Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Emel Müftüoğlu//Hovarda 'Sevmeyelim de taşa mı dönelim?'
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Olmak istediğim en son yerdeydim: Sinan'ın yanında, evlerinin önünde.
İkimiz de gergince karşımızda şatoyu andıran beyaz müstakil eve baktık. Babamın bu ortaklık takıntısını yeni yeni anlıyordum. Bu paranın suyu nereden geliyordu arkadaş!
"İnelim mi?"
Sinan gergince bana döndüğünde derin bir soluk bıraktım. Gitmek istemediğimi daha iyi belli edemezdim.
"Bunu bana mecbur ettiğin için seni öldüreceğim Sinan."
Kıkırdayarak kafasını koltuğa yasladı. Ona döndüm, derin bakışları gözlerimi bulduğunda bu sefer çekmedim kendimi. Parmak uçları yanağıma değdiği an emniyet kemerimi açtım.
Çok da abartmamak lazım.
"Kalk hadi, bitsin şu gece."
Beraber yavaşça eve doğru yürürken son bi kez üzerime baktım. Sinan gibi simsiyahtım. O gecekinin aksine hiç süslenmemiştim.
Gerçi niye süsleneceksem?
Kapıyı çalıp beklemeye başladığımızda Sinan'ın arkama geçtiğini fark ettim. Sırıtarak bana baktı.
"Sek erkek."
Alayıma güldüğü sırada kapı açıldığında ikimiz de oraya döndük. Funda teyze beni görür görmez kocaman gülümseyerek öne atıldı.
"Leylam, hoş geldin!"
Havada kalan ellerimi beline sardım. Bu kadını seviyordum, ne yalan söyleyeyim.
Sinan'ın boğaz temizlemesiyle ona döndük.
"Kaynanan seviyormuş he Leyla?"
Funda teyze kollarını önünde bağlayarak gözlerindeki sevimli parıltıları söndürdü. Sinan bir adım daha sindi arkama.
"Sen hiç konuşma Sinan efendi, düş önüme."
Ben önde, Sinan arkamdan -dibimde belki de- içeri geçerek hazırlanan masaya kurulduk. Fevzi bey ortalarda yoktu.
