Το μυστικό

Οι πύλες του παρελθόντος

Η ζωή της Ελένης στη Θεσσαλονίκη κυλούσε αρμονικά τα τελευταία χρόνια. Μετά τη γέννηση της κόρης της άφησε πίσω της μια και καλή το παρελθόν. Έπιασε δουλειά σε ένα κατάστημα ως πωλήτρια, -δεν ήταν αυτό που ήθελε να κάνει αλλά είχε ανάγκη τα χρήματα- όπου γνώρισε μια αληθινή φίλη, την Κατερίνα, η οποία της στάθηκε πολύ στις δύσκολες στιγμές κι ήταν πάντα δίπλα της όποτε τη χρειαζόταν.

Η γέννα της ήταν πολύ δύσκολη. Κοιλοπονούσε για ώρες ολόκληρες. Το μωρό κατέβαινε ανάποδα δυσκολεύοντας τη μαία που μετά από πολύ κόπο κατάφερε να την ξεγεννήσει. Παραλίγο να χαθεί και η ίδια και το παιδί. Ωστόσο μόλις η Ελένη την κράτησε στην αγκαλιά της και αντίκρισε τα φωτεινά ματάκια της κόρης της ξέχασε τα πάντα. Και δε θα άλλαζε την ταλαιπωρία που πέρασε με τίποτα στον κόσμο γιατί κάθε φορά που την έλεγε "μαμά" η καρδιά της χτυπούσε λίγο πιο δυνατά. Ήταν αυτές οι στιγμές που δεν υπήρχε άλλος άνθρωπος γι' αυτήν στον κόσμο πάρα μόνο αυτό το μικρό χαριτωμένο προσωπάκι που της χάριζε απλόχερα την αγάπη του, που της έδινε την ευτυχία που είχε ανάγκη να νιώσει για να καταλάβει ότι τα έχει καταφέρει κι ότι πήρε τη σωστή επιλογή.

Πολλά βράδια νοσταλγούσε το χωριό της. Έφερνε στο μυαλό της τις αδερφές της και προσευχόταν να είναι καλά και οι δυο τους, αγαπημένες, να έχουν καταφέρει να σταθούν στα πόδια τους και να δημιουργήσουν την οικογένεια που πάντα ονειρεύονταν και οι δύο. Ήλπιζε η Ασημίνα να είναι ευτυχισμένη στον γάμο της και να έχει κάνει ένα παιδάκι όπως ήθελε από τότε που γνώρισε τον Νικηφόρο. Και η Δρόσω... η Δροσούλα της, να έχει ανοίξει τα φτερά της και να έχει κάνει όλα της τα όνειρα πραγματικότητα. Να βρήκε τον πρίγκηπα που πάντα αναζητούσε και να ζει ευτυχισμένη στο πλευρό του.

Άλλα βράδια το μυαλό της ταξίδευε στον Λάμπρο. Κοιτούσε για ώρα τη φωτογραφία του και την έπαιρνε το παράπονο. Σκεφτόταν ότι τώρα κι αυτός θα έχει φτιάξει τη δική του οικογένεια. Θα ήταν χαρούμενος και ευγνώμων για όσα του είχε φέρει η ζωή και θα είχε αφήσει πίσω του μια για πάντα το παρελθόν τους. Μπορεί και να την είχε ξεχάσει για χάρη της οικογένειάς του. Ίσως είχαν κάνει και δεύτερο παιδί με τη Θεοδοσία... Δεν πικραινόταν απλώς ευχόταν να τους τα είχε φέρει αλλιώς η μοίρα και να μην τους παίδευε τόσο. Ωστόσο ήξερε πώς ότι και να γινόταν πάντα θα κρατούσε την αγάπη τους ως το πιο όμορφο πράγμα που της συνέβη ποτέ, αφού χάρη σε αυτή δημιουργήθηκε η κόρη τους. Το μόνο φως μέσα στο σκοτάδι της.