steekt. Ik hoop - echt - dat het in de smaakt valt. Aarzel niet om je kritiek te plaatsen! (samengevat: ik dwing je te reageren) (nee hoor)

       Claire

Het is zo stil in het klaslokaal dat je een speld zou kunnen horen vallen. De spanning om de laatste minuten van het schooljaar hangt als een onweerwolk boven mijn hoofd. In staat om ieder moment te ontploffen in miljarden regendruppels van vreugde en opwinding.

Boven mijn kersenrode hoofd trouwens, voor de duidelijkheid. Sinds een week zijn mijn golvende lokken niet langer kastanjebruin dankzij het pak haarverf dat ik samen met beste vriend Marc en –vriendin Fien heb gejat bij de plaatselijke drogisterij.

Maman weet nog niet van mijn gloednieuwe kapsel en pap is het niet eens opgevallen. Zodra ze terugkomt van Parijs zal haar gegil het hele huis doorgalmen na één korte blik op haar dochter waarna een mondvol Franse scheldwoorden zullen volgen.

Fien werpt me een uitgeput gezicht, zo een waarbij haar grijze ogen bijna helemaal wegdraaien in hun kassen en haar tong tussen perfect rechte tanden uitgestoken wordt.

Ter beantwoording gebaar ik met mijn hand onder mijn kin, alsof ik mezelf wel zou kunnen vermoorden.

Mijn beste vriendin draait zich grinnikend weer naar het bord. Ik heb haar vier jaar geleden leren kennen op de verjaardag van haar moeder, een collega en tevens vriendin van de mijne. Onze moeders zijn beide afkomstig uit Frankrijk en even druk bezig met het maken van een carrière waardoor Fien en ik al vanaf het eerste moment een klik hadden.

Ik kan niet wachten om deze zomer de beste van mijn leven te maken, met Fien en Marc aan mijn zijde.

Mijn blik dwaalt af naar de persoon die voor de klas staat. Lang, atletisch en knap. O, en jong natuurlijk. De perfecte ingrediënten voor een passionele student-leraar affaire. Helaas heb ik zelf nog niet van dat recept mogen proeven. Tenminste, niet helemaal.

Ik staar in zijn grote donkere ogen en dwaal dan af naar volle lippen. Ze bewegen op en neer, maar ik hoor de woorden niet die eruit komen. Zijn lippen herinneren me aan een halfjaar geleden.

Het jaarlijkse schoolfeest vond plaats in een enorm gebouw dat ooit een schoenfabriek was geweest. Meneer De Vries, ofwel Alex, was pas een paar weken daarvoor op school verschenen om geschiedenislessen te geven. Aan het eind van het feest stond Alex bij de garderobe, en ik was zo vriendelijk geweest hem de handen die hij tekortkwam  aan te bieden.

Het was ook belachelijk druk, en arme meneer De Vries stond in zijn eentje tussen de rekken bepakt met jassen en tassen.

“Je bent een redder in nood,” verzuchtten zijn volle lippen toen iedereen vertrokken was en we samen buiten stonden.

Ik voelde met één hand in de zak van mijn eigen jas, waar nu een aantal gloednieuwe – oké, tweedehandse – portefeuilles in zaten. “Ik heb het graag gedaan, meneer.”

Mijn leraar lachte schaapachtig. “Noem me maar gewoon Alex. We zijn nu niet op school, en bovendien voel ik me zo oud wanneer iemand me ‘meneer’ noemt.”

Ik glimlachte. “Goed dan, Alex. Ik heet-“

“Sophie-Claire. Waarom zou ik je naam niet kennen?” Alex knipoogde. “Er zijn maar weinig dubbele namen bij ons op school.”