ခေါင်းတလားကြီးထဲမှာ မင်းနဲ့ငါ [ဘာသာပြန်]

Chapter 19

{Zawgyi}

ေျမေအာက္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဝမ္ေရွာင္းမ်ယ္ ထိုင္းမႈိင္းေနတဲ့စိတ္နဲ႔ သစ္ပင္ႀကီးကို မွီေနလိုက္တယ္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဝိေရာဓိတစ္ခုျဖစ္ေနတယ္။

ေနာက္ၿပီး ထူးဆန္းစြာ စိတ္ဘဝင္မက်ျဖစ္ေနတယ္။

သူ႔ေခါင္းထဲမွာ သူ႔ရဲ႕ဆင္ျခင္တုံတရားနဲ႔ အသိဉာဏ္က လူေလးႏွစ္ဦး အခ်င္းပြားေနသလိုပဲ။

အျဖဴေလးကေျပာတယ္ : သူက ငါ့အရွိတိုင္းကို ႀကိဳက္တာလား ဒါမွမဟုတ္ မ်န္တ်န္းဝင္စားလို႔လား?

အနက္ေလးက ေျပာတယ္ : ဒါက တုံးအလိုက္တဲ့ ေမးခြန္းပဲ၊ အေျဖက သိသာေနတာပဲမဟုတ္ဘူးလား? မင္းက ဘယ္သူလဲ? သူ႔ရဲ႕အပတ္တကုတ္ႀကိဳးစားၿပီး ပိုးပန္းခဲ့ရတာေတြကေန တျဖည္းျဖည္း စြဲလမ္းမႈတစ္ခုလိုေျပာင္းလဲသြားတာေတြအားလုံးက သူ႔ရဲ႕ရွစ္ရႈန္းမ်န္တ်န္းအတြက္ပဲ... မင္းဆိုတဲ့ ဝမ္ေရွာင္းမ်ယ္ကို မဟုတ္ဘူး!

အျဖဴေလးက သနားဖြယ္ေျပာတယ္ : ဒါေပမယ့္ မ်န္တ်န္းဆိုတာ ငါေလ ၿပီးေတာ့ ငါကလည္း မ်န္တ်န္းပဲ... ဒါႀကီးက ငါ့ကို လူစားထိုးတစ္ေယာက္လို ခံစားရေစတယ္။

အနက္ေလးက မ်က္လုံးကို လွည့္လိုက္ၿပီး : ဟက္! အဲ့တာက ဘယ္လိုလုပ္တူႏိုင္မွာလဲ? မင္းက သူျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းရွိၾကတဲ့ ေလးနက္တဲ့ခံစားခ်က္ေတြကို ခံစားဖူးလား? မင္း အဲ့တာကို အစားထိုးႏိုင္လား?

ဝမ္ဖုန္းက်င္ မင္းဆီမွာ ျမင္ေနတာက အတိတ္ကအမွတ္တရေတြ... လက္ရွိအခိုက္အတန႔္မဟုတ္ဘူး...

ထိုစကားက သူ႔ႏွလုံးသားကို ဓားတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ထိုးစိုက္လိုက္သလိုပဲ။ ဆူးထစ္ကေလးေတြပါတဲ့ ဓားက ျပန္ဆြဲထုတ္လိုက္ခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ႕ကြဲအက္ေနတဲ့ႏွလုံးသားကို ေသြးေတြမတရားလွ်ံထြက္လာေစတယ္။

လက္မခံခ်င္တဲ့ အျဖဴေလးက ေျပာတယ္ : ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ကိုၾကည့္တဲ့အခ်ိန္ဆို ဖုန္းက်င္ရဲ႕မ်က္လုံးေတြက အၿမဲတမ္း ငါတို႔ကို ႏူးႏူးညံ့ညံ့ၿပဳံးျပတယ္ေလ။

အနက္ေလးက ေလွာင္ေျပာင္လိုက္တယ္ : ဖုန္းက်င္? သူ႔ကိုေခၚတဲ့ဟာကို ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုရင္းႏွီးသလိုမ်ိဳးနဲ႔ သုံးေနရတာလဲ? ဝမ္ေရွာင္းမ်ယ္ မင္း လူသားေတြရဲ႕ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့သဘာ၀ကို ျမင္ခဲ့ၿပီးၿပီပဲ... သူ႔ရဲ႕ရက္စက္ၿပီး ေမွာင္မိုက္တဲ့ပုံကို မျမင္ႏိုင္သလိုမ်ိဳး တုံးအဟန္ေဆာင္ေနမွာလား? ၿပဳံးတယ္? အဲ့တာေတြအားလုံးက အတုေယာင္ေတြပဲ ဟုတ္ၿပီလား?