Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
İlerideki insan kalabalığı, yükselen sen, kameralar ve mikrofonlar; onlardan az uzakta arabanın içinde işaret bekleyen ben ve Sinan, durum iyi gibi.
Hangi ara arabaya attık kendimizi bilmiyorum. Bildiğim tek şey ikimizinden de tek ses çıkmamasıydı.
Hala deli gibi heyecanlıydım. Yaptığım şeyin arkasındaydım gerçi ve inanın kimseye bunun hesabını verecek gibi hissetmiyordum. Bu benim hayatımdı ve sanırım, her ne kadar hala kafasını gövdesinden ayırmak istediğim bir kocam olsa da ben Sinan'ı hayatımda istiyordum.
Sinan tabii bu arada eminim benim kadar derin düşüncelere dalmıyordu, kendisi şu an kafayı bulmuş gibi sırıtıyor çünkü.
"Sil şu suratındaki arsız gülüşü."
Huysuzca kemerimi taktığımda ilk konuşan ben olmuştum. Dudaklarını yalayarak bana döndü.
"Silmem."
Kıkırdayarak önüme döndüm. Kafamı eğip yüzüme düşen saçımı kulağımın arkasına sıkıştırdığımda yaklaşarak yanağımdan öptü. O kadar hızlıydı ki itememiştim.
Heyecanı salladığı bacağından beri belliydi, yerinde duramıyordu resmen.
"Sinan!"
"Karım değil misin anasını satayım, sen bence bundan sonra kork benden."
Gözlerimi kısarak inatla ona döndüğüm. Gülümsemesi daha da büyüdü. Yaklaştıkça kendimi gerçi çekmedim.
"Kuyruğunu hiç indirmemen o kadar hoşuma gidiyor ki."
