Duae [Inactief]

4 (ll)

A/N Sorry voor het trage updaten, ook met Valse Sprookjes. Ik heb gewoon geen zin in schrijven de laatste tijd, en ik heb ook het gevoel dat het niet echt veel gelezen wordt/goed geschreven is. Bedankt voor de paar mensjes die volgen! (: Hier een nieuw stukje uit Claire's perspectief.

                        Claire

Hoewel ik had overwogen om Fred te vertellen dat ik me gewoon niet goed voelde, besloot ik me niet zo zwak tegenover Jules te vertonen.

Het was stil tijdens het eten. Jules negeerde me compleet, behalve op de momenten dat Fred en Nathan ons niet bezorgd aanstaarden. Dan kreeg ik één van de meest dodelijke blikken toegeworpen waar zelfs ik nog wat van zou kunnen leren.

Nu lig ik weer onder de dekens, terwijl de zon buiten nog lang niet onder gaat. Denk maar niet dat ik nog gezellig aanschuif voor een boterhammetje. Die kan hij op een andere plek steken.

Als Fred aan de deur komt zeuren vertel ik gewoon dat ik een verkoudheid heb opgelopen. Maar de uren kruipen voorbij en wanneer het tijd is om te eten, komt niemand bij me langs.

Ik vertel mezelf dat ik blij moet zijn om met rust gelaten te worden, maar ergens piept een stemmetje om aandacht. Kon ik dat stemmetje maar een klap verkopen.

Wanneer ik de bulderende lach van Fred hoor en de opgewonden stemmen van Nathan en zijn broer voelt het alsof ik opgezogen wordt in een diep dal.

Een neerslachtig gevoel lijkt zich samen met de huiselijke geluiden een weg door mijn oren te hebben gevonden en richting mijn hart, om zo een dosis van kwelling en woede door mijn aderen te pompen.

Wanhopig om uit het zwarte gat te kruipen, grijp ik mijn telefoon van onder het kussen vandaan om afleiding te zoeken, maar dat had ik beter niet kunnen doen. De enorme scherf die het beeldscherm ontsiert doet me onmiddellijk denken aan het hele Fien-en-Alex-fiasco. Het liefst zou ik nu op de trein stappen om regelrecht naar Fien’s huis te gaan en haar een klap in haar gezicht te geven.

Mijn beste vriendin. Wie denkt ze wel niet dat ze is?

En Alex dan? Met zijn stomme toneelstukje. Ik had daar doorheen moeten kijken. Blijkbaar is het zijn zieke hobby om met zoveel mogelijk leerlingen het bed in te duiken. Wat ben ik blij dat het enkel bij zoenen is gebleven.

Mijn kussen wordt nat van de tranen. Het is plotseling stil in huis, en het enige wat ik hoor zijn mijn sneue snikken en kloppende hart.

Waarom lijkt mijn leven ineens verpest? Het begon allemaal met dat stomme idee van mijn ouders om me naar dit vreselijke stinkdorp te sturen. Om alle contacten die ik heb met de buitenwereld af te kappen.

Ze geven geen zier om me. Als ze dat wel gedaan hadden, hadden ze me tenminste bij zich gehouden. Inmiddels zal maman zich niet eens afvragen hoe ik me nu voel. Ze zal gewoon bij de schoonheidssalon zitten om haar nagels of haren te laten doen, kletsend met de klanten over bloempjes en bijtjes, alsof er niks aan de hand is. Alsof haar leven perfect is.

Papa zal met zijn dooie kop achter een bureau zitten in een hoog gebouw met grote ramen die op niets anders uitkijken dan nog meer hoge gebouwen met grote ramen. Hij zal teveel koffie drinken en onaardig doen tegen zijn collega’s, om achteraf een geïrriteerd telefoongesprek te hebben met maman. Vannacht zal hij naar een of andere tien jaar jongere snol gaan met vies geblondeerd haar en grote blauwe ogen.

Stelletje egoïsten.

De enige die ik nog heb, is Mark. Mijn beste vriend sinds de kleuterklas. Hij heeft mij nog nooit laten vallen. Hij is altijd eerlijk geweest – heeft me weleens een bitch genoemd, maar me nog nooit verraden.