ချိုမြိန်သောအမှားတစ်ခု

ခ်ိဳၿမိန္ေသာအမွားတစ္ခု - ၄

အဟမ္း.... ေျပာခ်င္တာ
ေအာက္ဆုံးမွာ ဝါနင္ ပုစိေလးပါတယ္လို႔
ေရွာင္ခ်င္ရင္ေရွာင္လို႔ရေအာင္ေျပာတာ
.
.
.
မဂၤလာပြဲစကတည္းက သုတနိင္ဆိုတာေလ
ခ်က္ခ်င္းပဲငိုေတာ့မလိုလိုနဲ႕
သူလဲစိတ္ေတြလႈပ္ရွားေနမွာပဲေလ

ဒါေပမဲ့လဲ ေပ်ာ္ေနတယ္
ခ်စ္တဲ့သူနဲ႕စုံစည္းရတာပဲေလ
မေပ်ာ္တဲ့သူရွိမလားေပါ့ေလ။

သူတို႔ မဂၤလာ ကတိသစၥာျပဳပီး နမ္းေနၾကေတာ့
ခမ္းစိတ္ထဲ ဘယ္လိုမွန္းမသိဘူး ျဖစ္သြားတယ္
သူတို႔ကိုၾကည့္ပီး ခမ္းတစ္ခုနားလည္လိုက္တယ္
အခ်စ္ဆိုတဲ့ ေယာက်ာ္း မိန္းမ ဆိုပီး
ကန့္သတ္ထားတာ မရွိဘူးဆိုတာကိုေပါ့။

ပန္းစည္းပစ္ၾကေတာ့
ခမ္းကေတာ့ လက္ထက္ဖို႔ စိတ္ကူးမရွိေသးပါဘူး
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခ်င္ေသးတယ္
လက္ထက္ရင္ ပိုက္ဆံကုန္တယ္
အခ်စ္ကိုေတာ့ နားလည္ပါတယ္
ပိုက္ဆံေတာ့ အကုန္မခံနိင္ဘူးရယ္။

ခြန္းမဟူရာေမာင္ကလဲ ခမ္းနဲ႕ စိတ္ခ်င္းတူလို႔
ထင္ပါရဲ႕ ပန္းစည္း မဖမ္းဘူးေလ။

ခြန္းမဟူရာေမာင္ ရဲ႕စိတ္ထဲမွာေတာ့
ပန္းစည္းဖမ္းရေအာင္လဲ မ က ငါ့အေပၚေအးစက္ေနတာေလ
လက္ထက္ရေအာင္သြားေျပာလဲ
ျငင္းမွာပဲဟာ မဖမ္းပါဘူး
အာ႐ုံေနာက္တယ္။

သုတနိင္တို႔ ပန္းစည္းကို ဖမ္းမဲ့သူေတြ
အုပ္စုလိုက္ႀကီး အမ်ားႀကီးရွိေနတာကိုမွ
ခြန္းမဟူေမာင္ဆီကိုမွ တည့္တည့္
ေရာက္လာ သည္တဲ့ေလ ။

ခြန္းမဟူရာေမာင္ ဆီပန္းစည္းေရာက္လာလို႔
အားလုံးအံ့ၾသ ေနပီး
တစ္မ်ိဳးပီးတစ္မ်ိဳး ဂုဏ္ျပဳစကားေတြ
ေျပာေနလိုက္ၾကတာ
ဟိုက ခ်က္ခ်င္းပဲ မဂၤလာထေဆာင္ေတာ့မဲ့
အတိုင္းပါပဲလား။

ခမ္းက ေအးေအးေဆးေဆးပဲ
တစ္ေယာက္ထဲ ထိုင္ပီး
စားေသာက္ေနေလသည္
ခမ္းကေတာ့ေတြးေနတာ တစ္ေယာက္ထဲ
ေနရတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွေကာင္းလဲလို႔ေလ။

အေတြးေတာင္မဆုံးေသးဘူး
သုတနိင္ကကြၽန္ေတာ့္နားကိုေရာက္လာပီးေမးတယ္။

"မင္း ဘာလို႔ပန္းစည္းမဖမ္းတာလဲ"

ျပန္ေျဖလိုက္သည္ကေတာ့