One Night's Mistake (Published under Summit Media's Pop Fiction)

THIRTY THREE

CHAPTER THIRTY THREE

LARA

Maaga akong gumising ngayon, as in maaga. Nagulat pa nga ang mga kasama naming sa bahay. Yong sundo sa akin ni Enrique na 6 mas inagahan ko pa. I make it 5. Umalis na ako ng bahay, mahirap nang maabutan niya ako. Hangga't maaari ay ayaw ko muna siyang Makita. Naiilang pa rin ako.

Maayos kaming nakauwi galign Tagaytay last Saturday morning. Medyo alanganin lang ang kilos ko dahil sa nangyari nung nakalipas na gabi. Kaya d'un ako umupo sa likod sa tabi ni Ethan. Ang labas tuloy parang driver naming siya.

Pero nasa likod na ako't lahat ay hindi pa rin naman ako nakaiwas sa malalalim niyang titig. Sa rearview mirror kasi madalas nakatutok ang mga mata niya, kaya hindi maiwasang magkatitigan kami.

Bumisita din siya kahapon sa bahay. Linggo. Nagkulong lang ako sa kwarto, kunwari ay busy ako sa mga gawaing inuwi ko mula sa opisina. Pero ang totoo ay umiiwas lang ako na magkita kami. Because right now, I am confused. Pakiramdam ko na-apektuhan ako sa sinabi niya at nadala ako sa ginawa namin. Kaya natatako ako kung sakaling makumpirma ko sa sarili ko na tama ang sinabi niya at kusa na lang akong bibigay at babalik sa kanya.

Kaya ngayong Lunes na ito ay itutuloy ko ang pagiwas. KInakailangan kong agahan ang alis ko sa bahay para hind niya ako maabutan. Nakakaawa man pero ayokong makipagsapalaran.

Pagdating sa opisina, as usual may boquet na naman ako. Wala na kasi 'yong palya.

Lumipas ang maghapon na 'yon na hindi rin nagparamdam si Enrique. Hindi ko alam kung bakit, pero may bahagi sa akin ang na-disappoint. Sumusuko na ba siya agad? Dammit Lara! Umiiwas ka nga 'di ba?

After lunch minadali ko na ang mga trabaho ko para makauwi na din ako ng maaga at mga 3 pm nga ay umalis na ako ng opisina. Nagbilin na din ako sa sekretarya ko na kapag may naghanap sa akin, sabihing naghalf day lang ako.

Maaga nga akong nakarating sa bahay, wala pa atang 6 nakarating na ako. A few minutes later ay tumawag sa akin si Edrin as sinabing dumating daw si Enrique sa opisina. Sa nalaman ko ay para akong inusig ng konsensya ko. Naawa ako bigla sa effort niya.

Hay naku! Inalis ko na lang yon sa isip ko at binalik na lang ang atensyon ko kay Ethan na kasalukuyang kasabay ko sa pagkain ng dinner. "Mommy, where's Daddy?" hindi ko alam kung ano ang isasagot ko sa tanong na iyon. I felt guilty.

"I don't know Sweetie, I go home early today so I don't have the chance to meet him." Pagdadahilan ko na salamat sa Diyos ay kinagat niya.

"He is here this morning Mommy, but no longer here." Sinundo niya nga talaga ako kanina. "That's why we two just ate breakfast." Lalo tuloy akong nakunsensya. Pero naisip ko din na baka naman kaya ako hinahatid sundo ni Enrique ay para mapasabay na rin sa pagbisita niya sa anak niya. Gusto niya atang kasabay si Ethan sa umagahan at hapunan. Ay basta hindi ko muna siya iisipin, I should avoid thinking of him, kasi iniiwasan ko nga siya.

Pagpasok ko sa kwarto ay nakita ko ang phone ko, I checked it and saw 20 freakin' missed calls from him and 2 messages. Fuck! I read his message.

'I'll came there to pick you this morning but you're not there. Then I come to your office to fetch you but your secretary told me that you already go home.'

'I'll pick you up tomorrow, wait for me please.'

Napanganga ako sa mga message na nabasa ko. I am guilty and my conscience was eating me, but I can't stop right now. Kailangan kong ituloy ang pag-iwas ko kundi ay tuluyang babagsak ang mga pader na binuo ko.

Tinuloy ko ang routine ko the the next day. At gaya kahapon gan'un pa rin ang ginawa ni Enrique. Alam kong nakakhalata na siya, kaya nag-antay ako nang tawag or text kung saan kukumprontahin niya ako. Pero wala, kaya nakahinga ako ng maayos at nakampante.