*Serpilemeyen Tohumlar "Tan Vakti" kitap oldu!*
⛓️
Gökyüzü, saklanmak ve kaybolmak arasında sıkışıp kalmış bedenler için yeryüzüne karanlığı armağan ettiğinde, bir tutku oluştu.
Bu armağandan önce güneşin tek ve en can yakan sıcaklığı direnişin ayak...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
⛓️
Hangi mum yanar ki yatsıya kadar? Bana söz ver, bir yemin et sakla mezara kadar. Tutulur mu hiç sırlar ölene kadar? Kimi suçlu, kimi suçsuz tatlı küçük yalancılar.
⛓️
Issız ve karanlık gecelerden birinde, küçük bir kız çocuğu kaybın evlatlarını doğurdu. İsimlerini, yalan ve günah koydu. Aynı gece, siyah bir mum filiz buldu ve karanlığın içindeki tek ışık oldu. Ateş öyle cılız ve güçsüzdü ki, kaybın evlatları olan yalan ve günahı karanlığa mahkûm etti. Onlar hep kötü bilindi. Onlar; işlenen her suçun bedelleriydi.
Çürümüş kalbin içinde nefes alan tek bir şey vardı. Umut. Siyah mumun cılız ışığını güçlendiren de buydu. İnanç, çürümüş kalbin zehirli topraklarına o karanlık gecede ekildi. Filiz bulduğunda, umut ona sırdaşlık etti. Günah ve yalanın üzerini örttü, geriye tek bir sır kalmayana dek her bedel ödendi. Yaşamlar kaybın evlatlarıyla şekillendi. Son vardı, fakat her son yeni bir başlangıca gebe kaldı. Sonsuz bir döngü, bu şekilde oluştu. Her kötülüğün içine gizlenen tek bir iyilik böyle ışık buldu. Sırlar gizli kalmazdı. Sırlar, yalanlar ile örtülür sonra günahlar ile ortaya çıkar ve bedel öderdi.
Zihnimde dolaşan isimsiz her düşünce, başlıksız tüm cümleler ile kesişti. Yapabileceğim tek bir şey vardı, umut etmek. Umut, iyiliğin köküydü ve her kötülüğü çürütebilecek güce sahip olan tek inançtı. Gerçek mutluluğu hep tattığımı düşünürdüm. Fakat yanıldığımı, hapsedildiğim bu koca tabutta öğrenmiştim. Meriç'i gördüğümde anladım ki, ben hiçbir zaman bu denli ümitsiz kalmamış ve sonrasında umuda tutunmamıştım. Onu karşımda gördüğüm ilk an, kalbimin yerinden çıkacağını hissetmiştim. Bu tarifsiz mutluluk, çaresizliği tek hamlede yok etmişti.
Fakat ortaya çıkan sırlar ve bunca zamandır benden gizlenen gerçekleri öğrendiğim ilk an yaşadığım yıkımı da tarif edemezdim. Kaya ile aramızda en başından beri negatif bir itim vardı ama aynı zaman da iyimser hislerde filizlenmişti. Bu negatifliği geçmişimize bağlamıştım fakat hissiyatım sadece geçmiş yüzünden değildi. O bir katilin oğluydu, aynı zamanda annemi öldürmek isteyen ve bizi gizli gizli takip eden bir psikopattı. Onunla nasıl aynı ortamda kalırdım bilmiyordum ama öfkem, nefretimi aşmıştı ve gözlerimi karartan şey kindi. Bu, bu yüzden çok tehlikeliydi. Üç güçlü his, tek bir bedende barınamazdı. Elbet biri galip gelecekti ve bunun kin olmamasını dilerdim.
İlk uyandığımız kitaplarla dolu olan odadaydık. Ben, Meriç ve Balamir. Sessizdik, fakat bu sessizlik her yıkımdan sonra oluşan o korkunun çığlığını barındırıyordu. Kaya, Işıl onu çözdüğünden beri ortalıkta görünmüyordu. Bizi ardında bırakmış ve gitmişti. Gerçi gidebileceği yer kısıtlıydı, yüksek ihtimalle müzik odasındaydı.
