CHAPTER 7

63 2 0
                                    

"HOW SURE ARE YOU? huh? How sure are you that i need a company now?" Kapagkuway tanong nito nananatili sa pwesto kung saan niya ito iniwan kanina...

Kasalukuyan niyang binubuksan ang bag niya at inilalabas doon ang notes of wisdom na notebook niya kung tawagin niya.. She named it notes of wisdom dahil ito ang lagayan niya ng mga linya na para sa kaniya ay makahulugan mula sa mga nababasa niyang libro.. Hobby niya na kumulekta ng mga ganoon kaya naman nagproduce talaga siya ng notebook na mapagsusulatan ng mga iyon...

"I can see it on your eyes"sagot niya dito habang tuloy pa din sa paghahanap naman ngayon ng kaniyang personal ballpen.

Kyuryoso ang mga mata ng binata ng balingan niya ito at ngayon nga ay naglalakad na ito palapit sa kaniya.. Curiosity written all over his face at ng nasa tapat na niya ito ay tumingala na siya dito dahil nga sa tangkad na taglay nito...

"How?"mahinang usal nito na ikinangiti niya... She saw how his face crumpled like a paper on what she did..

"Your creeping me out again don't do that smile with that lifeless eyes and emotionless face"nakangiwing reklamo nito...

"Then shall you atleast seat... My neck was aching from looking at you with that height of yours" she said and finally found her pen kaya naman napangiti na siya ng tuluyan...

Naramdaman niya ang pag-upo nito sa tabi niya kasabay niyon ang paglapag niya ng bag sa gilid niya... The man seems to know how to give a personal space dahil hindi ito tumabi at dumikit sa kaniya... he gave enough space for her safe zone... She compose her self before turn to look on him..

"So... I bet you know who am i" panimula niya dito.. Amusement was dancing on the mans eye... Tila nakakita ito ng alien at manghang-mangha ito habang nakatingin sa kaniya...

"Y-Yeah.. I think..."sagot nito habang nanatiling nakatingin sa kaniya... Nginitian niya ito na lalong ikinalaki ng mga mata nito kasunod niyon ang pagngiwi ng lalaki dahil sa ginawa niya... She want to laugh on how cute he is when he was doing it kaya lang ay hindi niya talaga mood ang tumawa or... When did she last laugh?.. The real laugh.. Without any sarcasm... Hindi na niya maalala pa.. It was not part of her vocabulary already anyway...

"There's this quotation that you better share your problem to a stranger than to someone you already know... And i believe it is better to share your problem on me"makahulugan niyang sabi dito.. Her lifeless eyes was straightly looking on his painfull eyes.. Now she can clearly see it... Malinaw dahil hindi na ito itinatago pa ng binata.. He let her see it.. But it seems mayroon pa siyang dapat makita.. Isang bagay na gusto niyang makita...

"Is it safe to share it on you"naniniguro ang tono ng boses nito... She gave him an atleast a reassuring smile that she can give...

"Yes... I don't have anyone to share your story so... Its safe don't worry" she reassuringly said...

Narinig niya ang paghugot nito ng malalim na buntong hininga...

"I don't know what to do anymore... she still left me even i told her that i love her"panimula nito... She eyed him intently... Pagak itong tumawa saka siya tinignan...

"She chose to go 'coz she think that it was the best to do for the both of us"sarkastiko nitong sabi... Pain was evident to his voice...

"I beg to make her stay... She told me she love me but she still left me... Now tell me, whats wrong on me for her to easily left me?"baling na nito sa kaniya... He was close to breakdown already... Marahil common na kung iisipin ang problema nito pero iba pa rin pala talaga kung aktwal mo itong maririnig mula sa taong nakaranas nito...

"'Coz maybe she had to..."malamig niyang sagot dito... Kita niya ang pagkunot ng noo nito together with his disbelief look like asking her why and explain what she said...

"You know what?"... She started then turn to her front and watch the wide area of the school.. "Many people push their love someone because they had to or out of choice... Or..."she turn to him still looking at her questionally... "They choose themselves to leave than push the person they love away..."pagtatapos niya... He seems drown on deep thinking on what she said...

"That's how love works sometimes... Hindi mo alam na ginagawa nila iyon para protektahan at ingatan ka para hindi ka na masaktan pa..."dugtong niya.. He again look puzzled...

"What 'hi-de g-gwa nil-a pe-re pru-tikteyhan a- Oh crap! What kind of language are you using?!"aburido nitong tanong na ikinangiti niya lalo na ang pilit nitong pagtatagalog...

"nothing... I just say that i just hope he also had his reason for pushing me away before..."tanging nanulas mula sa mga labi niya... She end their conversation there... Halatang gustong kuwestiyunin ng binata ang sinabi niya pero pinili nitong manahimik na dahil naramdaman siguro nito na tinatapos na niya ang usapan doon...

They both watch the wide ground of the university and silently observe how world moving from a far...

Makalipas lang ang ilang segundo ng gulat na nilingon siya ng binata...

"Wait wait wait.. How did you convince me that fast?.. Are you some kind of a tricker?"Nahihiwagaang tanong nito.. She look at him and again napangiwi na naman ito...

"Geez woman! I'm getting sick by just looking at you"reklamo nito... "by the way are you new here?"tanong nito...

"Yeah... I just arrived last week"sagot niya dito saka ito tinignan... Napangisi na lang siya ng mag-iwas ito ng tingin ng lingunin niya ito...

"how 'bout you?"tanong niya dito na ikinabuntong hininga nito...

"I just come back... I was studying here before but got transferred in korea and boom! I got thrown here after my miserable days because of our break up" bakas sa boses nito ang pait ng sabihin ang mga iyon...

Hindi niya naman ito masisisi.. Marahil kanina lang niya ito nakilala but by just looking at him she already knew him... Well kung iisipin parang napakabilis ng mga pangyayari... Hindi niya alam pero ganoon na talaga tumakbo ang buhay niya... Everything beside her grew fast.. Move fast na sa sobrang bilis hindi na niya namamalayan ang mga nangyayari.. Magigising na lang siya isang umaga na 'ay! Ganito na pala ang takbo ng mundo'... Masyado na kasing wala siyang pakialam sa mga nangyayari... World seems to move but her view of life wasn't... For her.. She already die after that day.. Binubuhay na lang siya ng sariling isip.. Pero para sa kaniya.. Wala na talaga ang totoong description ng buhay... And she already forget that she was still alive and not dead...

Naputol na lang iniisip niya nung marinig ang malakas na alarm ng school na nangangahulugang oras na para sa first period... Inayos na niya ang mga gamit na nilabas niya kanina bago binalingan ang katabi na nananatiling nakatingin sa malawak na ground ng school....

She poke his shoulder dahilan ng pagkagulat nito.. She already knew it na gaya niya ay nahuhulog din sa malalim na pag-iisip ang lalaki at matagal kung makarecover at tila magising sa reyalidad...

Taka itong lumingon sa kaniya na parang nagtatanong kung para saan ang ginawa niya... She eyed him coldly na ikinangiwi nanaman nito...

"Its time for first period"simpleng sagot niya at nauna ng tumayo saka lumakad... Naramdaman na lang niya ang pagsunod nito hanggang sa maghiwalay sila sa hallway na naghahati patungo sa dalawang departamento.. Ang business add department at  Arts Department...

Napataas na lang ang kilay niya ng makita na doon nga ito tumungo... 'So he's an artist huh?' usal niya sa sarili bago pumasok sa sariling silid...

SEI NESSUNODonde viven las historias. Descúbrelo ahora