Chapter 8: Breaking Point

105 2 0
                                    

*Breaking Point*

[Jessy's POV]

"Pero hindi yan yung pinakamagandang bituin ngayon....    Ikaw."

"Pero hindi yan yung pinakamagandang bituin ngayon...    Ikaw."

"Pero hindi yan yung pinakamagandang bituin ngayon...    Ikaw."

"Pero hindi yan yung pinakamagandang bituin ngayon...    Ikaw."

Patuloy na umiikot yan sa isipan ko. Anu ba yan, pakipindot nga yung stop sa remote, rewind ng rewind sa isip ko yung pangyayari eh.

"Jessy, mahal na mahal kita." O___O

"Leo, I'm so sorry..." Tumayo ako sa kinau-upuan namin ni Leo. At nagpatuloy ako sa pagtakbo papalayo. Nakita ko si Leo na hinahabol ako. Pero lalo ko lang binilisan ang pagtakbo hanggang sa hindi ko na siya makita. Leo, mahal na mahal din kita, pero huwag muna ngayon. Hindi ko kaya 'to. Masakit pa...   T__T

Tumigil ako sa pagtakbo at napaupo nalang sa kalsada. Bumagsak ang malakas na buhos ng ulan at sinabayan naman ito ng pagtulo ng mga luha ko. Isa lang naman ang dahilan eh. Isa lang din ang dahilan kung bakit hindi ako nagmamahal. Sabi ko sa sarili ko dati, kaya ko 'to. Na kakayanin kong magmahal. Sinabi ko sa sarili ko na magkakaiba sila. Pero, hindi ko pa rin mapigilan ang sakit na nararamdaman ko...

[flashback]

"Jessy, anak, aalis lang saglit si Daddy ha? Saglit lang si Daddy. May trabaho lang si Daddy." Patuloy lang ako sa pag-iyak. Tuloy-tuloy ang daloy ng luha ko. Kahit papaano may naiintindihan na naman ako. Hinawakan ako ni Mommy sa balikat at hinatak papalayo kay Daddy.

"Jessy, pabayaan mo na ang Daddy mo. Umalis ka na! Iwanan mo na kami! Layas!" Galit na galit si Mommy kay Daddy. Hindi ko alam ang dahilan pero ang alam ko lang, maghihiwalay na sila. Masyadong masakit sakin para maranasan ko ito.  Lumuhod si Daddy at pinunasan ang luha ko...

"Jessy, always remember that you'll always be my little princess. Always remember that. Huwag mong pababayaan si Mommy mo ha? Ingatan mo siya. Malakas ka, matapang. Kaya mo yan." Hinalikan ni Daddy ang noo at tumayo na at umalis sa bahay dala-dala ang isang malaking maleta.

"DAAAAAAAAAAAAAAAAAAAADYYYYYYYYYYY!!!!" Muli na namang tumulo ang mga luha ko. T___T

Pare-pareho lang sila! Lahat ng lalaki sasaktan lang ako! Lahat sila mang-iiwan! Hindi na ako magmamahal ng lalaki! Wala silang kwenta! T__T

[back to present]

Iyan ang dahilan kung bakit ko nasaktan si Leo. Oo, takot akong iwanan ako ni Leo. Iyan ang sikreto ko na matagal ko nang kinalimutan. Kinalimutan ko na din si Daddy. Pero sinabi ko sa sarili ko na kakayanin ko. Hindi ko talaga kaya eh, nang sabihin ni Leo na mahal niya ako, bigla ko nalang naalala lahat ng sakit na ipinadama sakin ni Daddy. Leo, I'm very very sorry...   Sana maintindihan mo ako... T___T

[Leo's POV]

"Leo, I'm so sorry..."

"Leo, I'm so sorry..."

"Leo, I'm so sorry..."

"Leo, I'm so sorry..."

Napatigil ako sa paghabol. Hindi ko na kaya. Ano ba ang nagawa ko sa kanya? May nasabi ba ako? Everything was almost perfect! A-almost perfect. 

Tumingin ako sa langit...

"AKALA KO BA SIYA NA!?! SINAKTAN NA AKO NI NICOLE! PATI BA NAMAN SI JESSY! HA? AKALA KO BA MABAIT KA! AKALA KO BA KAYA MO IBIGAY ANG LAHAT! PERO ANO 'TONG GINAGAWA MO SAKIN! PATAYIN MO NALANG AKO! WALA NA NAMAN KWENTA ANG BUHAY KONG 'TO!" Gusto ko nang mamatay! T__T

Tumakbo ako sa gitna ng kalsada nang may isang kotse na mabilis ang takbo at...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

naging puti ang paligid. 

[Cocoi's POV]

Papunta na sana kami ni Nicole sa lugar na sinabi ni Leo ng biglang...

*KRIIIIIING*

Tumunog ang cellphone ko...

*Unknown number calling...*

Sino naman kaya ito? Baka naman wrong number? Sagutin ko na nga.

"Hello. Is this Mr. Cocoi Mercado?" Bakit naman kaya ako kilala nito? Sino naman 'to? Pero mukhang lalaki eh...

"Oo ako nga? Sino 'to?"

"This is Dr. Plumo. I am here to inform you that your brother Leo Mercado is in the emergency room of St. Dominic Hospital and is currently  undergoing a suregery. He was hit by a car. He's currently on a 50/50 state. Please hurry and go now..."

Nalaglag ko yung cellphone at napatigil ako sa pagmamaneho. Si Leo... Ang kapatid ko... 50/50 ngayon... Tumulo ang luha sa mga mata ko... Nagmadali ako sa pagmamaneho...

Panginoon, huwag niyo po sanangpabayaan si Leo...

================================================================================

Please also support my love story on videos on my youtube channel: http://www.youtube.com/user/AkoSiLeo28?feature=mhee

Thank you for your continuous support. ^___________^

The Fifth WheelWhere stories live. Discover now