Son Feci Bisiklet//Çikolata 'Bu işin buralara varacağını sanmazdım, söndürmeyeceğini bilseydim hiç yanmazdım'
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hayatımın hiçbir evresine evde olduğum için bu kadar mutlu olmamıştım sanırım.
Birkaç saat önce evde yatıp dinlemek şartıyla taburcu olmuştuk, olmuştuk diyorum çünkü hastanede kaldığım süre en az bana da bir araba yan dönmüş de yoğun bakıma kaldırılmışım çilesi çektirmişti.
Sinan'ın tek mutluluğu ise tuzlu yemek yiyecek olmasıydı.
Tabii bebekler gibi bakıldığı için olan daha çok bana olmuştu ama sesimi çıkartmıyor iyileşeceği günü hasretle bekliyordum.
Şimdi Sinan içeride uzanırken eşyalarımızı makineye atmış ortalığı toparlamıştım. Hastane kokan hiçbir şeye tahammülüm kalmadığından sıra Sinan'daydı.
"Sıra sende!"
Oturma odasına doğru bağırdığımda sahte bir acıyla inledi.
"Leyla yalvarırım."
Söylene söyle oturma odasına yöneldim, koltuğun köşesine büzüşmüş bana bakıyordu.
"Kalk hadi."
Oflayarak kalktığında eczaneden aldığımız alçı poşetini zorla eline tutuşturdum.
"Sen mi yıkayacaksın beni?"
Aniden değişen arsız ses tonuna şaşırmadan edememiştim haliyle. Az önce çocuk gibi yıkanmayacağım diye direten adam şimdi benimle beraber lavaboya ilerliyordu.
"Hadi Sinan hadi."
"Yavrum baştan desene bir ton göz yaşı döktüm içeride."
Normal lavaboda duşakabin olduğundan muhtemelen rahat edemeyecektik. El mecbur ebeveyn banyosuna girdiğimizde küvete bakıp ıslık çalan Sinan benden hafif bir çimdik yemişti.
"Küvet diyorsun!"
Gülmemek için kendimi sıkıp suyu açtım ve ona döndüm. İkimiz de üzerindeki beyaz tişörte bakıyorduk.
