Can Bonomo ft Demet Evgar//Rüyamda Buluttum 'Nasıl oldu da sevdim canımdan, ben böyle değildim'
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Sinan'ın sesini duymadığım üçüncü günün sabahıydı bugün. Gözlerimi bembeyaz duvarlada değil evimizde açmıştım.
Eve dönmemek için ne kadar dil döksem de hastanede mahvolmuştum. En sonunda Nazlı, Sinan'ın karşısına böyle mi çıkacaksın diyip beni eve göndermişti.
Sinan'ın eve gelip, duş alayım da karıma misler gibi kokayım felsefesiyle duştan çıkmış hafif de olsa süslenmiştim.
Gün içinde artık normal odaya alınacağını bildiğimdendi bu süsüm. O paspal halimdense az da olsa toparlanmış gözüküyordum. Gerçi ne kapatıcı göz altımdaki günlerin uykusuzluğunu kapatmıştı ne de hafif sürdüğüm rujum kemirdiğim dudaklarımı.
Yine de uzun bir duş, biraz kestirmek iyi gelmişti. Her yönden iyi çıkmak istiyordum karşısına.
Şimdi takside hastaneye yaklaşıyorken bir yandan da çantanın içinden günlerdir avucumun içinden ayırmadığım yüzüğe bakıyordum.
Çok güzeldi.
Bununla ne yapmam gerektiğini bilmiyordum ama önce Sinan'ın az da olsa toparlaması gerekiyordu. Birkaç gün daha kutusunda kalacaktı anlaşılan.
Taksicinin seslenmesiyle gerekli ücreti verip taksiden indim. Çantamı koluma takıp hastaneden içeri girdim ve asansöre adımladım.
Heyecandan ölmek üzereydim, bugün artık gözlerini açacaktı.
Daha iyiydi, hatta her gün durumu daha iyiye gidiyordu. Kolay toparlayacağından emindik. Ağrıları elbetteki çok olacaktı ama bebek kocamızı bebekler gibi bakmasını da bilirdik herhalde.
Meva'nın söylediğine göre kaldığı odanın olduğu katın düğmesine basıp beklemeye başladım, nefesimi tuttuğumu asansör hareket edene kadar anlamamıştım. Sakin olmalıydım ama o kadar kolay değildi işte.
