Duae [Inactief]

1 (ll)

       Noa

Het vee aan leerlingen stroomt achter mijn rug voorbij terwijl ik mijn kluisje leeghaal. Zomervakantie. Drieënveertig dagen onbeperkte vrijheid van ouders, mensen in het algemeen en (school)verplichtingen. Zoveel mogelijk internet-, eet- en slaapplezier zonder dat iemand er ook maar iets van kan zeggen.

Het getik van voetstappen op het kanariegele marmoleum is afgestorven wanneer ik de deur van mijn kluisje met een harde klap dichtsmijt. Ongemakkelijk kijk ik om me heen, opgelucht dat er bijna geen ziel te bekennen is.

Sociale verplichtingen drukken echter zwaar op mijn hart wanneer ik Taylor en Tamara de hoek om zie komen. Tweelingzussen en tevens mijn enige vriendinnen op deze school. Nou, vriendinnen, mensen waarmee ik enigszins normaal communiceer.

"Hoi," mompel ik toonloos en veel te zacht.

De twee kijken me met een onzekere glimlach aan. Taylor is de eerste die wat zegt. "Fijne vakantie, Noa."

"Jullie ook." Nadat ik gesproken heb besef ik dat de woorden veel te neerslachtig klinken. Waarschijnlijk denken ze dat ik het niet eens meen.

"Ga je nog iets leuks doen?" vraagt Tamara. Ze kijkt me vragend aan, een exacte kopie van haar tweelingzus. Het is bijna lachwekkend hoeveel ze op elkaar lijken met het gezicht dat ze nu trekken. In de stemming om te lachen ben ik nu echter niet.

"Ik heb nog niet zoveel gepland," vertel ik zo nonchalant mogelijk. Ze zouden me uitlachen als ze wisten dat ik mijn dagen in eenzaamheid achter het beeldscherm van mijn computer zal uitzitten. "Jullie?"

Taylor vertelt enthousiast hoe de twee samen met een vriendengroep ergens in Frankrijk gaan kamperen. Tijd om jaloers te zijn of me buitengesloten te voelen heb ik niet, want ik luister al niet eens meer naar haar verhaal.

Achter de zussen zie ik een jongen onze kant op komen. Het is werkelijk belachelijk wat voor effect hij op me heeft. Mijn botten voelen alsof ze van gelei gemaakt zijn en ook lijk ik niet meer in staat om mijn lippen op elkaar te houden.

Een bovenarm bolt op van onderliggende spieren wanneer een zongebruinde hand omhoog beweegt en slanke lange vingers tussen bruine plukken verdwijnen. De onderkant van een donkerblauw T-shirt wordt ietwat omhoog getild waardoor een platte buik ontbloot wordt.

Onbewust veegt mijn hand langs mijn kin voor enkele ongewilde druppels speeksel.

"Noa?"

Danny loopt langs zonder onze aanwezigheid te erkennen. Schoonheid brengt populariteit. Populariteit brengt macht. En macht brengt arrogantie.

"Sorry?" Met rode wangen kijk ik Taylor en Tamara aan. Ze zuchten, wensen me nogmaals een fijne vakantie en lopen dan weg.

Mezelf vervloekend snel ik de gangen door totdat ik het gebouw uitstap en mijn fiets tref bij de ijzeren hekken. Net wanneer het bloed uit mijn wangen weggetrokken is en ik me op mijn zadel neer wil zetten stapt een magere jongen in mijn gezichtsveld.

"Hoi, Noa," zegt zijn rode gezicht al slissend. Het zonlicht weerkaatst van het ijzer van zijn beugel en prikt pijnlijk in mijn ogen.

"Floris," verzucht ik. Een jaar geleden werd ik aan Floris gekoppeld tijdens een scheikunde practicum. De grootste fout van mijn leraar ooit, want sinds die dag heeft de enorme nerd me nooit meer met rust gelaten. Het ergste is nog dat we even onpopulair zijn waardoor ik niet het lef heb hem te vertellen me met rust te laten. Natuurlijk zou dat niets uit moeten maken, maar ik heb medelijden met Floris. Met zijn altijd waterige ogen en erbarmelijke puberhuid, slechte keuze in kledingcombinaties en ondoordacht slimme opmerkingen die hem de bijnaam 'Fnerd' (Floris plus nerd) opleveren.