CHAPTER 29

12 0 0
                                    

TAHIMIK lang sila hanggang sa matapos itong kumain. She was also choose not to break the silence since alam niyang hindi din maganda ang lalabas na salita sa bibig niya lalo pa't hindi naman talaga sila okay ay heto siya at inaalagaan ito.

He was silent and just staring at nowhere not even giving her a glance after she finally feed him. Gusto niyang mainis dito dahil kanina lang ay wagas itong makatingin pagkatapos ngayon ay tila hangin na siya.

It was continued until night came, hindi siya nito pinapansin o iniimikan man lang tila hindi siya nito nakikita and she was done of him ignoring her.

Umakyat siya sa silid nila at naabutan niya itong nakaharap sa glass wall na kita ang view ng dagat habang ang kamay nito ay may hawak na cellphone at nakalagay sa kanan nitong tenga habang nagsasalita.

"..yeah, send the chopper right away tomorrow morning" thats the last word she heard and he ended the call bago ito humarap sa kaniya at tumuon ang malamig nitong tingin sa kaniya.

He walks and put the phone just beside the table near him and face her. He was seriously looking at her with his cold eyes and she was also giving him ice stares.

"You'll go home tomorrow." Sambit nito at saka siya nilagpasan at lumabas. So thats it? Itutulak na naman siya nito palayo dahil sa mga sinabi niya dito? Wow! Just wow! She wants to give him a round of applause for making her feel hurt and stupid again.

Pabagsak siyang umupo at tumitig sa kawalan habang may mapait na ngiti sa labi niya... She was here again, it was like she was flashed back from the past and been pushed by him again... But the difference is she was hurt big time for the second time and she shouldnt dahil alam na dapat niya na ganito ang mangyayari at dapat ay natuto na siya sa unang sakit pero heto at naulit pa.

-

"Akala ko sa wakas makikita ko na ulit siyang kasama ang taong hindi man niya sabihin ay alam kong mahal niya"mahinang usal ni Nanay Esther na nasa tabi niya habang kapwa sila nakatanaw sa maingay na dagat kasama ang tunog ng chopper na ngayon ay nakalanding sa gitna ng malawak na buhangin... Sumasayaw ang mga buhanging nasa baba nito kasabay ng malakas na hangin na nagmumula sa paling-paling nito na umiikot.

She tightly gripped the handle of her lauggage habang nakamasid sa binatang kahit malayo ay kilalang-kilala niya habang kausap nito ang isang lalaking bumaba kanina mula sa chopper.

"He choose this... I might respect his decision" mapait man iyon ng sabihin niya ay may ngiti pa ding nakapaskil sa labi niya.

"Minsan... Hindi lahat ng desisyon ay para sa sariling rason lamang... Sana dumating ang panahon na magawa na niyang masabi kung ano man ang rason niya."malungkot nitong sabi bago bumuntong hininga.

" I hope that if thats happen... Im still ready to listen" sagot niya dito bago tuluyan itong hinarap at binigyan ng yakap.

"Ill go now... Salamat po sa ilang araw na nakasama kayo" madamdaming niyang turan dito bago tumalikod at hindi na ito hinintay pang sumagot.

She headed  the place where he was standing and it seems that he was also waiting for her dahil tutok lang ang malamig nitong mata sa kaniya habang naglalakad siya palapit dito taliwas sa ekspresyon ng taong kasama nito na mayroong mainit na ngiti na iginawad sa kaniya.

"Reon Alvarez Ms?" Nakangiwing tanong nito habang nakalahad ang kamay sa harap niya. She take a look at it and accepted his hand.

"Charlene Hernandez" pormal niyang sagot dito na ikinangiti nito ng malapad bago binalingan ang katabi niyang si Chris saka tinaasan ng kilay pero hindi siya nag-abalang balingan pa ito dahil ramdam niya na mariin itong nakatingin sa kaniya at hindi na niya kailangan pang kumpirmahin iyon.

"Im your pilot for today by the way" masayang sabi nito na sinuklian niya lang ng tango at ng igiya siya nito sa ngayo'y maingay na chopper ay bahagya siyang nakaramdam ng kirot habang mahigpit ang hawak sa hawakan ng bagahe niyang dala.

She start to take a step away from him and headed the chopper without giving him a single glance dahil baka mabali na naman ang ipinangako niya sa sarili at ang mga harang na sinimulan niya muling buuin para tuluyang isarado ang puso niya sa kahit na anong sakit na maaring ibato sa kaniya.

Nang ilahad ni Reon ang palad sa harap niya ay natigilan siya at tinitigan ito bago bumuo ng isang desisyon na alam niyang iyon na ang huling simbolo ng pag-ibig niya para sa binata na alam niyang sa pangalawang pagkakataon ay paniguradong dudurugin siya.

She switched and look at him straightly meeting his eyes who is darkly staring at her cold one.

"Aren't you really going to stop me?" Puno ng pait na tanong niya dito na hindi man lang umalis sa kinapupwestuhan nigo upang ihatid siya na alam niyang mas lalong dudurog sa kaniya pero ninais pa din niya na hindi nito ginawa.

He stared at her as if he was reading her or memorizing everything about her but didnt tend to move a bit instead he grinned.

"I dont stop what i want to go away" he said darkly and turned his back at her and walk away... She gripped tightly at the handle of the chopper she was holding a while and get a support from it dahil tila hindi kinayang tanggapin ng sistema niya ang sinabi nito...

Sa huli, alam niya na heto at sasaktan siya nitong muli pero pilit niya pa ding sinubukan..

"Dont you dare walk at the same street where i am! I wont dare look nor even glance at you if it happens!"she shouted out her heart and turned to accept Reon's waiting hand and climb up the chopper.

She smiled bitterly as the island look small from the high place she was in because of the chopper. It was small from her eyes yet she know that it was big.. too big to keep every memories she left there... How the island witness how she let her self be drown from her love for him yet got rejected for the second time.

Too big to hurt her a million or more times...

She dare not to open everything... All her sense are shutting down... She knew... It was her last straw

SEI NESSUNOWhere stories live. Discover now