Stashing Feelings

Chapter 28:

Azilah's POV

         "I like you, Azilah..."
Napahinto ako sa di maunawaang kaba at bilis ng heartbeat. Parang hinihila ng mga mata niya at mata ko.

Ang bilis ng pagtakbo ng sistema ko, nagiinit ang mukha ko na di mawari. Sa sobrang tahimik, tanging ang mabilis na pagtibok ng puso ko lang ang naririnig ko.

"I don't know when, where, how and why.."
He continued.

Impossible. Isa itong impossible. Is he just playing around?

"This is not a joke, not a trick, not a prank, not a dare. Nagising nalang ako isang araw na nararamdaman lahat ng toh..Crazy right?"
He smiled.

Ang bigat ng paghinga ko. Hindi ako makapaniwala. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko.

"Azi, can you say something please?"
He pleased.

"D-did you l-like me even before our m-marriage?"
Nauutal kong tanong. This is just so... Unexpectable.

"Unfortunately, yes.."

Isang malaking ngiti ang kumawala sa labi ko. Itinuro ko siya gamit ang index finger habang humahagikhik sa saya at... Kilig?

"Aha! Sabi ko na nga ba pinagpapantasyahan mo na ako kaya moko pinakasalan! Hshshs"

Pareho kaming tumawa ng mahinhin. I can't believe I'm behaving like this.

I should rugged and scold someone who says love to me but heck... Why am i smiling and laughing here as if I'm enjoying everything...

Shit, don't tell me....

"So..."

"Hephephep! Bahala ka dyan, papasok nako. Byeee!"
Nakamalawak kong ngising sabi.

Tumakbo ako palapit sa front door nang marinig ko siyang sumigaw.

"I'll wait for your answer, no ignoring anymore understood?"

Nakangiti akong humarap sa kanya at bumilat.

Pumasok nako sa school ng nakangiti. Aish, kanina pa tong ngiti na toh ah!

"I like you, Azilah.."

Napatakip ako sa mukha ko ng maalala yun. Ramdam ko ang pamumula ko at impit na tumili.
Shocks, ano bang nangyayari sakiiinnn???

Napabaliktad nalang ako sa gulat nang may kutong lupa na biglang humawak sakin sa balikat at pumutol sa pagdiriwang ko.

"Azilah"

"Knox.."

He gracefully smile to me.

"Good morning" He greeted. In just a snap of second, my hapiness in mind suddenly disappeared.

Tumango lang ako bilang sagot. Hindi na ako magtataka kung may ibang Estudyante na rin ngayong oras. All students here are hardworking. And to think na 7:06 na ng umaga.

Napatagal ang pagdating ko dito dahil nga kay Rence na bigla bigla nalang.... Umamin.

Sa pangalawang pagkakataon, hindi ko na naman napigilan ang mga labi kong ngumiti. Parang lagi silang may sarili buhay.

"Masaya ka ata"
He asked. Bumalik ako sa reyalidad at hinarap siya.

"A-ah oo... Este, h-hindi naman masyado"
Ayos, nautal ka Azilah. - _-

He just smiled and tap me in the head.
"Halika, hatid na kita sa classroom mo"

Agad akong gumawa ng action sana kaso..
"Hindi wag na—"