Kaçak Damat ༄ Texting

48

Yüzyüzeyken Konuşuruz//Dinle beni bi'
'Sen yokken ne gece ne de gündüz'

Sinan'ın kalbini fazlasıyla kırmış olmalıydım, yatağın boş tarafı ise bunu kanıtlar nitelikteydi.

Dün gece, yürüyüşe çıkmak istediğini söyleyip evden çıktığında ona engel olamamıştım. Bazı şeyler sıcağı sıcağına konuşulunca geri dönülemez bir hal alıyordu. Kırdığım kalbi düzeltmeye çalışırken daha da kırmaktan korkmuştum. O haldeyken üstüne gitmek istememiştim hem, kafasını toparlamak istediği belliydi.

Sinan'ı beklerken koltukta uyuyakalmamın devamı yoktu, daha şimdi açıyordum gözlerimi. Başım çatlıyordu, ağzımdaki o iğrenç tatla yüzümü buruşturdum. Berbat halde olduğumu hissedebiliyordum, aynadan kendime bakmaya pek ihtiyacım yoktu anlaşılan.

Yatakta doğrulup etrafıma bakındım. Duvardaki saat 1'i gösteriyordu. Kaç saat uyumuştum ben böyle, bu uyku ya sayılmazdı gerçi. Resmen bayılmıştım.

Üzerimdeki yorganı atıp ayağa kalktığımda alnıma saplanan acıyla homurdandım. Görüşüm netleşene kadar hareketsiz kaldım. Yer ayağımın altından kayıyor gibiydi.

Oturma odasına doğru ilerleyip bakındım bu sefer. Etraf baya topluydu. Muhtemelen Sinan işe gitmeden önce toparlamıştı. Yoksa gece onu beklerken baya bir dağıtmıştım etrafı.

Derin bir soluk bırakıp yüzümü ovaladım. Şu an düşünmem gereken en son şey evimizin dağınık olup olmamasıydı.

Toplamam gereken çok başka şeyler vardı. Önce kafamı toplamalıydım hoş, bu dengesizlikle bir kez daha onu kırmak istemiyordum.

Birkaç gün önce iş mevzusu geçtiğinde böyle bir şey yapabileceğini söylemiş ve kesin bir suretle reddetmiştim onu. İnadının tuttuğunu düşünmüştüm. Sinan bu diyordu insan, kafasında bir şey varsa illa onu yapardı. Şimdi doğru dürüst düşündüğümde bunu yapan gerçekten o olsa asıl amacının mutlu olmamı istemesi olabilirdi.

Fevri ve dengesiz davrandığımı kabul ediyordum. Sürekli geçmişi açmak mantıklı değildi ama kendini affettiren bir adama fazla kuşkuyla yaklaşıyordum. Ona güvendiğimi söyledikten sonra saçma sapan bir şey yapmıştım.