မြို့အုပ်မင်းမှပြန်ချစ်ပါ
Part......19
ရှောင်ကျန့်တို့ ဝမ်မားရှိတဲ့ လော့ယန်သို့ရောက်ခဲ့လေပြီ။
အိမ်တော်ဝမ်အိမ်တော်က ကြီးကျယ်ခန်းနားလွန်းပါတယ်။ မောင်က အစောင့်တွေလဲထည့်ပေးလိုက်တယ်။
အခုချိန်မှာ ကျန့်ကိုထက်မောင့်ကိုမောင်သာပို၍စိတ်ပူသင့်ပေသည်။
ရိပေါ် ကုတင်ဘေးကပန်းအိုးတင်ထားသည့်စားပွဲခုံပေါ်တွင် သူ့နမည်ပါသောလက်ကိုင်ပုဝါလေးတစ်ထည်အားယူကြည့်ရင်း မောင့်ကတော်က မောင့်အားပေးခဲ့လေခြင်းလား။
ရှောင်ကျန့်လက်ကိုင်ပုဝါလေးမောင်မြင်ပါ့မလားစိုးရိမ်မိတယ်။ကိုတိုင်ပေးချင်ပေမယ့် မောင့်ကိုပေးဖို့မေးသွားတယ်။စားပွဲပေါ်တင်ထားခဲ့မိတယ်။
ရိပေါ်လက်ကိုင်ပုဝါလေးအားမျက်နှာပေါ်တင်ရင်း ကုတင်ပေါ်တွင်ခဏမှေးစက်နေလိုက်သည်။
ထို့နောက်တွင်အောက်ထပ်ကဖ်ုးသံကြောင့်နိုးလာကာ ဖုန်းကိုအောက်ထပ်ဆင်းပြီးကိုင်လိုက်တော့
"ဟယ်လို"
"ရိပေါ် ပြသာနာတက်နေပြီ ။ခုကားလွှတ်လိုက်မယ်"
"အင်း"
ရိပေါ်အင်းတစ်လုံးသာပြောပြီး ဖုန်းချလိုက်တယ်။ရုံးရောက်တော့ နိုင်ငံရေးကမငြိမ်တော့ ဝန်ထမ်းတွေလဲ ရှုပ်ယှက်ခတ်နေတာပဲ။
"သားကျန့်ကျန့်တို့ရောက်လာကြီလား"
"ဟုမား....မားကိုလှမျးနေတာ"
ဝမ်မားက လော့ယန်ကို ကျန့်နဲ့မောင်မဂ်လာဆောင်ပြီး မကြာခင်ပဲပြောင်းလာတာဝမ်ပါးခေါင်းချခဲ့တဲ့နေရာမို့သူပြန်ချင်တယ်တဲ့လေသူေခါင်းချရင်လဲဒီနေရာမှာပဲခေါင်းချမယ်တဲ့လေ။
ရှောင်ကျန့်မျက်နှာတော့သိပ်မကြောင်းဘူး။အကြောင်းမှာတော့မောင့်ကိုစိတ်မချဘူး။
"မြို့အုပ်မင်း....မြို့အုပ်မင်း"
ရုံးခန်းထဲကို အကိုဟောက်တစ်ယောက်အတင်းပြေးလာကာ
"မြို့အုပ်မင်းလုံခြုံရာပြေးပါတော့"
"ဘာလို့လဲအကိုဟောက်"
"ပေကျင်းကိုဂျပန်တွေဝင်လာကြပြီ"
"မြို့အုပ်မင်းလော့ယန်ကိုသွားပါတော့"
"မသွားဘူးအကိုဟောက် ကျုပ်ပြည်သူတွေကိုကျုပ်မထားခဲ့နိုင်ဘူး"
"ကျုပ်ကိုလွတ်မရုံးနိုင်ဘူး"
'ဒါပေမယ့်"
"အစည်းဝေးစမယ်လူစုလိုက်"
"ဟု"
ရိပေါ်ရဲ့အမိန့်ဆန်ဆန်လေသံကြောင့်အကိုဟောက်သိသည်ပြောပြီးသားစကားကိုရိေပါ်မပြင်တော့ဘူးဆိုတာ
"မြို့ထဲက လူချမ်းသာတွေကတော့ပြောင်းကုန်ကြပြီ"
"လူဆင်းရဲတွေကတော့နေစရာမရှိဘူးအိမ်ဆိုလို့ထိုနေရာသာရှိတာမို့ထွတ်သွားနိုင်မည်မဟုတ်"
"ဒါကြောင့် နိုင်ငံငွေကို အသုံးချကြတာပေါ့"
"လိုအပ်တဲ့ငွေကြေးကို တင်ပြပေးပါ ဆင်းရဲသူတိုင်းကိုငွေပေးပြီးအမြန်ထွတ်သွားခိုင်းပါ"
"ဟုကဲ့"
"လိုရင်ကျုပ်ဆီကပါယူပါ"
ရိပေါ်ထိုသို့သာပြောရင်း ပြည်သူတွေပြောင်းဖို့စီစဉ်ပေးရသည်။
စစ်ကားေတွတစ်စီးပြီးတစ်စီး ပြည်သူတွေကိုဒုက္ခသည်စခ်းသို့ပြောင်းဖို့ခေါ်သွားတာ မြို့ထဲတွင်လူလဲရှိမနေတော့ မအိပ်ရသည်မှာလဲသုံးရက်ပင်ရှိခဲ့လေသည်။ မြို့ထဲတွင်လဲတိတ်ဆိတ်မှုသာကျန်လေတော့သည်။
ထိုမြင်ကွင်းအား အပေါ်စီးကနေကြည့်ရင်း ဆေးလိပ်တစ်ဖွာကိုဖွာထုတ်လိုက်ပြီး မနက်ဖြန် မောင့်ကတော်ေမွးနေ့အရောက်ပြန်ဖို့သာပင်အတွေးရှိလေတော့သည်။
အနောက်က အသံကြားမှအတွေးေတွလက်စသက်မိသည်
"မြို့အုပ်မင်း"
"....."
မေးသာဆက်ပြလိုက်တော့သည်
"ဂျပန်တွေမြို့ထဲမှာဆက်တိုက်ဖောက်ခွဲမှုတွေလုပ်နေပါတယ်"
"မြို့အုပ်မင်းအခုထွတ်ခွာပါတော့"
"ပြည်သူေတွလဲစိတ်အေးရပြီမို့"
"အင်း"
"သဘော်ပြင်ထားပြီးပါပြီ"
ရိပေါ်ဝန်ထမ်းအားလုံးအား လုံခြုံရာပြန်ဖို့အမိန့်အပးပြီးနောက်သူလဲဆိပ်ကမ်းဆီသို့
သူကျန့်အတွက်မွေးနေ့လက်ဆောင်ကိုပုထိန်ဆိုင်မှာကိုယ်တိုင်အပ်ထားတာ ဆွဲကြိုးလေးကို ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ထဲကထုတ်ကြည့်ပြီး တချက်ပြုးကာ
"မောင်ကတိတည်ပါတယ် မောင့်ကတော်"
နှုတ်ကတိုးညှင်းစွာရေရွတ်ရင်း သလဘာ်ပေါ်တက်မည်အပြု
"ဝုန်း"
ထိုအသံနဲ့အတူ ရိပေါ်အမြပြင်ပေါ်လဲကြကာ
"မြို့အုပ်မင်း"
"မြို့အုပ်မင်း"
သွေးတွေယိုစီးနေရင်းဖြင့် ရိပေါ် အိတ်ကပ်ထဲက ဆွဲကြိုးကိုထုတ်ကာ
"အကိုဟောက်"
ဟောက်ရွမ်းက ရိပေါ်ကိုေပွ့လိုက်ရင်းဖြင့်
"မြို့အုပ်မင်း ဘာမှမဖြစ်ဘူး"
"အကိုဟောက်......ဒီဆွဲ...ဆွဲ...ဆွဲကြိုးလေးကို ကျန့်ဆီကိုသေချာပေးပေးပါ"
"ပြီးတော့.....ဟင်း.....ဟင်း"
ရိပေါ်မောဟိုက်နေကာ နှုတ်ခမ်းကနေအပြုံးရေးရေးလေးပြုံးကာ
"မောင် ....မောင်.....မောင့်ကတော်ကိုကတိ......မတည်နိုင်လို့
မမုန်းလိုက်ပါနဲ့လို့"
"မောင်အရမ်း..ချစ်တယ်မောင့်ကတော်.....ဂရုစိုက်ပါမောင့်ရဲ့တစ်ဦးး....တည်းပြောကတော်"
"မောင့်အစား ....ဆွဲကြိုးလေးကို....အနားတွင်ထားပါ"
"မောင်ရောက်မလာ....နိုင်ပေမယ့်မောင့်ကိုစားလေး...ကို ကျန့်သိန်းထားပါ"
