"Ben, senin bu ışık saçan gülümsemene karşın fazla karanlığım deniz kızı."
"Ben de gülmeyiveririm? Böylece hiç bir sorun kalmaz."
"Hayır. Sen hep gül. Yoksa benim bu kötü dünyaya tutunacak başka bir dalım kalmaz. Sen hep gül."
~
Beklemek... Bir anı...
İlk bölümümüze hoşgeldiniiiz!^^ Başladığınız tarihi buraya bırakıp başlayabilirsiniz. İyi okumalar^^
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
İnsanlar söz verirler, söz verdiklerini unuturlar, sözlerini tutmazlar ya da elinde olmayan sebeplerden ötürü sözlerini tutamazlar. Bazıları ise sözlerini tutar. Ama bana sözlerini tutan insanlar bir türlü denk gelmedi. Artık yavaş yavaş insanların verdikleri sözleri hiç tutmadığını düşünmeye başlayacaktım. İnşallah sözlerini tutan insanların nesilleri tükenmemiştir.
Başımı okuduğum kitaptan kaldırdım ve camdan yola baktım. Ağaçlara, gökyüzüne, kuşlara... Yaklaşık yarım saat kalmıştı yeni yaşayacağım şehire varmama. Tabii ona yaşamak denirse.
Midenin ağrıdığını hissettiğimde çantamdan bir poğaça çıkarıp yemeye başladım. Zaman geçmiyordu. Orada dayımla nasıl yaşayacağımı bilmiyordum. Annemin anlattığı kadarı ile iyi biri değildi. Ama ondan başka akrabamız da yoktu. Mecbur onun yanında kalacaktım. Mahkeme kararı buydu. Bir ay öncesine kadar her şey güzeldi. İlk defa tatile gidecektik annemle. Yeni ev almıştık. Araba almıştık. Hayatımız tam düzene girdi derken... Annem iş için gittiği şehirde vefat etmişti. Telefonum çalmış ve bir adam bana annemin ölüm haberini vermişti. O an dünyam başıma yıkılmıştı. Annem harika bir anne değildi belki ama benim tek varlığımdı. Tek varlığımı kaybetmiştim.
Yanımda oturan kıza çevirdim başımı. Yol boyunca bir dizi izliyordu ve sabahtandır dizi yüzünden duygulanıp salya sümük ağlıyordu. Başlarda kıza üzülüp ağladığında peçete veriyordum ama kız susmuyordu. Alışkanlık haline getirmişti peçete vermemi. Vermediğimde de vermem için elini uzatmaya başlamıştı. Bir kere de normal bir insan beni bulsaydı şaşardım zaten.
Kapşonumu başıma geçirip, başımı cama yasladım ve gözlerimi kapattım. Birazcık olsun tüm sıkıntıları unutmaya çalışıp gözlerimi yumdum. Belki o zaman geçmese de hafiflerdi. Biraz olsun hafiflemesine ihtiyacım vardı.
Gözlerimi kapatmıştım tam uykuya dalıyordum ki, birinin beni dürtmesi ile gözlerimi açtım. Yanımdaki kız göz yaşlarını silip elini uzattığında gözlerimi devirip kapşonumu biraz geriye attım. Sert bakışlarla kıza bakarak konuşmaya başladım.
"Bitti peçetem bitti. Allah Allah ya. Yanımda koli koli mendil taşıdığımı sanıyorsan yanılıyorsun." dedim ve gözlerimi devirip kapşonumu gözüme kadar çektim ve ellerimi bağdaş yapıp başımı tekrar cama dayadım.
Yarım saatin ardından otobüs durduğunda otobüsten inmek için yanımdaki kızın kalkmasını bekledim. Kız önünden telefonunu alıp cebine koyduktan sonra ayağa kalktığında ben de sırt çantamı alıp ayağa kalktım. Sırayla otobüsten indikten sonra etrafa baktım. Dayımı elindeki sigarayı söndürürken gördüğümde arkamı dönüp bavulumu bagajdan aldım. Dayım yanıma geldiğinde ifadesiz bir yüzle ona baktım. Dayım ise umursamadan gülerek konuşmaya başlamıştı. "Sonunda kız. Ağaç ettin bizi burada. Hadi bin arabaya." deyip ilerdeki arabaya doğru ilerledi. Kaşlarımı kaldırdım. Kardeşinin ölümünü atlatması bu kadar kısa mı sürmüştü gerçekten?
