Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Siz olsaydınız Sinan'a bir şans daha verir miydiniz?
Kalbimle gururumun çatıştığı tek yerdi burası. Çabasına, pişmanlığına her ne kadar tamam olsam da aklıma üşüşen korkunç anlar yerle bir ediyordu kurduğu güveni. Hal böyle olunca sonsuz bir döngünün içine girivermiştim.
Bana söylemeden yaptığı ama kulağıma gelen onlarca şeyden biri de bu sabah öğrendiğim bir haberdi. Kardeşimin arayıp söylemesi üzerine öğrenmiştim ki Sinan, ona okul için burs vermeye başlamıştı. Ailemin maddi durumu her ne kadar yolunda gitse de o parayla okumasını pek istemezdim. Bunun için minnet doluydum ona karşı.
"Dünyadan Leyla'ya.."
Duyduğum sesle beraber kafamı yaslandığım yerden koridorun başına çevirdim. Nazlı elinde iki elbiseyle bana bakıyordu.
"Kırmızı mı beyaz mı?"
Gözlerimi kısarak birbirinin aynısı ama farklı renkte olan kısa elbiselere baktım.
"Beyaz."
Elindeki elbiseleri yandaki dolabın üstüne koyup derin bir solukla yanıma geldi. Orta sehpaya oturup elimi tuttuğunda ona baktım.
"Sinan mı?"
"Başka kim olabilir ki?"
Kıkırtısıyla gülümsedim.
"Leyla, düşünme bu kadar artık. Gururundan takıyorsun kafana, haklısın da. Ama sadece kendine zarar veriyorsun."
Kafasını hafifçe sağa yatırarak gözlerimin içine bakan arkadaşıma dümdüz bakmadan başka bir şey gelmiyordu elimden. Nazlı'ya haklılık payı versem dakikalar içerisinde sarsılan güvenim ve yaşadığım rezillik hissi tekrar baş gösteriyordu ve ben gerçekten delirecek gibi hissediyordum kendimi.
Tamam, bir şans daha vereyim. Peki ya gururum, insanlara karşı olan rezilliğim?
Sinan, tanınmış bir aileye sahipti. Yaşadığımız olaydan sonra pekala daha göz önünde bulunmuşlardı. Sinan'ın planının işledi tek yerdi burası. Ailesi rezil olmuştu ama hesaba katmadığı ya da kininden gözünün görmediği tek yer de bendim işte.
