The Dark Side of his Nightmare

4

While eating outside, there was an unexpected moments...maybe a short talk...

    Habang naka-tambay lang ako sa Covered court at may ilan sa mga estudyanteng kagaya ko, na nandito din habang naglalaro sila ng sipa, habulan, landian at harutan; Binuksan ko na ang balat ng chitserya at kumuha ako ng ilan sa mga chips nito at kumain ako. Nang mapansin kong may isang babaeng naka-suot lang ng uniform at color pink na checkered na palda (Cute ang kaniyang mukha kaso 5'2 lang ang height niya kung susukatin, singkit, manipis ang kaniyang kilay, maputi, medyo matangos ang kaniyang ilong), naglalakad na parang palapit (yata) sa 'kin at nakaharap sa 'kin. But-why it is so?

    "Hi Kuya! Pwedeng magtanong?" Sabi ng babae sa akin habang naka-ngiti siya.

    Actually, cute niya pala ngumiti at yung boses niya. 

    Kanojo ga sugoku kawaii~! Damn, Ano ba itong nararamdaman ko, 'tila nakaramdam agad ako ng paghanga sa kaniya ng para bang ewan. Love at first sight ba ito? Or Crush at first sight?

    "A, uh, Okay sige" Sabi ko naman at medyo nautal pa ako dahil grabe—first ko lang siya nakitang ganun sa akin.

    "Kayo po ba yung Japanese sa section na Aristotle?" Tanong ng babae sa akin.

    What? Iyon lang ba itatanong niya sa akin, About my first nationality (Japanese) that I (actually, kasama parents ko) moved here in this place? Kung sasabihin kong Oo. Maniniwala kaya siya sa akin?

    My classmates don't believe me na dati akong Japanese Citizen besides, that—my Goddamn illusion (just what like they said to me na nag-iimaginary lang daw ako) disturbs my mind that I can't explain and I don't want to tell it to anyone because, I'm just wasting my saliva and my time, y'know. Of course, hindi nila ako paniniwalaan kaya ikinikimkim ko na lang.

    "Er... Oo." Hindi tiyak kong tugon. Hindi ko alam, Pero iyon naman ang totoo, hindi ba?

    Hindi ko maitanggi na isa akong Japanese Citizen until (pa siguro na) magka-girlfriend ako; magkaroon ako ng asawa as long as maging Filipino Citizen ako. Pero ayoko magka-girlfriend. It's just a stress(es) in my life, even guy ayoko kahit Bi pa ako. Oo, alam ko na may paghanga din ako sa kapwa ko lalaki pero hindi ibig sabihin nun ay basta-basta ko na lang ibabaling ng tuluyan ang sarili ko tapos pagdating din sa dulo, iiwan din nila ako. Sayang lang din. Gusto ko kaibigan lang at least 'di ba, 'pag dating ng kagipitan, hindi ka nila iiwan kaysa naman na may syota ka nga, ta's pag may problema lang, hiwalay na agad. Like a stupid shit, 'di ba?

    Sabay ngumiti ulit ang babae sa akin, "Talaga, kuya? Ikaw pala yung sinasabi ng mga classmates ko. Sabi daw niya kasi, may Japanese daw sa section na Aristotle. At tingin ko nga na, ikaw yung tinutukoy nila." Ngiti niyang pagkasabi sa akin.

    "Uh.. Iyon ba? Ha-ha! Oo." Huminto muna ako, "Ilang taon na din ang nakakalipas. Pero hindi ko man lang nagagamit yung original native language ko dahil...Alam ko naman na magmumukha lang akong tanga nu'n kapag nag-salita ako ng ibang lingwahe dito sa pilipinas, especially sa public. Like this, I'm keep studying Tagalog although--"

    "Ay talaga, kuya? Ang galing mo po pala kung ganun. Ako nga po, eh, Nag-aaral pa lang ako ng Japanese or...Ano nga yung sa Wikang hapon ang Japanese—Kahit na—alam mo na, noobie pa lang." Sabi niya

    "Nihonggo ba? Oo. Pero—" Sagot ko at namangha ako sa kaniya dahil seems, filipino siya, ay gusto niya palang pag-aralan ang aking native language, na dapat kasi, doon naman talaga dapat ako sa Japan eh—Si Okāsan lang naman kasi may gustong lumipat dito sa pilipinas eh, Daming learn.

    "Sounandesuka? Sugoi desune! [Ganun? Galing naman]" Sabi niya (ng may paggalang sa Japanese) at alam ko naman yung sinabi ng babae sa akin. Namangha siya, ganun. Pero teka, Sinusubukan ba ako ng babaeng ito?