Last Words

4. Wspomnienia...

Życie nigdy mnie nie rozpieszczało. Byłam, znaczy jestem, przez cały czas zdana na jego łaskę, co przyczynia się właśnie do takich przykrych sytuacji. Po tym nieszczęsnym balu wszystko się zmieniło i to nie w tym dobrym znaczeniu. Mimo tego, że minął dopiero tydzień lub dwa, całym czas ktoś o tym rozmawiał. Rozpuszczona córka wielkiego rodu Fox odtrąca zaręczyny przystojnego, mądrego i miłego chłopaka jakim był Randall. Ten temat idealnie nadawał się na pierwsze strony gazet. Już widzę nagłówek artykułu "Wielki skandal w rodzinie szlacheckiej".
Od tamtego zajścia Daria nie odezwała się do mnie ani słowem, a ja nie byłam jej dłużna. To ona wpakowała nas w te bagno. Gdyby nie ustalała zaręczyn w tajemniczy przede mną i gdyby w ogóle tego nie zrobiła, nie było by problemu. Choć patrząc z innej perspektywy i tak by to kiedyś zrobiła. Jedynie Erick... mnie wspierał. Angelika nie wdawała się ze mną w dłuższe konwersacje, przez aferę jaką zrobiła jej Daria. Po balu była jak chodząca bomba, więc nie powstrzymała się od nakrzyczenia na jedną ze służących. Próbowałam rozmawiać z Angeliką, ale ta zbywała mnie, mówiąc, że ma dużo do zrobienia.

Siedziałam na dużej, skórzanej kanapie w obszernym salonie rodu Fox. Przez wielkie okna wpadały ostatnie promienie słońca, a w kominku paliło się drewno, co dawało przyjemne ciepło. Szczelniej przykryłam się bordowym kocem, a wzrok wlepiłam w języki ognia, tańczące wesoło w kominku. Jedyne co było słychać, to ciche pękanie spalanego drewna, który roznosił się, po pomieszczeniu, odpychając samotną ciszę. Westchnęłam w duchu, rozkoszując się chwilą samotności i spokoju, która była ukojeniem dla zszarganych nerwów i co chwila nawiedzających mnie myśli, które zepchnęłam je na drugi plan. W tej chwili nic mnie nie interesowało. Przytuliłam prawy policzek do białej poduszki i spojrzałam na portret dumnego mężczyzny, wiszący nad ceglanym kominkiem. Erick opowiadał mi o nim. Był to John Fox, pierwszy z całego rodu. Ubrany był w wojskowy frak, a przy lewym boku trzymał srebrną szablę. Nie dało się ukryć, że był przystojny. Czarne włosy, kształtna szczęka - po prostu prawdziwy mężczyzna.
Później mój wzrok przeniósł się na kolejny obraz mężczyzny i jego dość brzydkiej żony. Helga i Matthew (czyt. Matju xdd) Fox, kolejni rodowici członkowie rodziny. Następny był Gregor i Amelia Fox, a po nich następni i następni. Aż w końcu zatrzymałam się na małym obrazie po drugiej stronie pokoju. Zdziwiłam się, bo nie widziałam go tu wcześniej.
Wstałam ociężale z posłania, a moje kości zaczęły krzyczeć. Rozprostowałam kręgosłup i opatulona ciepłym kocem, ruszyłam w stronę nieznanego mi obrazu. Malunek przedstawiał pokład wielkiego statku, na którym aż wrzało od pracy. Kapitan stał na przedzie kierując statkiem, a marynarze zaciekle stąpali po deskach pokładu. Za nim rozciągał się bezkresny błękit oceanu, który przy zetknięciu z horyzontem, zlewał się w jedną całość. Wyglądało to przepięknie, a nawet bardziej. Obraz był utrzymany w ciepłych barwach, a nawet kolor niebieski, który zaliczał się do barw zimnych, wydawał się niesamowicie kojący.
Spojrzałam w prawy, dolny róg obrazu, gdzie powinien znajdować się podpis autora. Lecz zamiast inicjałów w rogu namalowany był mały, prawie niewidoczny lew. Zdziwiłam się, ale każdy ma swój styl, a taki podpis był bardzo oryginalny.

Spojrzałam na zegar wiszący na ścianie nieopodal, który wskazywał godzinę dwudziestą drugą. Ziewnęłam zmęczona i ostatni raz spojrzałam w stronę niezwykłego obrazu, przez co na mojej twarzy pojawił się nieznaczny uśmiech, po czym skierowałam się w stronę swojego pokoju.
Tak jak wcześniej wspomniałam, ten dom to istny pałac, więc przed snem postanowiłam zrobić sobie mały spacer.

***

Mijałam kolejne korytarze, po których rozbrzmiewał tylko dźwięk moich kroków. Było tu tak cicho. Cały dwór wydawał się być piękny, ale czegoś mu brakowało przez cały czas. A mianowicie duszy - duszy, która dawno z niego uleciała. Wszystkie te drogie obrazy, rzeźby w ścianach, marmurowe podłogi nie zastąpią utraconego życia. Przeszłam kolejny korytarz pełen najróżniejszych ozdób, które wydawały się naprawdę kiczowate. Na zewnątrz panował mrok, a gwiazdy świeciły na całym nocnym niebie, układając się w najróżniejsze konstelacje. Księżyc w pełni oświecał zakątki ogrodów, znajdujących się tuż za oknem pałacu. Westchnęłam, wspominając tak gwiaździstą noc kilka lat temu. Mimowolnie moja ręka powędrowała do broszki w kształcie orła, która przyczepiona była do granatowej sukienki. Cicha noc, która właśnie miała miejsce, aż zapierała dech w piersi. Wspomnienia zalały mnie jak strumień zimnej wody, wybudzając z zadumania. Nie wiedziałam, kiedy przystanęłam, wlepiając wzrok w zimną powierzchnie okna.