CHAPTER 31

23 0 0
                                    

MANY of us belived that once you already died or killed, it was already the end... Na iyon na 'yon. Little did they know na hindi pa doon nagtatapos ang lahat kung hindi bumalik ka ulit sa umpisa, iyon lang ay sa panibagong mundo at katauhan na. Hindi bilang buhay kung hindi bilang patay na buhay sa mundo na ginagalawan din ng mga tao.

Kaya napakatanga kung iisipin na tatapusin na dito ang buhay o mas tamang tapusin na dito ang paghihirap na nararamdaman mo without thinking na hindi pa doon nagtatapos ang buhay ng tao. Ang tuluyang pagtapos o pagtatapos ng buhay ay panibagong simula o pahina ng paglalakbay ng tao mula sa pagiging tao patungo sa pagiging kaluluwa.

Magulo ang mga paniniwala at madami na ang teorya na laganap sa mundo ngunit hindi lahat ng iyon ay totoo o dapat bang paniwalaan natin. Magulo ang mundo, gayundin ang bumubuo nito. Hindi ka dapat naniniwala sa mga bagay na hindi pa napatunayan o napatunayan man ngunit alam mo sa sarili mong nagdududa ka.

Kaya tama ba na magpahila sa mga boses na nanghahalina sa kaniya? Boses na nagsasabing kailangan na niyang magpahinga at lumagay sa tahimik at payapang lugar? Mga boses na sinasabing makakalaya na siya sa gulong nakatali sa kaniya. Is this really the key to be at peace again?

To runaway from everything? From the pain and from the people who've cause the pains? Heto na nga ba ang oras para tuluyang tapusin na ang paghihirap na nararanasan niya? O mas tamang sabihin na pagpapahirap sa sarili niya may matutunan lamang pero sa huli ay bumigay din lang at sa iisang tao pa?

When she thought it was it already she allow the light consumed her whole being by hugging it and feel defeated for the last time but she was wrong...

Purong puti man ang nasa paligid niya pero malinaw niya iyong nakikita at masasabi niyang kisame ang puting nakapalibot sa buong lugar na kinalalagyan niya. A beep of something beside her is also a proof that she wasn't dead despite the fact that she cant feel anything from her body.

A door creaked open in her left side and welcomed by the figure of her Mother who eyed her widely habang buka ang bibig tila umaapuhap ng salitang sasambitin ngunit piniling tumalikod at tumabo palabas.

Later on she heard quick foot steps nearing her place and welcomed by a lot of people in white and green colors... A doctor and nurses who starts to check on her but she seems not to mind them... Nakikita niya ang mga ito at naririnig pero hindi niya mahanap ang lakas upang bigyan ito ng pansin.

"She was stable now Mrs. Hernandez, lets just wait a little more time for her to finally respond, she seems in state of shock as of the moment that result for her not to absorb everything that is happening around her. Just keep talking to her and ring us when she finally responded"litanya ng doctora na kausap ng ina niya na tanging sunod-sunod na tango lamang ang isinasagot dito bago lumuluhang humarap sa kaniya.

"A-Anak..." She uttered after while looking at her painfully and worried visible in her eyes... She try fo figure out what will she felt while seeing her mother cried because of her na minsan ay hindi niya nakita, gaano man kahina ang ina niya kumpara sa ama ay hindi niya ito nakitang umiyak lalo na at siya pa ang dahilan niyon. Just now..

She failed to feel anything and she dont know why.... Pakiramdam niya ay nanunuyo ang lalamunan niya at ng sandaling makahanap siya ng lakas upang kumilos ay una niyang inangat ang hintuturo na agad pumukol sa gawi kung saan nakita niya ang bottled water na kailangang-kailangan ng lalamunan niya.

Her mother seems to get it kahit na halos hindi nito maapuhap ang sasabihin. Its as if everything happened was a serious matter dahilan kung bakit ganito ang reaksiyon ng ina niya na dahilan upang maguluhan siya.

"H-Here drink up oh god!" Aligagang turan nito habang tinutulungan siyang makainom. Relief gush through her as the water finally flowed in her dry throught and she finally found her voice.

"W-What happened?" Was the word who first uttered by her na dahilan upang tuluyang mapahagulgol ang ina at mahigpit na yumakap sa kaniya.

"Y-You... You nearly leave us! Thanks God he heard us"she answered full of anger and relief. Naguluhan siya sa sinagot nito pero pinili na lamang manahimik at umipon ng lakas upang magtanong mamaya.

Her mother continuously saying how thankful she is for waking up and she dont have any idea why she was acting like that.

"You nearly die... Thankfully your family sent you here quickly, your brain took over your body that controlled all your actions and includes your senses who all shutted down the moment you gave in"paglilinaw ng doktora sa kaniya ng pumasok ito para icheck siya. She was shock of what she heard but there is more shocking than knowing that she nearly die and it almost take her breath away.

"...as well as the baby inside your womb" she said that make her world stop from spinning at the moment... Ang salitang iyon ay nagpaulit-ulit na nagplay sa utak niya na tila pinoproseso ang salitang narinig.

She found her hand on its own way to her tummy who started to caress it and try to feel it as if may mararamdaman siya ngayon sa tyan niya. Her lips stretched for a smile... A real one as she felt tears starts to fall from her eyes.

"I-Im pregnant..." It wasn't a question but a statement but they still answer her by a nod that makes her heart dance in joy.

Isang tango ang naging sagot ng doktora sa tanong niya... Patuloy na dinadama ng kamay niya ang puson niya kung saan alam niyang mayroon ng buhay. Sa gitna ng lahat ng nangyari eto na yata ang pinakamagandang nangyari sa kaniya sa lahat.

She was caught by the big news like a bomb who throw on her and she gladly catch it with a wide smile.

Her protective instinct starts to rule her system kaya naman mabilis niyang nilingon ang mga magulang na kasalukuyang mahinang nag-uusap sa gilid niya.

"D-Dad..." She said throatily but it quickly catch her fathers attention. Tumingin ito sa kaniya sa naninimbang na paraan tila inaalam kung ano ang lagay ng sitwasyon.

"What is it?" It was her mother who come closer to her and quickly hold her hand at bahagyang pinasadahan ng daliri nito ang ibabaw ng palad niya sa nang-aalong paraan.

"I w-want to go back at France..." She said still throaty maybe because of the long sleep she had. Nanlaki ang mata ng ina at binalingan agad ang ama na tumatango-tango sa narinig mula sa kaniya.

"Thats it... Its settled then" wika ng ama bago siya muling nilingon ng ina na kunot noo na ngayon.

" Its okay if you wont.. Alam kong ayaw mo tala-"

"I want this mom... The issues are danger for my baby so i wont take the risk even if i wanted to stay" putol niya dito.. Tumikom ang bibig nito at piniling tumahimik.

" I know mom... Ill look guilty if i will go but its for the best... Hindi na lang sarili ko ngayon ang dapat kong isipin... Dalawa na kami"she said steely that make her mom look at her softly and understand what she was doing... She was a mother after all.

'i cant accept another rejection from him.. Specially if its all about my baby'

SEI NESSUNOTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon