Falling Inloved With The Ghost In My Room

Chapter 9: Comfort

Matapos Kong marinig Ang kwento nang kaniyang nakaraan ay nakaramdam Ako nang matinding kalungkutan para sa kaniya.

Pinanatili ko Ang katahimikan sa pagitan naming dalawa upang makiramay sa kaniyang pag dadalamhati dulot nang masakit niyang nakaraan.

"Pasensya na, napa sobra yata Ang mga sinabi ko." Anito sabay tayo Mula sa pagkakaupo sa aking kama.

"Ah! Hindi! I mean... Ayos lang..." Nilambutan ko Ang aking tinig Saka siya tinitigan nang direkta sa kaniyang mga Mata. Hanggang ngayon nakikita ko parin Ang sakit at pag dadalamhati sa kaniyang mga Mata. Sadyang mahirap kalimutan Ang ganoong ala-ala.

"Ayos lang sa akin na mag kwento ka." Aking sambit Saka siya binigyan nang Isang ngiti, ngiti na nag sasabing Hindi siya nag iisa. Na naririto Ako at handa siyang damayan sa kaniyang kalungkutan.

Sana lamang ay makarating sa kaniya 'yon.

"U-umm..." Nauutal nitong sambit Saka napa kamot sa kaniyang batok. "H-hindi na nakakahiya." Wika pa nito Saka nag Iwas nang kaniyang tingin. Pinanatili ko Naman Ang ngiti sa aking mga labi habang Hindi inaalis Ang aking tingin sa kaniya.

"Ayos lang Sabi. Okay lang, walang problema sa akin Ang Bagay na 'yon." Napa tigil siya sandali at Saka napa tingin sa akin at mahahalata sa kaniyang ekspreyon Ang pagka gulat.

"Huh?" Wala sa sariling sambit nito.

"Ayos lang na mag kwento ka, ayos lang na maging mahina ka. Ayos lang na maging malungkot ka, ayos lang na daldalin mo Ako nang buong mag damag. Ayos lang na umiyak ka. Walang problema sa akin 'yon. Ang mahalaga nag pakatotoo ka sa iyong sarili. Ang mahalaga naging totoo ka sa nararamdaman mo, at Ang mahalaga..." Sandali akong huminto Saka mas pinalawak pa Ang aking pagkakangiti.

"...mahalaga na ilabas mo lahat nang sakit at tanggapin Ang mga naging pag kakamali. Huwag kang matakot na masaktan dahil normal lang Ang masaktan. Huwag kang matakot na umiyak dahil normal lang Ang umiyak kapag nasasaktan na. Huwag kang matakot na manghina dahil normal lang Ang manghina pag Puno nang pag subok sa Buhay. Pero hindi Naman ibig sabihin no'n na susuko kana dahil sa hirap na pinag daraanan mo. Hindi ibig sabihin non na mahina kang talaga at Wala kanang kayang Gawin. Ibig sabihin lang no'n naging totoo ka sa iyong sarili at naging malakas ka." Napa kagat Ako sa aking pang ibang labi habang sinasabi Ang mga salitang ito at pilit ginagaanan Ang bawat salita na lumalabas sa aking bibig upang maingat itong pumasok sa kaniyang damdamin.

"Okay lang Naman na maging malungkot ka, pero huwag kang matakot masaktan sa mga pagsubok. Ang lahat nang 'yan ay may magandang dahilan. Oo Mahirap Ang mga pinag Daanan mo sa Buhay mo higit pa sa mga nalaman ko ngayon. Pero huwag mong iisipin sa sarili mo na mahina ka kapag pinakita mo na umiiyak ka. Huwag mong iisipin na mahina kana dahil sa dami nang pag subok. Nakakapagod isipin na napakaraming mahihirap na pagsubok ang iyong pinag Daanan. Pero Ang mahalaga kinaya mo. Oo 'yan Ang kinahantungan mo ngayon pero panigurado kung tatanggapin mo nang buo sa sarili mo Ang lahat, sinisigurado ko Sayo na bibigyan ka nang Diyos nang panibagong misyon. Misyon na kailangan mong gampanan."

Hindi ko alam kung may sense ba 'yung mga sinasabi ko sa kaniya. Pero gusto ko lang malaman at maramdaman Niya na Hindi siya nag-iisa. Na Hindi siya mahina at matatag siyang tao.

"Alam moba, sa totoo lang Ang laki nang pag hanga ko Sayo!" Lumuhod Ako sa kama Saka umusad nang kaunti papalapit sa kaniya na naka Tayo sa gilid nang aking kama.

"H-hanga??" Gulat nitong tanong sa akin. Todo tango Naman Ako sa kaniya na may kasamang malawak na masiglang ngiti.

"Oo! Humahanga Ako Sayo! H-hindi lang dahil sa g'wapo ka, a-ano... Humahanga Ako Sayo dahil malakas ka!" May halong paninigurado Kong Saad.

"Malakas??" Kukurap kurap ito natila Hindi pa naniniwala sa aking mga sinasabi.

"Totoo malakas ka! 'Yun Ang nakikita ko Sayo." Napa Yuko Ako sandali habang Hindi na aalis Ang mga ngiti sa aking mga labi.

"Alam mo ba, nung una talaga na nakipag usap ka sa akin, una Kong napansin Sayo ay Ang mga Mata mo. Mga Mata mo na Puno nang lungkot at pag hihirap. Nakikita ko sa mga Mata mo na nag sisisi ka, na nahihirapan ka sa nangyari Sayo." Muli akong tumingala sa kaniya Saka sinalubong Ang kaniyang mga Mata na naka titig lamang sa akin.

"Pero ngayon, alam Kong malakas kana! Dahil naging totoo ka sa iyong sarili! Malakas ka dahil nag pakatotoo ka sa nararamdaman mo. Kaya Naman mas Lalo kitang hinahangaan." Napa Iwas Ako nang tingin sa kaniya nang makaramdam Ako nang pag-iinit Mula sa aking mga pisngi at Tainga.

"Hinahangaan kita sa kung sino ka man. Hinahangaan kita sa katangian mo. At dahil don..." Napa Kapa Ako sa unan na malapit sa akin at ginamit itong pantakip sa aking mukha.

".... nagustohan kita." Nahihiya Kong wika habang naka subsob Ang aking mukha sa unan.

"Nagustohan kita dahil sa katapangan at pagiging totoo mo sa iyong sarili. Pero alam Kong higit pa d'yan Ang kaya mo."

Dahan-dahan akong nag Angat nang aking tingin Hanggang sa mag salubong Ang aming mga Mata dahilan nang lalong pag init nang aking mga pisngi. Napansin ko na naka tulala siya sa akin, Hanggang sa marealize ko lahat nang sinabi ko.

Napa takip Naman Ako sa aking bibig dahil sa hiya.

"A-ah! Ano h-hindi! I-i mean! G-gusto ko lang malaman mo na h-hindi ka nag iisa, k-kung sakaling nalulungkot ka n-nandito lang Ako para m-makinig Sayo. S-saka Hindi ko Naman sinasabi na mahina ka, i-ibig Kong sabihin ay malakas ka at alam Kong kaya mong lagpasan Ang anumang pag subok mo sa Buhay! 'Yun lang 'yon!" Nauutal Kong pag papaliwanag sa kaniya.

Sa hiya ko ay hindi Kona kinaya na salubungin Ang kaniyang mga titig Kaya't Muli akong napa Yuko sa hiya habang naka yakap sa aking unan.

Nakakahiya!! Ano ba 'tong mga pinag sasabi at pinag gagawa ko?! Mukhang Wala namang sense lahat nang sinabi ko!!

Napakagat Ako sa unan Saka napa tili sa aking isipan dahil sa kahihiyan na Pinag gagawa ko nang marinig ko siyang tumawa dahilan upang mapabaling Muli sa kaniya Ang aking atensyon.

Sa pag Angat nang aking tingin ay siyang pag laki nang bilog nang aking mga Mata sa gulat dahil sa aking nakikita.

Para akong napunta sa Lugar nang aking pantasya nang Makita ko siyang naka ngiti nang malawak at mababakas talaga sa kaniya Ang kasiyahan at Walang bahid nang kalungkutan. Malawak Ang kaniyang ngiti sa mga labi at masasabi Kong Puno na nang kasiyahan Ang kaniyang mga Mata. At ito Ang unang beses na nakita ko siyang ganito Masaya.

Nabalik lang Ako sa aking sarili nang ilapit Niya Ang kaniyang mukha sa aking mukha. Medyo napalayo Ako dahil sa gulat at Muli Kong naramdaman Ang pag init nang aking mukha.

Napansin ko din na napa ngisi siya habang naka titig na diretso sa aking mga Mata. Habang Ako ay Hindi ko alam kung Ano ba dapat Ang aking magiging reaksyon.

"Salamat Mhaya." Pasasalamat nito sa akin habang magka lapit Ang aming mga mukha.

"Salamat sa gabing ito, salamat sa kabutihang Loob mo." Pasasalamat Niya habang may suot na malawak na ngiti na nag sasabing Masaya nga siya ngayon.

Ang gulat na ekspreyon ko ay napalitan din agad nang Isang malaking ngiti. Tumango Ako sa kaniya dahil sa Masaya Ako para sa kaniya.

"Hmm! Masaya Ako dahil nakatulog Ako." Hanggang sa napuno nang mahihina naming tawa Ang aking silid. Mahihinang tawa lang, baka mapagkamalan Nanaman Ako nila mama na tumatawa mag Isa at baka tumawag na talaga Sila nang mental.

Pero masasabi Kong Isa Ang gabing ito sa pinaka memorable at pinaka Masaya na naranasan ko sa buong Buhay ko.

Hindi ko talaga kakalimutan Ang gabing ito. Promise!!

Author's Note:

Sorry po sa mga errors try ko pong i-edit pag may free time napo Ako.

No plagiarism. Plagiarism is a crime.